Kun je iets vertellen over het drieluik Divine Mothers, dat centraal staat in de tentoonstelling “Nostalgia”, in Vadehra Art Gallery (tot 31 januari) waar je Parvati, Mariam en Yashoda portretteert?
Ik schilder al jaren het thema moeder en kind. Ik werd voor het eerst beïnvloed door vroegchristelijke kunst. Madonna en het Kind is dominant in de Byzantijnse kunst, waar de goddelijke moeder altijd Christus vasthoudt. Ik vertaalde dat naar mijn leven, mijn eigen ervaring van het moederschap, waar de geboorte van een kind als een openbaring voor mij was. Acht jaar geleden begon ik met het schilderen van de goddelijke moeders, want hoewel we goddelijke wezens aanbidden, of het nu Jezus, Ganapati of Krishna is, aanbidden we niet altijd hun moeders. Dit is ook mijn reactie op het feminisme, waar ik shakti of de kracht van vrouwen belangrijk vind. In de hindoeïstische mythologie hebben we zoveel machtige vrouwen – Durga, Kali, Lakshmi.
We komen ook symbolen terug in je werken, van kraaien en geiten tot lege stoelen.
De kraai was mijn vriend toen ik in Mumbai was en schilderde op het balkon. Het zou me dagelijks bezoeken en ik zou het brood geven. Op een dag zei het dat het in een schilderij wilde en sprong erin. Sindsdien is het daar altijd geweest. Een stedelijk wezen dat bij de stad hoort, ze zijn buitengewoon intelligent. Een lege stoel of een khattiya symboliseert ondertussen de persoon die er ooit was. Toen de hele wereld overging op abstractie en kubisme, bleef ik vastberaden een figuratief schilder. Als je in dit land woont, kun je er niet omheen mensen te schilderen.
Alleen abonneeverhalenAlles bekijken
Waarom Indiase ontwikkelaars enthousiast en sceptisch zijn over BharOS: 'Meer keuze is g…
< /figuur>Terwijl India zich voorbereidt op een gecentraliseerde verschuiving van de energiemarkt, evolueert de EU…
Kun je iets vertellen over je studio in Nizammudin basti?
Ik schilder al meer dan 65 jaar en dit is al 26 jaar mijn atelier. Voordien schilderde ik gewoon in elke hoek van een huis. Het was MF Husain die me leerde werken zonder studio, een zak verf en penselen dragen en overal op de grond zitten, het canvas of bord tegen een muur steunen en schilderen. Naarmate ik ouder werd, verlangde ik naar een studio, een plek die ik niet hoef op te ruimen en te verlaten, waar ik de volgende dag naar terug zou kunnen komen.
Je was nog een student in Miranda House toen Husain je werk zag en je aanmoedigde om je eerste solo te organiseren in 1958. Deze huidige tentoonstelling heeft ook een van je vroege werken, een naakt uit 1956, The Bather.
Ik had geluk als jonge artiest. Mijn familie kende Husain, die vroeger in het Naaz-hotel bij Jama Masjid woonde. Op een dag zag hij mijn werk en zei dat ik moest exposeren. Dus, mijn eerste tentoonstellingwerd georganiseerd in ons huis op Lodi Estate, waar Husain stands met bamboe in de tuin opzette en ook de uitnodiging ontwierp. We toonden 52 schilderijen en hij nam er 20 mee naar het Bhulabhai Desai Memorial Institute in Mumbai. Ik was pas 17 en logeerde bij een admiraalvriend van mijn vader. Op een dag kwam Husain op blote voeten in zijn geverfde auto om me op te pikken en toen de bewaker vroeg wie hij was, zei hij: “Anjolie didi ka driver”. In Mumbai ontmoette ik alle grote artiesten van die tijd, waaronder VS Gaitonde en Tyeb Mehta.
Advertentie
Je hebt een jaar kunst gestudeerd aan de Sir JJ School in Mumbai, waarom heb je de opleiding niet afgemaakt? In 1959 ging u naar Frankrijk, hoe heeft dat uw kunst beïnvloed?
Mijn moeder wilde dat ik schrijver werd en mijn vader dokter. Het was mijn tekenleraar Sushil Mukherjee aan de Lawrence School, Lovedale, die hen ervan overtuigde dat ik kunst moest nastreven. Hij was een geweldige leraar, en toen ik naar de Sir JJ School of Art ging, had ik binnen een jaar het gevoel dat ik alles wist. Ik won een bronzen medaille, ook al was ik een frisser. Achteraf gezien denk ik dat ik toen misschien behoorlijk arrogant was, op dat moment voelde ik dat ik daar niets meer kon leren. Dus toen mijn vader naar Delhi verhuisde, werd ik toegelaten tot literatuur in Miranda House.
