Hoe de Nederlanders van New York een smeltkroes van diverse culturen maakten

Op de vraag waarom hij een boek schreef over Nieuw Amsterdam, een kleine Nederlandse kolonie in het oosten van de Verenigde Staten, was het antwoord van historicus Russell Shorto eenvoudig. ‘Dit was een kolonie die door de geschiedenis grotendeels over het hoofd werd gezien’, zegt hij, ‘en het was niet een of andere kolonie die ergens in een veld bestond, het was Manhattan. Het was New York.”

Voordat New York door de Britten werd veroverd en de naam kreeg die het nu draagt, was het een kleine Nederlandse kolonie die bekend stond als Nieuw Amsterdam. De Nederlanders vestigden zich 400 jaar geleden in Nieuw Amsterdam en legden de basis voor de levendige en multiculturele stad die het vandaag de dag nog steeds is. De Nederlanders voerden een beleid van religieuze tolerantie en etnische diversiteit in, waardoor Nieuw-Amsterdam een van de weinige plekken werd waar mensen van over de hele wereld wonen, mensen van alle religies en huidskleuren, verenigd in hun gedeelde inzet voor tolerantie en het nastreven van rijkdom en waardigheid. en vrijheid.

Een vroege schets van Nieuw Amsterdam (Library of Congress)

Hoewel Nieuw Amsterdam grotendeels wordt genegeerd door zowel historici als New Yorkers, is de invloed van de Nederlanders overal in de stad te vinden, als je maar weet waar je moet kijken. Van de straatnamen tot de cultuur: de Nederlandse erfenis van New York valt niet te ontkennen en zal dit jaar gevierd worden door de Nederlandse ambassade in Manhattan ter ere van de 400ste verjaardag van de Nederlandse vestiging.

Advertentie

Hudson's reis

De eerste bekende Europeaan die arriveerde in wat we nu kennen als New York was Henry Hudson, een in Engeland geboren ontdekkingsreiziger in dienst van de Verenigde Oost-Indische Compagnie. Net als bij de ontdekking van het grootste deel van Amerika ging Hudson oorspronkelijk op zoek naar de legendarische Northwest Passage, een directe waterroute die Europa verbindt met de specerijenrijke eilanden van Azië.

Na enkele maanden de Noord-Amerikaanse kustlijn te hebben doorkruist, zeilde Hudson in 1609 door een smal kanaal dat Staten Island met Brooklyn verbindt, en later de rivier op die nu zijn naam draagt. Bij zijn terugkeer in Europa claimde Hudson de hele Hudson River Valley voor zijn Nederlandse beschermheren, waarbij hij de gebieden omschreef als “een zo mooi land als men maar kan hopen te betreden”.

De landing van Henry Hudson (Christies)

Hudsons eerste interactie met de inheemse bevolking was vriendelijk. In History of the Indian Tribes of the Hudson (1872) schrijft Edward Ruttenber dat de Nederlandse bezoekers de Indianen slechts om voldoende land vroegen dat bedekt zou worden met een ossenhuid. Tot verbazing van de inboorlingen sneden ze de huid vervolgens in een touw “ter grootte van een kindervinger” en bonden deze vervolgens in zo’n grote cirkel vast dat deze uiteindelijk een groot stuk land omvatte. “De inboorlingen waren verrast door het superieure verstand van de blanken,” schrijft Ruttenber, “maar wilden niet met hen twisten over een klein stukje land, want ze hadden er genoeg”.

Hudsons lovende recensies over het land, de overvloed aan dierenbont en de vriendelijke inheemse bewoners overtuigden de Nederlanders ervan een handelshaven te vestigen genaamd Nieuw Amsterdam, en in 1624 arriveerden de eerste Nederlandse kolonisten om de regio te koloniseren. Amerika was toen echter een slagveld van verschillende concurrerende koloniale machten, waarbij de Britten en de Fransen al hun eigen koloniën hadden gesticht in Plymouth, Massachusetts en Jamestown, Virginia. De West-Indische Compagnie (WIC) wist dat ze niet blij zouden zijn met een Nederlandse aanwezigheid in het gebied, en ook dat de Nederlanders niet over de middelen beschikten om ze af te weren. Met dat in gedachten probeerden ze hun controle over Nieuw-Amsterdam te legitimeren door het land legaal te kopen.

