Hoe de vrouwen van de Tamil-schrijver Vaasanthi verbonden zijn door een gevoel van zelfrespect, blijkt uit een recente vertaling van haar korte verhalen

Het eerste verhaal dat Vaasanthi tijdens zijn studie schreef, werd in 1960 gepubliceerd door Ananda Vikatan, een populair Tamil-tijdschrift, met de tag 'het beste verhaal van de week'. schokkend incident in haar uitgebreide familie. Ze stortte woede en angst over de behandeling van een jonge weduwe op papier, en het was toevallig in het Tamil. Ze koos een pseudoniem, Vaasanthi, om haar familie geen pijn te doen. Een andere ervaring kort daarna resulteerde in een tweede verhaal, ook gepubliceerd in Ananda Vikatan. Het deed haar denken aan schrijven als een carrière.

Ook in Eye |How a new biografie put uit de raadselachtige en schaduwlijnen van M. Karunanidhi

Vaasanthi heeft sindsdien, afgezien van een kort intermezzo om haar twee jongens op te voeden, in het Tamil en het Engels geschreven. Ze heeft bijna 50 boeken gepubliceerd, waaronder 30 romans in het Tamil, en drie mooie biografieën— J Jayalalithaa: A Portrait (2011), Karunanidhi: The Definitive Biography (2020) en Rajinikanth: A Life — in het Engels (2021). Tien jaar lang was ze redacteur van Tamil India Today, schreef ze een populaire column, waarin ze verslag deed van uiteenlopende onderwerpen als de erfenis van devadasi's en de Eelam-oorlog in Sri Lanka.

Ganga's Choice and Other Stories is een verzameling van 15 korte verhalen. fictie in het Tamil vertaald door Sukanya Venkataraman en Gomathi Narayanan, die veel dank verdienen voor het tot leven brengen van deze verhalen in het Engels. Deze representatieve collectie onderscheidt zich door zijn leesbaarheid, helderheid van denken en visie, en een onderscheidende auteursstem. De meeste van deze verhalen hebben vrouwen als hoofdpersonenof gaan over het leven gezien door de ogen van vrouwen. De meeste hiervan spelen zich af in stedelijke ruimtes en hebben ronde karakters, die een enorm zelfrespect hebben en niet bereid zijn om onderdanig te zijn aan de mannen in hun leven of compromissen te sluiten wanneer hun integriteit als mens in twijfel wordt getrokken. Als een goede journalist verzamelt Vaasanthi stemmen, incidenten, anekdotes, herinneringen om de sociale achtergrond te bouwen, en betreedt vervolgens hun emotionele wereld, terwijl ze een flauw misdaadverslag, nieuwsgebeurtenis, een ruzie in een gezin uit de lagere middenklasse transformeert, of een banale gezinsfunctie in kunst.

https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1.png

Neem bijvoorbeeld het verhaal “Het Symbool”. Soundari Ammal, een gevierde Carnatic-muzikant van weleer, die op 82-jarige leeftijd bij het gezin van haar broer woont en in een wereld van herinneringen. De journaliste kleindochter van een vriend uit haar jeugd spoort haar op en interviewt haar voor een tijdschrift. Het tijdschriftverhaal belicht Ammals devadasi-achtergrond. Het stoort haar familie, die vreest dat het verleden hun heden zou stigmatiseren. Het verhaal is behendig verweven met stemmen van drie generaties: Ammal, Chellappa, haar buurman en de professor-zoon van een nagaswaram-artiest, Ammals kleindochter Mallika, en Mandakini, de journalist. Deze ingewikkelde weefsel helpt de auteur om niet alleen diep in de emotionele wereld van Ammal te duiken, maar ook de spanning te verkennen die diep binnen de Devadasi-gemeenschap loopt.

