Abstracte Afbeelding
Ze zit in een geïmproviseerde ruimte in de buurt van de sporen van een spoorweg-station, nog steeds met tekenen van mes verwondingen op haar hals. Herinnerend aan de dag van het incident op 9 Mei 2012, de verkrachtingsslachtoffer zegt dat ze niet weet dat de twee verdachte, maar werd verteld door het andere slachtoffer over een catering opdracht die ze te bieden had. Nadat ze verloor haar ouders en een oudere broer van tuberculose, het slachtoffer begon te werken als een ragpicker te verdien zelf genoeg geld voor eten.
“Zouden We meestal geconfronteerd met intimidatie door de autoriteiten in de buurt van het station, die ons niet zouden laten zitten in het terrein. Het andere slachtoffer en ik besloot om mee te gaan met de verdachte, in de hoop dat het zou een verandering van onze banen als ragpickers. Dus gingen we zoals we kregen de belofte van een baan in de horeca,” het slachtoffer was rond de 18-19 jaar op het moment van het incident, zei.
“Ik viel bewusteloos na de aanval en werd wakker om mezelf te vinden bloeden. Ik verzamelde de kracht om te ontsnappen. Ik herinner me dat ik zelfs niet zou kunnen staan als ik was gestoken in vele plaatsen en bloedde hevig. Ik heb een of andere manier sprong van de brug (in het CBD Belapur) en dan weer viel bewusteloos. Ik werd wakker in het ziekenhuis en bleef er voor bijna een maand,” zei ze. Het slachtoffer had opgelopen 16 verwondingen. Ze zegt dat ze alleen kwamen te weten dat later dat het andere slachtoffer begeleidende haar bezweken aan de verwondingen.
Na haar ontslag uit het ziekenhuis, ze was gezonden om de zorg van een ashram, zegt ze. “De politie vertelde me dat, want ik was de belangrijkste getuige in de zaak, mijn veiligheid is belangrijk. Ik werd gestuurd naar de ashram en van daar, ik was toegewezen om te werken in een ziekenhuis voor patiënten met psychische aandoeningen. Ik kreeg te horen dat zodra de mannen zijn veroordeeld, kon ik vertrekken. Na vijf jaar heb ik ze vertelde dat ik wilde vertrekken omdat ik wist dat niet en er kwam weer hier terug”, zegt ze.
Het slachtoffer nu nog steeds als een ragpicker in de buurt van het station terrein. “Ik vertelde de agenten dat ze mij zou kunnen vinden als zij mij in de zaak. Het feit dat de verdachte in de gevangenis verzekerde mij van mijn veiligheid. Ik hoopte dat zij zou worden veroordeeld. Ik ben blij dat er geen genade is aangetoond dat ze de aanval op ons was brutaal,” zei ze.
“Ik weet dat vrouwen ragpickers gezicht misbruik vaak. Maar ik keerde terug zoals ik het had niets verkeerds gedaan,” zei ze. Het hof heeft de regie over de Thane Wijk Juridische Services Authority aan te bevelen schadevergoeding aan de overlevende slachtoffer. “Eén persoon moest komen om te informeren naar de vergoeding. Ik hoop dat ik het kan kopen in een kleine kamer met het geld als ik ben. Ik voel me veiliger dan te slapen op de straat,” het slachtoffer zei.