Advertentie Aankoop van Manhattan Island door Peter Minuit, 1626 (New York Public Library)

In 1626 voer Peter Minuit, een Duitse protestant in dienst van de WIC, de Hudsonbaai binnen met de bedoeling het eiland van de inheemse bewoners te kopen. Omdat hij echter niet bekend was met de lokale gebruiken, benaderde Minuit eenvoudigweg de eerste Indiaanse stam die hij tegenkwam en bood aan hen 60 gulden te betalen voor Nieuw Amsterdam. De Indiërs in kwestie grepen deze kans en Minuit kocht vervolgens de nederzetting voor wat vandaag ongeveer 1.000 dollar bedraagt. Later zou worden onthuld dat de indianenstam slechts ongeveer een vierde van het land bezette en onwetend was van het concept van eigendom, in de overtuiging dat zaken als lucht, water en land niet verhandeld konden worden.

Toch aanvankelijk niet. , de Nederlanders en de autochtonen leefden in relatieve harmonie, beiden waardeerden de waarde die de andere groep presenteerde.

Na verloop van tijd verslechterden de relaties echter snel.

De meedogenloze honger van de kolonisten naar nieuw grondgebied stond haaks op de traditionele levensstijl van de inheemse bevolking, en Nederlandse kooplieden, die op zoek waren naar handelsvoordelen, aarzelden niet om clans te manipuleren door lokale conflicten aan te wakkeren. De zaken werden nog erger met de komst van directeur-generaal Willem Kieft in 1638. Tijdens het bewind van Kieft werden ruim 1.600 indianen afgeslacht door de Nederlanders.

De komst van de Britten h3>

De eerste overblijfselen van het Britse rijk ontstonden in het begin van de 17e eeuw toen koning James een einde maakte aan de 19-jarige oorlog van Engeland met Spanje en zijn focus verlegde naar overzeese expansie. Handelsentiteiten zoals de Oost-Indische Compagnie kregen de taak toezicht te houden op deze opdracht en hadden in 1620 al de controle over grote stukken land in Amerika en het Caribisch gebied. Engelse pelgrims, op de vlucht voor religieuze vervolging, stroomden massaal de Atlantische Oceaan over, in een poging door de Hudson River te varen om Nieuw Amsterdam voor zichzelf op te eisen. Hoewel hun poging niet succesvol was, gaven de Britten de verovering van de Nederlandse kolonie nooit op, en gedurende het hele bestaan van Nieuw-Amsterdam bleven de Nederlandse meesters zich bewust van de dreigende dreiging van de Britten.

Advertentie Wall Street Palisade (openbare bibliotheek van New York)

Het beroemde financiële district van Wall Street dankt zijn naam zelfs aan de palissade die de Nederlanders daar hebben gebouwd om een mogelijke Britse invasie af te weren. Als misschien wel de twee grootste zeemachten ter wereld waren de Engelsen en de Nederlanders verwikkeld in hevige en vaak gewelddadige concurrentie. Ondanks dat de Brits-Nederlandse spanningen verbeterden na een tijdelijk vredesverdrag ondertekend in 1654, zeilde een vloot van Engelse schepen tien jaar later Nieuw-Amsterdam binnen en eiste dat de kolonie zou worden overgedragen aan de Kroon.

Om de omstandigheden te begrijpen die ertoe hebben geleid dat de Nederlanders Nieuw-Amsterdam in 1664 aan de Britten overdroegen, is het belangrijk om het belang ervan, of het gebrek daaraan, te onderkennen. Volgens Charles Gehring, directeur van het New Netherland Research Center, werd de kolonie als van weinig waarde beschouwd. In plaats daarvan concentreerden de Nederlanders zich op de suikerrijke eilanden van het Caribisch gebied. Tegen de tijd dat de WIC de focus verlegde naar Nieuw Amsterdam, was het te laat. De Britten waren al bezorgd over de verkoop van tabak uit de Delaware Valley aan de Nederlanders en begonnen Nieuw-Amsterdam te erkennen als een waardevolle markt en handelspost.

De Nederlandse capitulatie Nieuw-Amsterdam door Henry Alexander Ogden

Zoals Steven Jaffe, een museumconservator uit Manhattan, opmerkt, waren de Nederlanders vervolgens “zo in de minderheid en zo in de minderheid” door de Britten dat ze weinig andere keus hadden dan zich over te geven. Hoewel Peter Stuyvesant, de eenbenige Nederlandse directeur-generaal van Nieuw-Amsterdam zich fel tegen het idee verzette, boden de Britten óf een wortel óf een stok aan. Volgens Jaffe: “De Engelsen kwamen feitelijk binnen met hun vier oorlogsschepen en zeiden: luister, als je je vreedzaam overgeeft, zullen we de rechten en de vrede van je inwoners garanderen.” ze zullen hun bezittingen niet hoeven op te geven en ze zullen beschermd worden door het Britse Rijk. Als ze zich niet overgaven, zouden de Britten gedwongen worden binnen te vallen. Daarna zou er geen garantie meer zijn over wat er zou gebeuren.”

