In 2020, toen de eerste golf van de COVID-19-pandemie uitmondde in een catastrofe, schreef schrijver Amitava Kumar in een essay dat werd gepubliceerd in The Indian Express over verdriet en de erosie van mededogen, van verlies en de anatomie van een tragedie, zowel persoonlijk als universeel. “Deze pandemie heeft niet alleen verdriet veroorzaakt. We hebben beurtelings en vaak samen melancholie, verontwaardiging, angst en last but not least woede ervaren over de kwade trouw van onze heersers overal ter wereld. In India, waar sommige van onze producten meer afhankelijk zijn van een robuuste praktijk van vervalsing, en alles 50-50 of aadha-aadha is, krijgen we aadha-verdriet, aadha-gaslighting. Aadha pijn, aadha veroorzaakte verontwaardiging. Aadha oprechte angst, aadha cultiveerde onwetendheid. Er is niets puurs of heiligs, zelfs geen verdriet… De besmetting heeft ongetwijfeld een nieuwe wereld voortgebracht, maar alles lijkt slechts een herhaling te zijn van alles wat er eerder was.”
Het lezen van The Yellow Book: A Traveller’s Diary, dat een aaneengesloten tijdsbestek deelt, roept herinneringen aan dat essay op en bevestigt opnieuw hoe Kumar op zijn best is als hij een recordhouder van het alledaagse is. “Hoe de tijd stopzetten?” vraagt hij aan het begin van dit hybride boek – een samensmelting van dagboekaantekeningen, schetsen, foto's, ambachtelijke kennis en reflecties, opgenomen tussen de opheffing van de lockdownna de eerste golf van de pandemie en december 2022. In deze tijd reist hij van de VS naar Londen om met een groep Amerikaanse studenten een studiereis te maken te midden van de Omicron-golf; een jaar later keert hij ‘naar huis’ terug, naar Patna naar zijn vader en zussen, maar ook naar Jadopur, het dorp in Bihar van waaruit zijn vader zijn reis was begonnen. Tussen deze vignetten door vindt u professoraal advies aan zijn studenten over het leven en schrijven, met als kern de grandioze vraag: “Hoe kan ik de tijd stopzetten?”
Het antwoord hierop is echter veel minder ingewikkeld dan je zou denken. “Je moet een dagboek bijhouden,” adviseert Kumar, “…maak voortdurend aantekeningen in je dagboek”, “keer terug naar wat je ooit leuk vond”, “Wees alert op de voorbijgaande seizoenen” want “de tijd kan natuurlijk niet worden gestopt, maar het kan vollediger geleefd worden.” Als dit een beetje banaal klinkt, kan Kumar de clichés vergeven worden. In een wereld die geobsedeerd is door het scherm en het zelf, zijn dit cruciale doe-het-zelf-post-its – om naar buiten te kijken, verder te kijken en nota te nemen.
Advertentie 
Voor Kumar lijkt het maken van aantekeningen een regeneratieve ervaring. Net als in The Blue Book: A Writer’s Journal (2022) observeert hij ook hier scherp, bijna obsessief, het verstrijken van de tijd en de gebeurtenissen. Maar wat ze urgentie geeftis zijn vermogen om ze historisch, cultureel en emotioneel te contextualiseren. In een van de meest urgente essays in de bundel, ‘Enemy of the People’, schrijft hij over de transcendentale kracht van taal en literatuur bij het bieden van weerstand tegen autoritarisme, over het idee van Salman Rushdie – met zijn koppigheid ondanks tegenstand, zijn voortdurende uitdaging voor de status quo en zijn onnavolgbare gebruik van de Engelse taal– zoals Edward Said een ‘intifada van de verbeelding’ had genoemd. In de nasleep van de zware aanval op Rushdie in augustus 2022 schrijft Kumar: ‘Toen ik vierentwintig was, even oud als zijn aanvaller, stelde Rushdie zich op magische wijze mijn leven voor en maakte het werkelijkheid. Of zo voelde het. Ik was een nieuwe immigrant in de Verenigde Staten, en in essay na essay, later verzameld in Imaginary Homelands, bood Rushdie mij een taal aan om mezelf als individu in het Westen te herkennen. Hij had zich altijd afgevraagd: hoe komt nieuwheid in de wereld? Het was de vraag van een migrant.”