Parijsgebeurde toen ik een beurs van de Franse overheid ontving om te studeren aan Nationale des Beaux-Arts. Ik zag daar veel Europese kunst en de invloed was duidelijk zichtbaar in mijn werk. Na mijn huwelijk werd de invloed van het Zuiden prominent – de namboodiris, de pujaris, werden onderdeel van het werk. Ik vond ook een voorraad vroege foto's in Kollengode Palace (Thrissur, Kerala), aangezien mijn man tot die familie behoorde. In 1962-63 bezocht ik ook Kumbh. Mijn moeder behoorde tot de Brahmo Samaj en mijn vader was agnostisch, dus we hadden nooit toegang tot mythologie tot ik trouwde.
Vertel ons over je experimenten in verschillende media.
/p>Advertentie
Ik schilderde al ongeveer tien jaar binnen raamkozijnen en jharokha's, toen ik begin jaren '90 ook schilderde op rotzooimeubilair dat werd tentoongesteld in de Jehangir Art Gallery in Mumbai. Ik was tegen het verspillen van plastic verpakkingen, dus in plaats daarvan kochten we razais om de werken in te pakken die van Madras en Delhi naar Mumbai moesten worden vervoerd. Deze waren opgestapeld in het midden van de galerij en we hadden minnaars die elkaars hand vasthielden en zaten. Toen de tentoonstelling voorbij was, ging ik op een avond naar buiten en gaf ze aan bedelaars op straat. Ik denk dat het onbedoeld een van onze eerste installaties was. Kort daarna maakte Husain een installatie met kranten, waarbij hij de galerij vulde met verkreukelde kranten.
Tegen het einde van de jaren 90 begon ik te experimenteren met digitale werken, waarbij ik twee tot drie van mijn schilderijen uit verschillende periodes veranderde om één beeld te creëren. Ik wist niet of het geaccepteerd zou worden, maar Sharon Apparao, mijn toenmalige galeriehouder, moedigde me aan. De serie werd in India met scepsis ontvangen, maar deed het briljant in New York. Rond deze tijd kreeg ik ook de kans om aan glassculpturen in Murano te werken en samen te werken met Antonio Da Ros.
Je bedacht ook een interessante term, 'The Husain Horse Syndrome'. Kun je ons daar iets over vertellen?
De uitdrukking beschrijft in feite iets dat je keer op keer herhaalt, en het wordt een deel van jou. Als je aan Husain denkt, denk je aan paarden. Elke bekende artiest is bekend omdat hij/zij een handtekening heeft ontwikkeld, en dat is het moeilijkste wat er is – artiesten kunnen jarenlang worstelen en het niet kunnen. Het is niet herhalen, het is herkenbaar zijn.
Je werkt ook aan een culinair boek. Vertel het ons.
Advertentie
Ik kom uit een gemengd gezin. Mijn oma was Amerikaans en ze voedde ons op omdat mijn moeder stierf toen we heel jong waren. We zijn opgegroeid met veel Amerikaans eten, vooral uit Boston, New England, waar ze vandaan kwam. Mijn beide tantes waren fantastische koks, en een van hen was getrouwd met een Franse man. Mijn vader, die chirurg was, was ook een geweldige kok. Elke zondag ging hij naar Jama Masjid om vis te kopen, die hij kookte. Hij deed geweldig Bengaals eten en raan. Hij nodigde graag vrienden uit voor maaltijden, en dat heb ik van hem geërfd. Ik kook vrij vaak en stel graag een verscheidenheid aan gerechten samen waarbij het recept niet fusion is, maar de combinatie van dingen. Er kan een gerecht uit Birma zijn, een ander uit Thailand, Amerika enzovoort. In het boek zullen verschillende van mijn recepten staan.
Hoe kijk je naar de groeiende definitie van kunst?
Advertentie
Ik denk dat de definitie van kunst is te veel uitgerekt. Voor mij zou een van de factoren zeker vaardigheid moeten zijn, en vaardigheden zijn verloren gegaan. Jonge kunstenaars van de kunstacademie nemen niet eens de moeite om de vaardigheden te leren. Je gooit de vaardigheid later overboord, zegt dat ik het niet nodig heb, maar ik denk dat het een noodzakelijk onderdeel is van het leren zien. Er is veel conceptuele kunst die genotzuchtig is. Kunst zou mensengerelateerd moeten zijn, maar dat is tegenwoordig niet altijd het geval.