De geschiedenis is in strijd met haar begrip van deze gebeurtenissen. Hoewel de meesten het erover eens zijn dat de machtsoverdracht zonder bloedvergieten en snel verliep, beweren sommigen dat de Nederlanders inderdaad een vorm van verzet hebben opgeroepen. Volgens Willem Klooster, een professor aan de Clark University, diende de WIC weliswaar bekend als een handelsmaatschappij, maar diende ze feitelijk als een ‘oorlogsmachine’ voor de Nederlanders, die hun veiligheidsbelangen vertegenwoordigde tegen de Spanjaarden, Engelsen en Portugezen. Klooster stelt dat de Nederlanders terughoudend waren om Nieuw-Amsterdam toe te staan, omdat ze vreesden dat de Britten een supermacht in de Noord-Atlantische Oceaan zouden worden als ze het zouden opgeven.

Advertentie

Wat de realiteit ook is, in 1664 voer een vloot Engelse schepen de haven van Nieuw-Amsterdam binnen en claimde de stad in naam van de hertog van York.

Tolerantie en multiculturalisme

Ondanks hun roemloze vertrek lieten de Nederlanders een sterke, zij het vaak vergeten, erfenis achter in New York. Het waren de Nederlanders die een beleid van religieuze tolerantie en multiculturalisme zouden hebben ingevoerd. Volgens Stephen Lucas, hoogleraar communicatie aan UW Madison, werd de basis van de Amerikaanse waarden door de Nederlanders gelegd. Lucas beweert dat de Onafhankelijkheidsverklaring gedeeltelijk gebaseerd was op het Nederlandse Plakkaat van Verlatinge.

De eerste werd geschreven aan het einde van de Revolutionaire Oorlog in 1776, toen de Verenigde Staten onafhankelijk werden van de Britse koloniale overheersing. Het document bepaalt de individuele rechten van alle Amerikaanse burgers, inclusief het recht op leven, vrijheid en gelijkheid volgens de wet. De Plakkaat, ondertekend in 1581, vestigde op vergelijkbare wijze zelfbestuur in Nederland nadat de Nederlanders in opstand kwamen tegen het onderdrukkende bewind van de Spaanse koning Filips II.

“Van alle modellen waarover Jefferson en het Continentale Congres beschikten, voorzag er geen enkele in een even nauwkeurig model voor de Verklaring als de Plakkaat”, zegt Lucas. “Als je de twee documenten naast elkaar bekijkt, valt het je niet op dat de Amerikaanse Verklaring meer op zijn Nederlandse voorganger lijkt dan enig ander mogelijk model.”

Advertentie The Rigging House, 120 William Street. Het was een Methodistenkerk en vervolgens een seculier gebouw voordat het halverwege de 19e eeuw werd gesloopt (Library of Congress)

De Nederlanders in Nieuw-Amsterdam stonden bekend om hun religieuze tolerantie, met hun kerken en arme huizen die mensen van allerlei verschillende aard bedienden geloofsovertuigingen.

In 1655 schreef Johannes Megapolensis, een Nederlandse predikant, bijvoorbeeld een brief waarin hij beschreef dat ‘papisten, mennonieten en lutheranen’ door de straten van Nieuw-Amsterdam liepen in een tijd waarin andere Europese machten verwikkeld waren in verwoestende religieuze oorlogen. Tijdens de Nederlandse gouden eeuw van de 17e eeuw stond Nederland bekend om zijn openheid. Zoals de Britse filosoof en anti-imperialistische voorzitter van de India League Bertrand Russell opmerkt in zijn History of Western Philosophy (1945): ‘Het is onmogelijk om het belang van Nederland in de 17e eeuw te overdrijven, als het enige land waar vrijheid van vrijheid bestond. speculatie.”

