De staat van het onderwijs in India is precair. Dit is nog meer zo voor basis onderwijs dan voor het hoger onderwijs. Wat verrassend is, is dat zelfs na 68 jaar onafhankelijkheid een groot percentage van de Regering school kinderen niet in staat zijn om te lezen, zelfs in hun eigen moedertaal. De ASER, verslag over de jaren heeft herhaaldelijk gewezen op dit probleem. Het wijst ook dat sinds 2008 het lezen van taalvaardigheid van studenten is gedaald en meer in het geval van openbare scholen in vergelijking met hun eigen collega ‘ s.
Vaak in de loop van een gesprek op het primair openbaar onderwijs krijgt men te horen zulke beweringen als ‘De Overheid docenten zijn om de schuld’, ‘Overheid leerkrachten zijn betrokken alleen over salaris, dat ze niet willen werken!’, ‘De kinderen in deze scholen zijn in principe langzame leerlingen’, enz. die bieden een inzicht over hoe mensen zien ons primair openbaar onderwijs. Een goede plek om te evalueren dit uitzicht is te kijken naar wat er in het leerproces in de school. Het kan worden gedaan door te kijken naar het leerproces binnen de school vanuit het perspectief van de leerkrachten, maar ook vanuit het oogpunt van de studenten.
[betrekking-post]
De leerkracht Perspectief
Normaal gesproken heeft een docent drie uitdagingen waarvoor hem/haar in zijn professionele leven.
Ten eerste, het krijgen van over de ‘creativiteit tekort’. Dit tekort ontstaat als leerkrachten niet de onafhankelijkheid om creatief te zijn in het lesgeven aan kinderen. Een voorbeeld hiervan is de mogelijkheid van leerkrachten om de lessen interactiever voor de kinderen. Vaak zijn docenten belast met de wekelijkse ‘doelstellingen’ die beschikbaar zijn op voorhand vanuit dat ze niet durven ‘afdwalen’. Dit absolute beheersing van de school autoriteiten helaas wordt weerspiegeld in een daling van de motivatie van de niveaus van de leraren; en vervolgens als een slechte output in termen van onderwijs en leren. Er is veel druk op ze om te voltooien de syllabus ‘op tijd’, ongeacht of de kinderen iets leren of niet. Herhaling van de syllabus voor het voordeel van de studenten kan helpen profiteren leerlingen die moeite hebben met het begrijpen van dingen in de eerste gaan. Echter, dit is iets dat wordt niet aangemoedigd in de scholen.
Ten tweede, een leraar streeft ernaar om met elkaar te verzoenen taal curriculum met de ontwikkeling van het kind. Bij een aantal van de taal materiaal is te complex voor een beginner in een bepaalde taal. Bijvoorbeeld, de taal leerboek in klas 1 begint met het eerste hoofdstuk ‘Jhoola’, dat is een dertien-line gedicht. Er wordt van uitgegaan dat kinderen leert om te lezen wanneer betekenisvolle tekst is gegeven. Echter dit is meestal niet het geval is met kinderen die niet zijn geboren in een welgestelde families, en die niet zijn blootgesteld aan boeken met een goede akoestiek instructie in de pre-school. Dit is waar de kinderen die naar de Overheid scholen hebben een duidelijk andere werkelijkheid – geen voorgaande boeken, geen lectuur, meestal ongeschoold/slechtopgeleide ouders, geen kwaliteit voorschoolse educatie en dus geen letter-klank kennis, voordat zij in het reguliere onderwijs. Dit maakt het onmogelijk voor een kind om te begrijpen wat het huidige curriculum. Een leraar moet overwinnen van deze taal-symbool barrière bij kinderen in klas 1 niveau voor hen om te slagen later op.
Dit is waar de derde uitdaging voor leerkrachten komt. Het is te wijten aan het ontbreken van de juiste training met onsite support. Dit wordt uitgesproken als er sprake is van een mismatch tussen de verwachtingen van het curriculum van de ontwerpers en de realiteit van de eerste generatie leerlingen. Vaak te wijten aan de tweede uitdaging is het belangrijk voor de leerkrachten worden getraind in het juiste gebruik van ‘evenwichtige aanpak’ naar ‘leren’ lezen. Een evenwichtige benadering neemt het beste van de ‘whole language’ en de ‘phonics’ – benadering. Helaas, de in-service opleidingen voor de leraren wordt niet beheerst door hun eisen en mist onsite support en feedback. Vandaar dat deze niet vertalen naar de praktijk en leidt tot de resultaten zoals aangegeven in de ASER rapport over de leerresultaten.
Het Perspectief van het kind
Vanuit het perspectief van het kind, het belangrijkste ding dat wortel schiet, is dat er een volledige de-motivatie in het leerproces. Een kind kijkt in het boek en symbolen en ziet dat er iets is geschreven, maar dat is vaak niet zinvol. Het kind herhaalt wat hij/zij hoort, maar zonder te begrijpen wat of hoe of waarom is het gezegd. Tijdens het schrijven van het kind vaak kopieën en schrijft vanaf het bord tot aan de dag krijgt over. Dit gaat dag na dag met geen echte leren vindt plaats. Geleidelijk aan, als het kind verder te gaan naar de hogere klassen, met dank aan het Recht op Onderwijs, Wet, hij/zij houdt een achterstand aan.
Uiteindelijk, een soort van ‘Mattheüs-Effect’ (accumulatie van voordeel zijn, wat leidt tot rijke steeds rijker en armen steeds armer) zichtbaar in de leerresultaten. Tot slot, gefrustreerd door het systeem een kind uiteindelijk druppels buiten de school. Of wordt bevorderd tot Klasse VIII, mislukt het volgende jaar en daalt daarna. Sommige kinderen, die ondanks dit alles doen pick-up van het lezen en schrijven, worden de front benchers en trekken de hele aandacht van de leerkrachten. De rest, goed, worden aangeduid als ‘langzame leerlingen’ en genegeerd. De paar kinderen die gaan om verdere studies te doen dus met onvoldoende en begrijpend lezen vaardigheden en vinden zichzelf er niet in om grote teksten met een ingewikkelde concepten. Ze kunnen afstuderen, maar een gebrek aan begrip van de onderwerpen geleerd en hebben een slechte schrijfvaardigheid. Het draagt uiteindelijk bij aan wat we uiteindelijk op het laatste, d.w.z. een steeds groter deel van de ‘werkloos opgeleide klasse.
Wat kan er gedaan worden?
De bovenstaande foto geeft een grimmig beeld, maar niet alles is verloren. Met geconcentreerde inspanningen, kan veel worden bereikt. Dingen moeten veranderen op het administratieve niveau. De controle op de docenten moet worden verminderd, waardoor het geven hen de ruimte om creatief te zijn in het onderwijs. Taal curriculum ontwerpers noodzaak van een herziening van de schoolboeken, rekening houdend met de specifieke behoeften van leerlingen met minder bevoorrechte achtergrond. Leraren moeten worden opgeleid op pedagogiek gevolgd door het juiste ondersteuning ter plekke. Als India heeft om de vooruitgang en ‘Onderwijs voor iedereen’ moet worden bereikt, al moet dit gedaan worden. De vraag ‘Doen we echt willen werken voor deze kinderen, of zijn we altijd gaat om inhoud met de enkele pass outs van de wil van de elite-instellingen als DPS, Doon School en Sanskriti?’ Tenzij we veranderen, de prognose is eng voor een land dat zo een groot aantal studenten in het schoolsysteem.