Polski

Dlaczego “Dau” nie przyjedzie do Moskwy z Paryża

Feb 12, 2019

586

Zdjęcia Olympia Orlova / Phenomen IP

W Paryżu, w dwóch teatrach i w Centrum Pompidou idą najnowsze projektu “Dau” w reżyserii Ilji Chrzanowskiego, sponsorujący Siergiejem Адоньевым. Co to jest w rzeczywistości i kto za to zapłacił — dowiedział Forbes Life

Punktem wyjścia projektu była książka Kory Landau-Дробанцевой “Akademik Landau in der pfalz. Jak żyliśmy”. Napisane z несоветской szczerością wyznania wdowy fizyka, laureata nagrody Stalinowskiej i Laureat nagród, opowiadali, w szczególności o wolnych poglądów tej pary na miłość i małżeństwo, a także o atmosferze zawiści i chciwości, która została wypełniona życie radzieckiej inteligencji naukowej. Na podstawie tych wspomnień Władimir Sorokin napisał do Ilji Chrzanowskiego scenariusz pod tytułem “Dau”. Zakładano, że to będzie ich druga wspólna praca po debiucie reżysera filmu “4”, wyróżnionej nagrodą główną międzynarodowego festiwalu w Rotterdamie w 2005-m. Praca nad scenariuszem i poszukiwania finansowania rozpoczęła się zaraz po zakończeniu “4”, i już na tym etapie Landau zamienił się w Dowa – aby nie uzgadniać treść filmu z rodziną akademika.

Chociaż “Dau” zaczynał się jak tradycyjny film, w procesie, które odbywały się od 2008 do 2011 roku w Charkowie, od oryginalnego scenariusza mało co zostało. Metoda pracy nad materiałem przypominał reality show, w strojach z epoki: uczestnicy, wśród których byli nie zawodowi aktorzy, a prawdziwi naukowcy, klawiszami, działacze kultury, personel obsługujący, naprawdę żyli na planie w okolicznościach zbliżonych do stalinowskiej epoki, kochali i nienawidzili, seks i męczyli siebie. Z tych autentycznych ludzkich uczuć za 7 lat montażu jakiekolwiek 13 filmów (według innych źródeł – 15, twórcy nie nazywają konkretną cyfrę), które obejmują działalność Instytutu naukowego (główne miejsce działania “Dow”) z 1938 roku w 1968-cia lat. A także 700 godzin materiałów dodatkowych, w tym alternatywne opcje, które nie weszły w końcowy montaż sceny. Pewnie z czasem pojawią się inne wersje “Dow”, w bardziej tradycyjnym kinie – i telewizyjnym formacie.

Oczywiście, praca nad filmem, która szła tak długo i nie została zakończona do tej pory – drogie. Skład inwestorów zmieniał w miarę jak rósł budżet. W końcu stać znalazł się tylko jeden człowiek – Siergiej Адоньеву ( stan w $700 mln) Biznesmen z jasnym biografią, były współpracownik Władimira Кехмана w банановому biznesu, założyciel Yota, inwestor z szerokim kręgiem zainteresowań, jeden ze sponsorów kampanii wyborczej Ksenia Sobczak i moskiewskiego “Электротеатра”. Twórcy filmu nie komentuje żadnych informacji o filmie, w tym budżet. W niedawnej publikacji Rosyjski serwis BBC pojawiła się spodziewana liczba budżetu w wysokości 70 mln zadeklarowana неназванными źródeł.

Jeśli uwierzyć w te dane, okazuje się, że Siergiej Адоньев spędził na “Dau” 10% swojego stanu.

Premierowe pokazy miały się odbyć w Paryżu przez całą dobę, od 24 stycznia do 17 lutego na dwóch boiskach. A trzecia, w Centrum Pompidou, stała się miejscem dla instalacji w postaci sowieckiej komunalne mieszkania zamieszkane przez статистами. Otworzyła się na czas, a na dwóch pierwszych, w teatrze du Châtelet i theatre de la Ville, pomimo wsparcia urzędu miasta Paryża, zdarzyły się problemy: premiera została anulowana prefekturą policji Paryża z powodu niezgodności z normami bezpieczeństwa. Oba te teatru, wybudowane obok siebie na placu Chatelet na zlecenie barona Haussmanna, – kulturowe i historyczne zabytki miasta. W teatrze du Châtelet zadebiutował w Paryżu “Rosyjski balet” Diagilewa, odbywały się premiery dzieł Strawińskiego i Sati, występował Czajkowski, Mahler i Richard Strauss. Na scenie de la Ville kiedyś występowała Sarah Bernhardt. Teraz oba teatru znajduje się na rekonstrukcji, od ich dawnej świetności nie pozostało śladu. Duża sala teatru de la Ville wygląda jak betonowa pudełko z tymczasowym oświetleniem i kabinami wc, gdzie zamiast wody używa wióry.

