De NASA heeft voor het eerst een foto gedeeld die met de nieuwe DSCOVR-satelliet is gemaakt. Vanaf 1,6 miljoen kilometer afstand – veel verder dan de maan – maakte DSCOVR een foto van Noord- en een deel van Zuid-Amerika. Meer foto’s volgen, belooft de NASA.
De foto bestaat eigenlijk uit drie verschillende foto’s die zijn gecombineerd, meldt de NASA. De camera van de DSCOVR, die in februari werd gelanceerd, neemt bij een opname tien foto’s achter elkaar. Drie daarvan zijn zonder meer zichtbaar voor mensen: die in het rode, groene en blauwe lichtspectrum. Die foto’s zijn met elkaar gecombineerd voor de opname. Daarnaast neemt de camera onder meer ook utlraviolet en infrarood licht waar.
Op de foto van de satelliet is nog te zien dat de aarde een blauwachtige tint over zich heeft, die het gevolg is van de manier waarop zonlicht door moleculen in de atmosfeer wordt opgebroken. Het team achter de camera aan boord van de DSCOVR is bezig met een techniek om dat effect weg te halen, zodat land beter zichtbaar moet worden.
Vanaf september worden elke dag nieuwe foto’s op de website van het project geplaatst, die met 12 tot 36 uur vertraging worden gepubliceerd. Dat is niet het primaire doel van de satelliet, die vooral is gebouwd om zonnewind in de gaten te houden. Deze deeltjes die vanaf de zon het zonnestelsel in worden geslingerd, kunnen ook gevolgen hebben op aarde. Ook wordt de samenstelling van de ozonlaag in de gaten gehouden, evenals de hoogte van wolken en de manier waarop de aarde ultraviolet licht reflecteert.
De DSCOVR-satelliet bevindt zich op 1,6 miljoen kilometer afstand van de aarde. Dat is verder dan de maan, die zich grofweg tussen de 370.000 en 405.000 kilometer afstand van de aarde bevindt. Het is niet de foto die op de verste afstand van de aarde is genomen: zo hebben Marslanders vanaf hun nieuwe thuisbasis ook al foto’s van de aarde genomen. Daarbij was de aarde echter slechts een klein stipje aan de horizon.
De satelliet bevindt zich op het eerste zogenoemde Lagrangepunt. Dat is in dit geval het punt waarop de aantrekkingskrachten van de zon en de aarde door elkaar worden uitgebalanceerd, waardoor hij min of meer stil blijft hangen.
