Aan het Aralmeer steken graven boven het stof uit, herinneringen aan het leven dat de wateren ooit in stand hielden

In het midden van de uitgestrekte woestijn die de overblijfselen van het Aralmeer omringt, staan ​​graven als grimmige herinneringen – aan gemeenschappen die ooit bloeiden, aan de krachtige watermassa die wemelde van leven, en aan de jaren van verandering die heeft de verdwijning ervan aangewakkerd.

Tientallen jaren geleden, toen het Aral tot de grootste watermassa's ter wereld behoorde, was het een economische en sociale kracht voor de regio.

Tegenwoordig heeft de klimaatverandering – in combinatie met technische en landbouwprojecten – grotendeels woestenij achtergelaten, met alleen watergebieden waar weinig dieren en planten voorkomen of mensen kunnen leven.

Advertentie Lees ook | Guterres van de VN hekelt het geweld in Myanmar terwijl militaire luchtaanvallen minstens 25 Rohingya in het westen doden.

Maar verspreid over de zandige, rotsachtige kusten liggen de graven – in kleine clusters, die boven het stof uitstijgen.

Sommige graven zijn dat wel omgeven door stenen muren; anderen hebben een standaard metalen hekwerk. Spleten en stenen houden bloemen op hun plaats, gebracht door dierbaren en anderen die zich mooiere dagen herinneren.

Verweerde, verroeste grafstenen met foto's en beschrijvingen herdenken de levens van degenen die hier woonden en werkten.
Sommige zijn gebouwd in de vorm van vuurtorens of ankers – een verwijzing naar de zee die hen in stand hield.