Scenariusz premiery przewiduje poruszanie się widzów na wszystkich piętrach teatru, gdzie znajdują się różne instalacje, z переоборудованных гримерок w pomieszczenia administracyjne, początkowo przewidziane tylko dla pracowników teatru. Pobyt dużej liczby widzów w takich pomieszczeniach i wywołało wątpliwości służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo. W wyniku drzwi theatre de la Ville otworzyły się dopiero wieczorem 25 stycznia, a otwarcie teatru du Châtelet i wcale nagromadziło się do nocy, 2 lutego. Wszystko to spowodowało нешуточное podrażnienie pierwszych widzów i francuskiej prasy.

Aby dostać się na premierze filmu “Dow”, widzowie muszą zarejestrować się na stronie internetowej dau.com na co najmniej 2 godziny przed rozpoczęciem sesji. Tyle czasu jest potrzebne do budowy wizy, imiennej plastikowej karty ze zdjęciem, która zastępuje bilet. I jeśli do sześciogodzinnej wizę, która daje prawo wejść tylko raz (€35), wystarczy zgłosić tylko imię, nazwisko i e-mail, aby dziennej (€75) i nieokreślony (€150 ) мультивиз trzeba odpowiedzieć na szereg ошарашивающих swojej бестактностью pytań. “Robiliście саморазрушением, nie myśląc o konsekwencjach?”, “Manipulowali czy ludźmi, aby osiągnąć pożądany?”, “Zmuszali czy was stłumić własną seksualność?”, “Czy uważasz, że w określonej sytuacji każdy jest zdolny do morderstwa?” – takich pytań było kilkadziesiąt. Mówiono, że na podstawie odpowiedzi zostanie zaprogramowany дауфон – indywidualny przewodnik po premierze w postaci smartfona. Дауфон zdobył tylko 4 lutego. Niemniej jednak, badania ankietowe bawić się rola racjonalne wprowadzenia do projektu, maksymalnie wyraźnie określić zakres zagadnień, którym poświęcona jest “Dau”.

Wizy są wydawane w szklanym kiosku, stojącym na placu między dwoma teatrami. Do wiz w zestawie karta dwóch teatrów, gdzie różne strefy projektu są oznaczone dodatkowe słowami. Jeśli w teatrze de la Ville większość tytułów odnosi się do doświadczenia komunistycznej utopii (“historia”, “dziedzictwo”, “zdrada”, “rewolucja”, “przyszłość”, “komunizm”), to w du Châtelet odzwierciedlają ideę przemocy państwa nad osobowością (“konformizm”, “sadyzm”, “orgia”, “władza”, “moralność”, “uzależnienie”, “lęk”, “utopia”, “porażka”).

Na wejściu chcesz oddać telefon w specjalną komórkę — to samo w sobie jest w stanie wybić u współczesnego człowieka grunt spod nóg.

Po tym, trzeba dosłownie zrobić krok w nieznane: na premierze “Dau” nie harmonogramy sesji, brakuje chronologiczny kolejność wyświetlania elementów, nie ogłaszają wcześniejsze koncerty i performance (wśród których były występy Teodora Курентзиса, wykonawca głównej roli w filmie, a także Briana Eno, Sashy Waltz i YouTube-gwiazdy Mikołaja Kruczą), wszystko dzieje się jakby przypadkowo.

Widzowie pozbawieni wyboru, za nich decyduje się na jakiś “przewodnik”, z którym nie można się skontaktować.

