Dutch

Express in Cannes: Warme en humanistische verhalen 'The Old Oak' en 'Perfect Days' komen helemaal tot hun recht

May 29, 2023

De line-up van de 76e Cannes-competitie reserveerde twee van zijn meest warme en diep humanistische verhalen voor de omslag van het Filmfestival van Cannes, door twee ervaren filmmakers van wie elk werk een evenement is.

'The Old Oak' van Ken Loach neemt ons mee naar een klein stadje in het noordoosten van het Verenigd Koninkrijk, waar mijnbouw vroeger een steunpilaar was, maar nu een op drift geraakte plaats is, waar de lokale bevolking het opneemt tegen een groep Syrische vluchtelingen die op zoek zijn naar een thuis weg van huis.

Wim Wenders' 'Perfect Days' is het portret van een toiletreiniger van middelbare leeftijd in Tokio, en op de kalme, waardige manier waarop hij zijn dagen doorbrengt, vult hij zijn leven met zin.

Mis het niet | Express in Cannes: het verontrustende duet van Moore en Portman May December is een lonend horloge

'The Old Oak' is klassiek Loach-territorium: arbeidersklasse die zich zorgen maakt over het verlies van banen en geen kansen op werk, en wrok koesteren tegen iedereen die hun manier van leven in twijfel trekt.

De nieuwe lichting vluchtelingen, begeleid door een sympathieke lokale vrijwilliger, zit niet weggestopt in afgelegen kampen. In plaats daarvan worden ze gelost in een buurt waarvan de mensen elkaar al tientallen jaren kennen — naar school gegaan, getrouwd, kinderen en kleinkinderen gekregen– en drink graag een pint en korhoenders over dit en dat in de plaatselijke pub. Het heet 'The Old Oak, gerund door TJ (Dave Turner), een man die zowel representatief is voor de plaats als toch anders.

Als de camera van een jong Syrisch meisje Yara (Ebla Mari) verpletterd door een pummel, spreekt hij niet alleen een gemeenplaats uit; hij doet er alles aan om het te helpen repareren en vindt bij uitbreiding een manier om de kloof tussen zijn volk en de nieuwkomers te herstellen.

Er is niets bijzonders aan TJ. We zien dat het tragische verlies van zijn hond, een parmantig klein ding genaamd Mara, een pijn is die hem zal bijblijven. Zijn vrouw heeft hem verlaten en zijn zoon praat niet met hem, en TJ zegt dat hij de zoon er niet de schuld van geeft. Maar hij is ook een man die een ander standpunt is gaan begrijpen; hij kan het huis van Yara binnenlopen, thee en gebak laten serveren door haar moeder en leren hoe hij 'shukran' (dankjewel) moet zeggen en menens.

Advertentie Lees ook | Express in Cannes: Anurag Kashyap, Kanu Bahl brengen triomfantelijke winsten in kaart

Je vraagt je af of het einde van de film, dat de vluchtelingen en de lokale bevolking bij elkaar brengt, helemaal te mawkish is. Een tragedie heeft de stadsmensen naar Yara's deur gebracht: als alles weer normaal wordt, zullen ze dan terugkeren naar hun slechte oude gewoonten? Maar je kunt niet anders dan enorm ontroerd zijn door het beeld van mensen, van verschillende nationaliteiten en geloofsovertuigingen, die samenkomen. Zoals een personage zegt: er is geloof voor nodig om te hopen, maar als ik stop met hopen, stopt mijn hart met kloppen.

Misschien is dit hoe de 86-jarige Loach, die zegt dat dit zijn laatste film zal zijn, wil dat de toekomst er uitziet – getint met optimisme. Zal de regisseur, die al twee keer de Palme D'Or won, hem voor de derde keer winnen? We zullen het snel weten.

'Perfect Days'

Hirayama (Koji Yakusho) woont in een klein appartement vol boeken en muziekcassettes, die hij in de loop der jaren heeft verzameld. Hij brengt zoveel van zijn tijd door in zijn busje dat het voelt als een tweede thuis, de achterbank opgestapeld met schoonmaakspullen die hij zelf heeft bedacht om zijn werk goed te doen. En het lijdt geen twijfel dat hij een perfectionist is: hij reikt achter gootstenen en potten, wrijft en poetst, en laat alles sprankelend achter. Het moet helpen dat de Tokyo loos die hij schoonmaakt er in de eerste plaats perfect uitziet, maar toch, om te zien dat iemand elke dag ervoor zorgt dat alles perfect is, is best een genot.

Advertentie

De mooiste delen van de film zijn gevuld met de pop- en rockmuziek waar Hirayama naar luistert. Het is jaren geleden dat ik 'The House Of The Rising Sun' heb gehoord, dat op een gegeven moment als te cheesy voor goede smaak werd beschouwd. Maar hij knikt ook mee naar Patti Smith, de Rolling Stones en Lou Reed: de laatste zong 'Perfect Day', en daar heb je meteen een connectie met de titel.

Pas wanneer zijn nichtje, dat van huis is weggelopen, bij hem komt logeren, leren we iets over zijn achtergrondverhaal. De moeder van het nichtje, de zus van Hirayama, heeft geen idee wat haar broer voor de kost doet, en in haar toon klinkt, samen met verbazing, ook teleurstelling door. Maar Hirayama is veel te zen om dat er toe te laten: wat er toe doet, is de manier waarop de wind klinkt als de bladeren ritselen, of als de vroege ochtendzon opkomt, de muziek het busje vult en Hirayama weer onderweg is.

Ik hou van gewelddadige films: Tarantino

Een ander hoogtepunt van dit Cannes was de aanwezigheid in hetzelfde theater als Quentin Tarantino, een speciale gast bij Director's Fortnight, dat in de marge van het hoofdfestival speelt. Het is duidelijk dat ze hier van hem houden: de rij was zo lang dat ik er bijna in slaagde net voordat de poorten sloten, en een waardeloze stoel kreeg van waaruit ik nauwelijks iets kon zien. Maar het was het waard, want Tarantino trakteerde ons op zijn hete kijk op alles wat met cinema te maken heeft, te beginnen met een korte introductie van de 'geheime film' die hij ons ging laten zien, de 'Rolling Thunder' uit 1977: 'laten we een beetje Amerikaanse grindhouse in Cannes'! De menigte brulde.