Het telefoontje kwam rond 16.00 uur binnen, terwijl Adam Abo Sheriah nog aan het werk was in zijn apotheek in New Jersey. De stem aan de andere kant van de lijn snikte.
Het duurde een paar minuten voordat Adam het begreep: het huis van zijn oom in Gaza-stad was getroffen door Israëlische luchtaanvallen. Zijn ouders en de vrouw en kinderen van zijn broer zaten binnen en zochten onderdak nadat hun eigen huizen waren gebombardeerd. In de buurt werd ook een blok met meergezinsgebouwen getroffen in een wijk van Gaza-stad, waar veel familieleden en hun families woonden, die samengehurkt zaten.
Het was de dag vóór Thanksgiving en Adams apotheek in Paterson, New Jersey, zat vol met klanten, van wie sommigen kalkoenen ophaalden die hij weggaf. Maar Adam kon niet blijven. Na het telefoontje liep hij verdwaasd naar buiten. Zijn hoofd wervelde van de vragen, hij stapte in zijn auto en reed nergens naartoe.
Advertentie
Terwijl hij onderweg was, pakte hij zijn telefoon en begon zijn familie in de Gazastrook te bellen. Zijn vader antwoordde niet. Zijn moeder ook niet. Hij probeerde zijn broers. Niets. Hij berechtte elk familielid en elke vriend in Gaza.
De volgende acht uur gingen zijn paniekerige telefoontjes door, maar er kwamen weinig details naar voren. Al snel was het middernacht in New Jersey. De zon kwam net op in Gaza. Eindelijk begonnen er berichten binnen te komen. Het huis van zijn familie in Gaza werd met de grond gelijk gemaakt, het hele blok was verdwenen.
Stemmen onder het puin riepen om hulp, zo werd hem verteld. Maar er was geen manier om ze eruit te graven. Uiteindelijk vielen de stemmen stil. Adams jongste broer, Ahmed, 37, de ambitieuze, energieke burgerlijk ingenieur, de favoriet van de kinderen die speelgoed en vuurwerk meebracht, werd dood op straat aangetroffen.
In de zes maanden sinds het begin van de oorlog in Gaza Adam en zijn vrouw Ola hebben verliezen geleden op een schaal die hun vrienden en buren in New Jersey zich nauwelijks kunnen voorstellen: alleen al in Adams familie hebben zijn nabestaanden hem verteld dat 122 directe en uitgebreide familieleden zijn omgekomen bij Israëlische luchtaanvallen. zei hij begin april.
Advertentie
Een van Adams neven heeft een lijst samengesteld van degenen die er niet meer zijn, en Adam bewaart er een kopie van. Van sommigen heeft de familie hun lichamen gezien of teruggevonden. Anderen zijn al zo lang vermist – en velen, zo niet allemaal, liggen begraven onder het puin – er wordt aangenomen dat ze dood zijn.
De verloren familieleden bestrijken verschillende generaties van Adams immense uitgebreide familie, een reeks die zijn 83-jarige vader, zijn moeder, een van zijn broers omvat, evenals tantes, ooms, neven en achterneven, samen met hun families en vele anderen. kinderen. De jongste die werd vermoord, zei Adam, was een elf maanden oude kleindochter van een neef van Adam.
Ola's nabestaanden hebben haar ook verteld dat 70 van haar uitgebreide familieleden zijn vermoord sinds 1 oktober. 7, zei ze eind maart.
Veel vragen over de moorden zullen wellicht nooit volledig worden beantwoord. Het is onduidelijk waarom de buurt van het gezin het doelwit was tijdens de Israëlische militaire campagne in Gaza, en The New York Times kon de meerderheid van de vermoorde familieleden niet onafhankelijk bevestigen.
Advertentie
Toen het Israëlische leger werd gevraagd naar de aanvallen, zei het dat het geen details kon geven zonder de coördinaten van de aanval te krijgen, die niet beschikbaar waren. Het herhaalde zijn algemene doelstelling om Hamas te ontmantelen en voegde eraan toe dat het “haalbare voorzorgsmaatregelen neemt om de schade aan de burgerbevolking te beperken.” De Israëlische regering heeft scherpe kritiek gekregen van bondgenoten vanwege de burgerdoden in Gaza.
Maar voor Adam leiden grotere vragen over Israël en Hamas, en de politiek in Gaza, alleen maar af van de diep persoonlijke verliezen die hij heeft gevoeld. “Ik zeg altijd: ik ben geen politicus”, zei hij. “Ik ben hier alleen om je te vertellen over het lijden van onze familie, hoeveel mensen in mijn familie zijn omgekomen, hoeveel van hen nog steeds onder het puin liggen.”
Veel van de overlevende familieleden van Adam en Ola in Gaza, waaronder Adams broers en hun families, Ola’s vader, drie zussen en een broer, zijn ontheemd, hongerig, gewond of kampen met ziekten. De gelukkigste familieleden zijn erin geslaagd te ontsnappen en zich in kleine appartementen in Caïro te nestelen.
“Het is gewoon een lijdensweg”, zei Adam.
Adam, 55, en Ola, 43, Palestijnse Amerikanen in leven in de buitenwijken van New Jersey, kennen al lang de spanning van het zich over twee werelden uitstrekken. Maar de oorlog heeft hun leven volledig in tweeën gedeeld. Ze volgen de dagelijkse routine van talloze ouders in de voorsteden: hun dochters naar school brengen, hun bedrijf runnen, kattenvoer halen, de afwas doen, huiswerk en bedtijd combineren.
Advertentie
Toch zijn ze altijd in beslag genomen door het nieuws uit hun geboorteland Gaza. Volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza zijn volgens het ministerie van Volksgezondheid van Gaza ruim 34.000 Palestijnen gedood sinds het Israëlische bombardement in oktober begon, na de door Hamas geleide aanval op 7 oktober in het zuiden van Israël, waarbij aanvallers volgens Israëlische functionarissen 1.200 mensen doodden en ongeveer 250 mensen ontvoerden. terug naar Gaza.
Net als Palestijnse Amerikanen in de Verenigde Staten die met een gevoel van zowel hulpeloosheid als verontwaardiging naar het steeds stijgende dodental kijken, verlangen Adam en Ola naar elke connectie met het buitenland. Ze blijven tot diep in de nacht wakker om contact te leggen met familieleden in het oorlogsgebied. De meeste dagen zeggen ze dat ze ongeveer 150 telefoontjes plegen; velen blijven onbeantwoord.
En elke dag raken ze meer gefrustreerd, niet alleen door het lijden in Gaza, maar ook door hun geadopteerde land, waarbij ze zich afvragen waarom de Amerikaanse regering zich blijft inzetten voor het sturen van meer militaire hulp naar Israël, en waarom het land niet méér doet voor de burgers van Gaza.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in The New York Times.