Zamieszanie i rozczarowanie, spowodowane odrzuceniem tych zasad gry, nałożone na oczywiste błędy organizacyjne, zrodziły przekonanie o tym, że cała paryska premiera “Dau” — to chaos spowodowany brakiem podstawowych umiejętności organizacji imprez. Oczywiście, to nie tak. Opóźnienie premiery, kolejki po wizy, wynikające z awarii internetu, zły dźwięk w sali teatru de la Ville, nie zawsze dokładne napisy – to oczywiste problemy organizacji. Zakaz telefonów, brak możliwości kontaktu ze światem zewnętrznym, napięcie, brak rozkładów jazdy, jak również brak menu w barze teatru, gdzie goście nie wiedzą z góry, jakie jedzenie im przyniesie, – wszystko to okoliczności, w których Ilja Chrzanowski umieszcza widzów świadomie, oferując im choć w przybliżeniu zrozumieć, co czują ludzie, którzy żyją za żelazną kurtyną i pozbawione prawa wyboru.

Co jeszcze, oprócz 13 części filmu, mogą zobaczyć i doświadczyć widzowie premiery? Koncerty, performance i próby, jeśli się uda. Spotkania z osobami, które przeżyły nadprzyrodzony doświadczenie, na przykład, z алтайскими szamanów. Spotkania z uczestnikami projektu, ich doświadczenie też śmiało można nazwać człowiekiem. Spotkania z manekinami, rozstawione wszędzie, łatwo je pomylić z żywymi uczestnikami. Takie manekiny mogą być sąsiadami w sali lub przy stoliku w barze. Jeszcze widzowie mogą wejść do jednego z pokojów, apartamentów rekwizytem w filmie, w niektórych z nich znajdują się dodatki w stylu retro strojach. Pić wódkę i przekąskę radzieckiej jedzenie (zupy, puree, szproty, szprota w sosie pomidorowym, caviar d ‘ aubergine) w barze, gdzie rozstawione krzesła z oparciami w kształcie męskiego organu płciowego (w teatrze du Châtelet bar i wcale przypomina seks-shop). Zobacz w indywidualnej kabinie losowe fragmenty семисотчасового materiału (przewijanie do przodu i do tyłu nie można, można tylko przełączać na następny odcinek, który zostanie zaproponowana automatycznie).

13 części “Dau” — kronika i upadku związku radzieckiego Instytutu naukowego z 1938 roku na rok 1968. “Startu”, jednak warunkowy: akcja dzieje się w czasach totalitaryzmu, i wszystkie, bez wyjątku, bohaterowie znajdują się na haku u Pierwszego działu, który z pomocą szantażu i tortury zmusza pracowników Instytutu do donoszenia na siebie nawzajem. Działalność Instytutu туманна. Akademik Landau był fizykiem i szereg epizodów filmu pozwala przypuszczać, że w Instytucie zajmują się badaniami w tej dziedzinie. Ale czasami wydaje się, że jego pracownicy omawiają jakieś szalone teorie, szereg epizodów nakłaniają na myśl, że w Instytucie bada zachowanie się zwierząt i ludzi. Ludzi studiuje i Pierwszy dział: jedna z ostatnich części poświęcony eksperyment wprowadzenia w Instytut służbą bezpieczeństwa “nowych ludzi”, dzięki swoim zachowaniem najpierw budzą strach i depresję u innych, a potem i fizycznie, by skończyć z “gnijącego” środowiskiem naukowców. “Nowych ludzi” zagrali prawdziwy neonazistowskich Tasak (Jan Marcinkiewicz) i jego gang, прорепетировавшие na planie jest to, że później coś kombinować w życie prawdziwymi akcjami, z których jedna prowadzi Pałasz do dziesięcioletnim terminie w prawdziwym więzieniu.

Granica między bohaterem i wykonawcą staje się zbyt niewyraźne, a “Dau” zaczyna przypominać Stanford więzienny eksperyment, w którym uczestnicy za daleko zaszliśmy, grając w nadzorców i więźniów.

Akcja, w centrum którego znajduje się profesor Dow (Theodore Курентзис) i jego żona Nora (jedyna profesjonalna aktorka w filmie Радмила Щеголева), rozwija się na różnych poziomach. Na górnym — profesorska elity. Na dolnym — wycieraczki, буфетчицы i inny personel. Gdzieś w piekielnych podziemiach wre praca w tortur Pierwszego działu, kierownika, którego zagrał prawdziwy charków strażnik Władimir Аджиппо. W roli podróży — turystów, przybywających do Instytutu z krótkimi wizytami — gwiazdy sztuki świata i teatru: Władimir Дубосарский, Marina Abramovic, Romeo Кастеллуччи, Peter Sandeman. Rozwijając się równolegle, a czasami, że są skrzyżowane, historie dają полифоническую obraz życia w państwie totalitarnym, w którym bohaterowie, żyjący pod ciągłą presją, szukają blowhole w życiu prywatnym: powieści, niewierności, piciu, seksie i саморазрушении.

