Tony Robbins jak publiczny skandal. Co się stało w “Olimpijskim”

Zdjęcia Mark Kerton / PA Images / TASS

Chyba, fala dyskusji, podniesione Tony ‘m robbins’ em, potrwa jeszcze jakiś czas, a każdy nowy “motywator” (nazywać Robbinsa коучем zasadniczo poprawnie) będzie postrzegana w świetle przeszłości 1 września многотысячного sesji w “Olimpijskim”. W tym sensie organizatorom nowych biznes-pokaz pecha: krytyczny punkt orientacyjny już ustawiony. Być może, nie ma szczęścia i poszczególnych przedstawicieli biznesu, na przykład, w Niemczech Грефу: jego fascynacja “światowymi mędrców” było kilka дискредитировано indyjskim mistyk, a tutaj pojawia się kryzys zaufania do kierunku w ogóle, i kolejny Сидхгуру zrobi sytuację komiczny. Ale i rzadkie pozytywne, jak i prywatne negatywne oceny minionego wydarzenia wydają się być uproszczeniem na poziomie samego autora, co wydarzyło się skandalu.

Analiza najniższej figury Robbinsa — temat jest złożony, ponieważ syntetyzuje w dobrze zapakowany produkt marketingowy szereg praktyk, od неопротестантской egzaltacji, prymitywnego psychoanalizy do rozwoju 1990-tych, w obwodzie NLP, gry z wewnętrznymi energiami, łącząc cielesnych ćwiczeń z проецированием na nich psychicznego konstrukcji. Imperatyw “bądź innych”, nagłe emocjonalna amplituda, nagromadzenie отданного “wolnym wahania” ciała i wprowadzenie w tę niekontrolowaną, w otwartej przestrzeni psychologicznych kodów — metoda dość stary, odchodzący swoją podstawę w archaicznych kultów.

Psychologiczne podstawy metody — wybić klienta z koleiny, automatyzm zwykłego istnienia. I kiedy zaczyna nerwowo rozglądać się na boki, czując się nagle w nieznanym terenie, dać mu kilka prostych i sztywnych obiektów utworzonych już nie wewnątrz tradycyjnego dziedzictwa pola, a w swoim własnym laboratorium Robbinsa. Im łatwiejsze w instalacji, tym lepiej. Złożone punkty orientacyjne nie można odebrać, wymagają refleksji, analizy. Motywator chce być demiurga, i dla ludzi, którzy już nie widzą rozwiązań wewnątrz tradycji, on potrzebuje właśnie jako demiurga.

Komercyjny talent Robbinsa polegała na tym, aby nadać tej praktyce efekt nowości i wewnętrznego impulsu, który nie wymaga poważnego intelektualnego napięcia (napięcie w jego podejściu — w ogóle szkody, ryzyko, dlatego świadomie krytykuje złożoność), ale dającego poczucie wyjątkowości. Przy całej ważności relacji do экзальтированным praktyki jego podejście zawiera jedną podstawową paczkę: właśnie psychologiczne zabudowy określają zarys rzeczywistości, z którą mamy do czynienia. Prosta rzecz, z której można się spierać, czy brać, ale z powodzeniem działa w wielu terapii. To po części wyjaśnia podrażnienie spowodowane artystą: współczesna kultura całkowicie ресурсна: dostępność zasobów określa wartość dowolnego podmiotu. Ropa, gaz, metale, kapitał, komunikacji — to zasoby, zasoby. Im więcej środków, tym podmiot wydaje się większy, tym jego marka mocniejszy. Kiedy Robbins zaczyna krzyczeć o tym, że głównym źródłem — to nie to, co myślisz, a psychika, na niego zaczynają raz oglądać z najwyższą podejrzliwością, jak na łotra, nawet bez poważnej analizy, co kryje się za jego słowami.

Następne pytanie: jakie motywy ruszali ludźmi, заполнившими prawie całkowicie sala w “Olimpijskim” przy cenie biletów od 30 000 do 500 000 zł? Zazwyczaj krytyki w dość ostrej formie mówią o nieświadomości publiczności, jej zależności od importowanych autorytetów, słabych mechanizmach kontroli wewnętrznej i nadmiarze wolnych pieniędzy. Wszystkie te elementy same w sobie mogą mieć miejsce, ale nie wyjaśniają, dlaczego właśnie Robbins, właśnie teraz i w Moskwie udało się zebrać do $17 mln za jeden występ, jeśli zaczniemy od ceny biletu i liczby miejsc na stadionie. W zasadzie, w zarzucić samego Robbinsa? W to, że wykorzystał ludzką świadomość jak bardzo prosty i plastyczny narzędzie? Cała kultura opiera się na różnych typach oddziaływań manipulacyjnych. Ale każde z narzędzi ma swoją specyfikę.

Kluczowy moment — oczekiwanie szybkiej, niemal natychmiastowej transformacji. Człowiek, który przyszedł “na Tony”, a człowiek, który przeszedł na emeryturę po sesji Tony, muszą, po myśli organizatorów show, zasadniczo różnić się od siebie. Przychodzi człowiek niepewny, stojący przed progiem trudnych wyborów, zmieszany, погрузившийся w trudnych refleksji, z kompleksem frajera. On oczekuje, że lepki i сдерживающая jego powłoka nagle zniknie, jak zrzucony płaszcz, a na świat wyjdzie młode i jędrne ciało, pełne ambicji, energii, wewnętrznego podnoszenia i, co najważniejsze, z przekonaniem, że rzeczywistość jest zupełnie plastyczne — silny psychologiczny impuls może растапливать i wlewać w nowe formy plastik tego świata. Aby to się stało, trzeba niby łatwe, ale ukryte od innych oczu ruch wewnętrzny: przesunąć podstawową instalację, skupić się na celu i nieświadomie uwierzyć w nią.