Het tolerantiebeleid van Nieuw Amsterdam is gedeeltelijk geworteld in de Nederlandse fundamentele waarden, maar ook in de praktijk. Gezien de economische welvaart van Nederland waren mensen terughoudend om hun huizen te verlaten en naar de wilde, onbekende kusten van de Atlantische Oceaan te gaan. Als gevolg hiervan was het moeilijk om Nieuw-Amsterdam te bevolken en leiders als Stuyvesant waren wanhopig op zoek naar iedereen die bereid was te komen. “En dus is de etnische diversiteit die heel kenmerkend wordt voor New York City er al sinds de Nederlandse tijd”, zegt Klooster, “deels omdat ze belastingbetalers willen, ze willen dat mensen het land ontwikkelen, ze willen kooplieden.”

< img src="https://images.indianexpress.com/2024/06/North-Americas-First-Freed-Black-Settlement-in-New-Amsterdam-New-York-Public-Library.jpeg" /> Noord-Amerika Eerste bevrijde zwarte nederzetting in Nieuw Amsterdam (Openbare Bibliotheek New York)

Deze etnische diversiteit en multiculturalisme kunnen worden waargenomen uit de demografische gegevens van die tijd. In 1643 werden in Nieuw-Amsterdam 18 talen gesproken. In 1664 bestond de kolonie Nieuw-Nederland voor 40 procent uit Nederlanders, 19 procent uit Duitsers, 7 procent uit zwarten en 2 procent uit joden, waardoor de meerderheid van de inwoners niet-Nederlands was.

Advertentie

Nieuw Amsterdam was ook ongelooflijk winstgedreven. Volgens Shorto “vond de pluralistische gemeenschap van Nieuw-Amsterdam het kapitalisme min of meer uit, op hetzelfde moment dat zij de kolonie stichtten.” Kenneth T Jackson, hoogleraar geschiedenis aan Columbia University, zegt dat New York anders is dan alle andere steden ter wereld omdat het “gedreven wordt door geld, hebzucht en succes”. Hoewel de Nederlanders niet echt van katholieken, joden en quakers hielden, waren ze bereid hen te accepteren zolang ze zaken met hen deden.

Dit creëerde een ecosysteem van sociale mobiliteit dat ongeëvenaard was in de rest van de Verenigde Staten. In steden als Boston en Philadelphia was het bijna onmogelijk om door te breken in de hogere klasse als je in een bepaald segment van de samenleving werd geboren. In New Amsterdam was er echter, volgens Gehring, “zolang je ambitie had, kansen zag en kansen kon benutten, niets dat je tegenhield.”

Deze tolerantie was echter niet onvoorwaardelijk, zoals de Nederlandse slavenhandel tragisch aantoonde.

De Nederlanders en slavernij

Gezien het operationele mandaat van de WIC als zowel een commerciële onderneming als een militaire instelling met staatsmachten, hadden ze een supergrote controle over de Nederlandse koloniën en een mentaliteit die stevig gericht was op winstgevendheid. In The Atlantic Slave Trade (1999) schrijft historicus Herbert Klein dat de WIC tussen 1630 en 1650 “ongetwijfeld de dominante Europese slavenhandelaar in Afrika was.”

Advertentie

Alleen al in 1644 bracht het 6.900 slaven van de Afrikaanse kust mee. De meesten gingen naar de koloniën van de Compagnie in West-Indië, maar sommigen werden ook naar Nieuw-Amsterdam gebracht om bossen te kappen, huizen te bouwen, wegen aan te leggen en voedsel te verbouwen. Ironisch genoeg werd slavenarbeid in Nederland verboden, waarbij een koopman in zijn beschrijving van Amsterdam uit 1685 uitlegde dat “slavernij hier niet is toegestaan” en dat “tot slaaf gemaakte mensen bij aankomst onmiddellijk worden vrijgelaten.”

Klein stelt dat “het de slavenarbeid in eigendom van het bedrijf was die de basis legde voor het moderne New York, de vestingwerken bouwde en de landbouw in de kolonie deed floreren, zodat latere blanke immigranten een stimulans hadden om van de bontvangst over te stappen op de landbouw.” Sommigen beweren echter dat, gezien de wijdverbreidheid en wreedheid van de slavernij in alle delen van de wereld, de slaven in Nieuw-Amsterdam relatief beter af waren. Volgens Gehring was de slavernij in Nieuw-Amsterdam min of meer toevallig en was het bijna niet zo dat een contractslaaf werd gestolen.