Best of Express Premium Premium

‘Hij slaat me niet, hij dwingt seks om mijn geest te breken’:…Premium

Hoe een energie-expert Vladimir Poetin met één woord triggerdePremium

Uitgelegd: hoe wetenschappers planten willen gebruiken om giftige metalen te verwijderen uit …

Premium

FY22: Nu Covid minder wordt, stijgen de uitgaande overmakingen met 55% tot het hoogste punt ooitMeer Premium Stories >>

Koop nu | Ons beste abonnement heeft nu een speciale prijs

Wat doet een artiest op het gebied van rebellie? Offer je kunst op voor grotere sociale vrijheden? Wat gebeurt er als een traditie moderniseert? Hoe ga je om met het trauma van het verleden? In het geval van de devadasi's slaagden hervormingsbewegingen zoals de anti-nautch-campagne in het begin van de 20e eeuw erin om rechtsmiddelen in te voeren om een ​​gemeenschap te bevrijden die vastzat in een discriminerend sociaal pact. Maar het dwong ook veel devadasi's, die bewaarders waren van klassieke kunstvormen zoals Bharatanatyam en Carnatic-muziek, om hun praktijk op te geven en zich terug te trekken in hun huis. Trotse vrouwen, die werden geprezenvoor hun geleerdheid en artistieke vaardigheden, verloren hun keuzevrijheid en kunst. De moderniteit die de hervormingen met zich meebrachten, dwong velen van hen om de hiërarchieën te aanvaarden die het patriarchaat en de instelling van het gezin hun oplegden. “Het Symbool”, zonder ooit in een polemische discussie over deze kwesties te vervallen, dwingt de lezer om deze vragen onder ogen te zien.

Ganga's keuze and Other Stories
Door Vaasanthi
Niyogi Books
258 pagina's
Rs 450

Er is een zin die een sleutel bevat om toegang te krijgen tot de vele kamers in dit verhaal. Als Mandakini aankomt in de Zuid-Indiase stad, waar haar grootmoeder werd geboren en een mini-revolutie leidde tegen het devadasi-systeem, schijnt de zomerzon haar. “De hitte was verblindend, bleek wit. Maar net zoals er een verband leek te zijn tussen zon en kleur, zo leek er een verband te zijn met kunst, muziek, geluid en ritme. Net als de link tussen lust, liefde, woede en vernedering.”

Ammal had geweigerd de muziek op te geven toen haar vriend, Rathnam, haar vroeg om het offer voor het grotere doel te brengen. Ze had gezegd: ik zou liever vergif drinken en sterven. Maar wanneer een publiek zich onrespectvol naar haar keert terwijl ze op het podium staat, stopt ze met zingen in het openbaar. Ze legt nooit uit waarom ze haar succesvolle toneelcarrière beëindigde, maar vertelt haar kleindochter: “Respect is anders dan wat mensen denken te zijn.”

Ook in Premium |Een nieuwe Engelse vertaling van Gyan Chaturvedi's Hindi klassieke satire Baramasi wekt nostalgie maar werkt emotioneel

Het begrip respect, zelfrespect, is een deugd die de vrouwen van Vaasanthi dierbaar zijn, ongeacht hun klassenachtergrond. Of het nu Ganga (“Ganga's Choice”) is, een huishoudster die besluit op haar eigen voorwaarden te leven en daarmee de afkeuring en bedreiging van de samenleving op het spel zet, of Panchali, in “Dance of the Gods”, die zichzelf in brand steekt wanneer ze wordt beledigd door haar man, een staal gesmeed uit een fel gevoel van zelfrespect en eer. Het is ook het fundament van de onzichtbare, stille solidariteit die de vrouw van een vermoorde man deelt met de vrouw die hem heeft vermoord (“The Untold Story”).

Er is nog een heleboel verhalen – “Hij Came”, “The Line of Control”, “Gap” – ontwikkeld op basis van nieuwsgebeurtenissen, zoals de langdurige opsluiting van onschuldige moslims, de slecht geplande pandemische lockdown, enz. Deze zijn ontdaan van retoriek en onthullen een empathische stem die diep bezorgd is over een wereld die ongevoelig is voor en crimineel ongevoelig voor armen en kansarmen. De woede en woede is de oven waarin deze verhalen zijn gevormd, maar het vuur verteert niet de vorm, het verhaal.