Deze bieden niet alleen een kijkje in de wetenschap van de schrijver, maar ook in het leven van de schrijver voor wie het lezen een intellectueel landschap vol mogelijkheden in de werkelijkheid had geblazen. In een open brief aan Rushdies aanvaller Hadi Matar, die voor het eerst was verschenen in The Indian Express en waarvan delen in het essay verschijnen, schrijft Kumar: ‘Net als de man die je probeerde te vermoorden, ben ik ook een schrijver. Omdat mijn leven is gewijd aan het lezen en schrijven van boeken, blijf ik vasthouden aan de overtuiging dat als we breed en diep lezen, we mensen en plaatsen zullen tegenkomen die anders zijn dan wijzelf. Dit gevoel van verschil, de geneugten en uitdagingen ervan, zal ons misschien weghouden van onverdraagzaamheid. Veel mensen in dit land (de VS), waaronder Malcolm X, ontdekten lezen in de gevangenis – en veranderden. Ik hoop dat jij ook een soortgelijke bevrijding zult vinden in het leren.”
Kumar Peppers roept in Het Gele Boek signalen op voor deze bevrijding. Er zijn lessen over stem en eerlijkheid, over het belang van observatie en van voortdurend en onophoudelijk lezen. In deze passages neemt Kumar, hoogleraar Engels aan het Vassar College, de hoogdravende stem over van de vooraanstaande academicus, die lezers (en studenten) verblindt met zijn gemakkelijke nabijheid tot en kameraadschap met literaire zwaargewichten, wier wijsheid zij wellicht profiteer ervan door simpelweg op de pagina te letten.
Een tijdschrift is noodzakelijkerwijs een mise-en-scène die wordt verenigd door de curatoriële visie van de schrijver. Kumar is het meest authentiek als hij naar binnen kijkt, zijn eigen emotionele gehechtheden in kaart brengt en de complicaties ervan ondervraagt door middel van interacties met herinneringen en persoonlijke geschiedenis. Een van de meest ontroerende essays in de collectie, ‘Gastland/Verloren Land’, is een intiem verslag van de relatie van de schrijver met zijn vader terwijl diens gezondheid begint te verslechteren tijdens de pandemie. Het is een onverbloemd register van kinderlijk verlangen naar de banden die ons verankerenen wiens verlies ons ongemoeid laat. “Als mijn vader er niet meer was, zou een groot deel van mijn verleden verdwijnen, zoals een van die video’s die je ziet van aardverschuivingen, een hele klif met een kronkelige weg en auto’s die in de kolkende rivier verdwijnen. Het was geen land of bezit waar ik aan dacht… Het waren de mensen die mijn verleden hadden gemaakt die spoedig verdwenen zouden zijn”, schrijft Kumar.
Advertentie
Het Het is onmogelijk om de tijd stil te zetten, maar door deze herinneringen vast te houden is het mogelijk, lijkt Kumar te zeggen, om te herinneren wat het betekende om ze te doorstaan.
Meer premium verhalen 
Zal dit de laatste dans van MS Dhoni zijn? Alleen voor abonnees
< p>Wat maakt de stand-up van Ashish Vidyarthi speciaal? Alleen voor abonnees
Zijn grootte en ras bij honden van belang? Alleen voor abonnees
Patna Shuklla filmrecensie
Waarom is het Rode Fort nog steeds populair? Alleen voor abonnees
Het boek van natuurbeschermers doet zijn titel eer aan Alleen abonnees
Vier nieuwe spannende boekreleasesAlleen voor abonnees
Knox Goes Away filmrecensie
© The Indian Express Pvt Ltd