Taka postawa jest kompensacją długiego oczekiwania zmian w życiu osobistym, w domyśle, że nie ma żadnych zmian już nie będzie — nie ma do tego narzędzi, perspektyw i nawet iskry nadziei. Człowiek zwraca się do umownego Robbinsa, bo męczy od samego siebie, od swojego najbliższego otoczenia i brak dynamiki, nawet jeśli boi się do tego przyznać. Zaproponowana przez nich praktyki — formularz rezygnacji człowieka od samego siebie. I kiedy człowiek chce zrezygnować z siebie, bo sobie staje się nudne, a nawet obrzydzenie, zawsze występuje konkurencja: kto będzie odbiorcą jego “ja”, bo wraz z tym poborem można jednocześnie uzyskać albo pozostaje w pamięci podręcznej, lub formy kontroli społecznej. W obronie uczestników show można powiedzieć, że współczesna telewizja, lub sieci społecznej, lub szereg innych zjawisk kultury masowej również zbudowane na zasadzie konsumpcji “ja”, delegowanie i wręczenie podmiotu zewnętrznego nośnika, który пережует podmiotu nie gorzej pięknych białych zębów Robbinsa.

Rzeczywistość społeczna stała się zupełnie непроясненной. Z jednej strony, jest ona pozbawiona wyraźną perspektywy, strategicznie świat nie oglądać, horyzont planowania zmniejszyła się. W tym momencie niepewności nie zawiera tego uczucia wolności, która może wystąpić u myśliwego lub podróżnika, czujących ekscytujące napięcie od napięcia za zakrętem. Nowoczesna непроясненность pozbawiona takiego podnoszenia. Skompresowana nie sprawia, że człowiek jest graczem, ale gasi go. On nie może korzystać z chwili ogólnej niestabilności, aby zbudować własne kariery strategii lub zmienić kierunek swojej aktywności. Nikt go nie mobilizuje do jazdy w kolumnie, ale i nie daje sprzętu, aby poruszać się w wolnej wyszukiwarce. Przychodzi moment dezorientacji, refleksji: co dalej?

I tutaj przychodzi człowiek, który uczy odbioru. “Odbiór” — słowo klucz. W przeciwieństwie do praktyk tradycyjnych upraw, które mogą wymagać długich okresów, w celu osiągnięcia wymiernych wyników, szkolenie odbioru dzieje się szybko. “Chcesz, pokażę odbiór?” — pytali w dzieciństwie. Raz, dwa, zamiata, a ty na ziemi. Robbins oferuje nie praktykę, nie szkoły, nie tradycję, a mianowicie dokonanie krótkiej i efektownym w widoku jego zwolenników operacji. To odróżnia go od umiejętności tradycyjnej kultury. Dlaczego tradycja wypada teraz z ostrości? Bo w obecnej sytuacji człowiek czuje się wiecznie zagrożonym, jakby życie mknie obok, podobnie jak dworzec kolejowy skład, media i sieci odnotowują zmiany te (ktoś na jachcie, w джете, a ty gdzie? — w Урюпинске), a ci oferują przy tym trzymać się perony. Tradycja nie nadąża za technologią i nie нахолодит języka, aby odpowiedzieć bieżącej rzeczywistości.

Jeśli natychmiastowa transformacja uwalnia od ciśnienia oczekiwania, to wiedza odbioru uwalnia od poznania prawdy. A co to za różnica, jak to wszystko wygląda, jeśli metoda działa? Jednak i tutaj nie ma nic wyjątkowego: ogromną ilość nowoczesnych praktyk menedżerskich zbudowany na takiej samej symulacji i zamianie wiedzy metodą. Na przykład, prezentacją. I tu można sformułować jeszcze jedną tezę: podrażnienie ‘m robbins’ em w dużej mierze spowodowane tym, że współczesna kultura robi w zasadzie to samo, co i on, ale “artysta” doprowadza do sytuacji, do podziału i tym wywołuje nerwowe. Ten, kto jest zaznajomiony z HR-praktykami rosyjskich korporacji, z tą tezą może się zgodzić: mantry o zaangażowanie, rozwój, inteligencja emocjonalna i wewnętrzne transformacji — osłabiony wariant tego samego Robbinsa.

Skandal nie dlatego, że Robbins znalazł się obcy w naszym środowisku: gdyby to było tak, by go nie przyjęli, wzruszyły ramionami. A dlatego, że on przynosi do najwyższej granicy, do egzaltacji to, co i tak jest już zawarta w kulturze współczesnej w zrównoważonej formie. Innymi słowy, to pokazuje, że mamy oto takie: proste istoty, które ciągną się do prostych rozwiązań, jak ostatniej nadziei, zbite z kursu, zagubione i absurdalne. Nas łatwo więc poderwać, a zrobi to amerykański motywatorem, lokalny prezenter telewizyjny lub popularny bloger — problem nie jest taki ważny.