De Nederlanders hadden geen duidelijk vastgestelde codes die de status van slaven in Nieuw-Amsterdam regelden. Tot slaaf gemaakte mensen konden trouwen, hun religie beoefenen en betaling ontvangen voor hun werk. Slaven die een bepaalde tijd voor de Compagnie hadden gewerkt, kregen halve vrijheid, wat hen vrijheid verleende in ruil voor een jaarlijks eerbetoon en de belofte om aan bepaalde civiele infrastructuurprojecten te werken.

De eerste slavenveiling in Nieuw-Amsterdam in 1655, door Howard Pyle

Ze konden hun zaak zelfs bij de rechtbank indienen, en dat won vaak. In 1635 deed een groep tot slaaf gemaakte mannen met succes een beroep op het hoofdkwartier van de compagnie in Den Haag voor gelijke beloning voor blanke arbeiders. In 1644 zocht een groep slaven vrijheid door een verzoekschrift in te dienen bij Kieft. Nadat ze de Compagnie ongeveer twintig jaar hadden gediend, kregen deze elf indieners hun vrijheid en werd hen dezelfde juridische status beloofd als ieder ander vrij individu in Nieuw-Amsterdam.

Vrije zwarten mochten op hun beurt dienen in milities, kregen wapens, mochten trouwen, bezaten eigendommen en in sommige gevallen hadden ze zelfs blanke contractarbeiders. In 1664 werd anderhalve kilometer ten noorden van Manhattan een bloeiend ‘land van de zwarten’ gesticht. Tijdens de Engelse koloniale periode werden de bewoners van dit 130 hectare grote toevluchtsoord berucht omdat ze tot slaaf gemaakte mensen hielpen die wegliepen voor hun eigenaren.

Shorto stelt dat hoewel de Nederlanders met de slavenhandel begonnen, de toename van de slavenarbeid samenviel met de Engelse overname en werd gecodificeerd onder de Britse Kroon. Dat gezegd hebbende, beweert Jaffe dat, hoewel de Nederlanders een ‘losser slavernijsysteem’ hadden, ze nog steeds ‘actief betrokken waren bij het tot slaaf maken van mensen en het gebruik van hun niet-betaalde arbeid’. Dit, samen met de ontheemding van de Indianen, rechtvaardigt dat er in deze tijd een asterisk wordt geplaatst op elk idee van Nederlandse tolerantie.

De erfenis van de Nederlanders in New York is veelzijdig. Er wordt veel gesproken over tolerantie en multiculturalisme, maar volgens Jaffe was een van de meest over het hoofd geziene aspecten van de Nederlandse overheersing de bijdrage ervan aan het maatschappelijk discours. Aan het einde van de 17e eeuw kwamen de oorspronkelijke Nederlandse inwoners van New York kortstondig in opstand tegen het Engelse regime. Toen de beweging werd onderdrukt, legden facties aan beide kanten hun grieven voor aan de koloniale wetgevende macht, wat volgens Jaffe het begin markeerde van de partijpolitiek in Amerika. “Je hebt facties die elkaar haatten,” zegt hij, “maar in plaats van op elkaar te schieten, doen ze een beroep op de wetgevende macht.”

This Nederlandse kaart, gemaakt omstreeks 1655, toont oostelijk Noord-Amerika van wat nu Canada is tot Virginia (American Historical Society)

De bereidheid om op alle niveaus grieven te uiten aan de overheid en een oplossing te verwachten is duidelijk zichtbaar in de geschiedenis van Nieuw Amsterdam, toen individuen of groepen regelmatig protesten of petities indienden bij hun politieke leiders, een vrijheid die uiteindelijk werd vastgelegd in de Amerikaanse Bill of Rights.

Tegenwoordig weten de meeste New Yorkers niet dat Wall Street is vernoemd naar een aarden wal die de Nederlanders hadden gebouwd om een verwachte Engelse invasie af te weren. Ze weten misschien niet dat Harlem is afgeleid van de Nederlandse wijk Haarlem of dat Santa Claus is gebaseerd op de Nederlandse heilige Sinterklaas. Ze zijn zich er misschien niet van bewust dat talloze presidenten van Nederlandse afkomst zijn geweest (Theodore en Franklin Roosevelt, samen met de Bushes), waarvan er één (Martin van Buren) opgroeide met Nederlands als eerste taal. Ze weten misschien niet van de bijdrage van de Nederlanders, maar ze moeten het zeker voelen in de diverse structuur van New York. Een betonnen jungle van immigranten en religieus pluralisme. Een stad die iedereen verwelkomt die de moed heeft om te overleven.

Meer Premium Stories