Trzech lat kręcenia wystarczyło do tego, aby uczestnicy projektu przestali zauważać aparat i z niesamowitą dokładnością mieszkali w kadrze to, co im się należało grać. Tworząc efekt obecności, kamera się trzęsie i czasami traci ostrość (głównym operatorem był Jürgen Юргес, снимавший filmy Фассбиндера, Wenders i Ханеке). Jak w reality show, w “Dau” wiele длиннот, powtórzeń i rozmów, które toczą się w kółko, często monotonnych, ale czasami naprawdę шедевральных, jak, na przykład, dialogi Nory z matką. Niektóre części wycofane jako psychologiczny teatr, inne jak reportaż, w innych są pornograficzne, czwarty pełne przemocy. Zrozumienie logiki i skali “Dau” przychodzi stopniowo, z każdą nową częścią.

U filmu pojawiło się wiele przeciwników, упрекающих Chrzanowskiego w nieetycznych metodach pracy. Przede wszystkim w tym, że on stworzył na planie atmosferę, która prowokowała uczestników do pijaństwa, przemocy i seksu na kamery. To wygląda na prawdę, jednak uczestnicy projektu – dorośli ludzie, i nie ma dowodów na to, że ktoś ich zmuszał, a potem wykorzystał materiał bez ich wiedzy. Poważny w dzisiejszych czasach brzmi oskarżenie o znęcanie się nad zwierzętami: w kadrze manipulowali z mózgu żywej myszy i obcięli głowę świni. Nie wszyscy są gotowi przyjąć argument, że mysz została laboratorium, a świnia sprowadzona z rzeźni. Świnię naprawdę szkoda, jednak, jeśli oskarżać jej śmierci Chrzanowskiego, trzeba także przemyśleć stosunek do innych klasy kino, допускавшим zabijanie zwierząt dla filmu, w tym Бунюэля, Tarkowski i tło Triremy.

I mimo, że jest to : sukces czy porażka?

Z punktu widzenia marketingu paryskie pokazy można nazwać triumfem:

артхаусный film bardzo niezwykłego formatu, nie jest łatwy do zrozumienia, pełen realistycznych scen seksu i przemocy, narobił dużo hałasu, przyciągnął uwagę całego Paryża i szeroko dyskutowane międzynarodową prasą. W tym samym czasie problemy techniczne i niezwykła koncepcja premiery odepchnęły część społeczeństwa i wywołały zdziwienie francuskich dziennikarzy: w recenzjach pierwszego weekendu opisywało wszystko, oprócz samego filmu. Szkoda, że okoliczności wyświetleń nie przyczyniły się do вдумчивому oglądania “Dow”, drugiej szansy u paryżan, najprawdopodobniej nie będzie. Przecież właśnie sam film, a nie иммерсивный doświadczenie na premierze, jest unikalnym zjawiskiem, стирающим ściany między reality show, artystyczne kino i eksperymentem naukowym.

Zresztą, u paryżan tę szansę przynajmniej był. Perspektywy pokazu “Dau” w Rosji w dającej się przewidzieć przyszłości zerowe. Film w jego obecnej wersji, z матерными dialogu i pornograficzne sceny, które choć nie zajmują istotne miejsce w wielu godzinach płótnie, ale nadal stanowią ważną i artystycznie оправданную część, oczywiście, nie otrzyma w Rosji прокатное dowód. Dalej u twórców w planach spędzić premierę w dwóch miastach europejskich, Londynie i Berlinie, jeśli zostaną przyjęte odpowiednie uprawnienia. To właśnie Berlin miał być pierwszym z trzech premierowych miast “Dau” w październiku ubiegłego roku, ale zdarzenie, do którego planowali zbudować, a potem zniszczyć atrapa muru Berlińskiego, nie wolno było z władzami miasta, z tego samego powodu, dla którego teraz spóźniona premiera w Paryżu – ze względów bezpieczeństwa. Miejmy nadzieję, że ten performance wszystko samo wyjdzie u Ilji Chrzanowskiego tej jesieni, do тридцатилетию upadku muru, разделявшей Zachodni i Berlin Wschodni.