Dutch

Vinesh Phogat: 'Net als veel andere meisjes heb ik al die jaren in stilte moeten lijden vanwege deze man… waarom Brij Bhushan wordt beschermd, is een raadsel'

May 24, 2023

Onze strijd voor gerechtigheid is een maand oud, maar het voelt alsof we al een jaar in Jantar Mantar zijn. Niet omdat we in de hitte op een voetpad hebben geslapen, gestoken zijn door muggen, zwerfhonden als gezelschap hebben als de schemering valt of 's nachts geen toegang hebben tot een schoon toilet. Onze strijd voor gerechtigheid lijkt een eeuwigheid te duren omdat de wielen van gerechtigheid heel langzaam bewegen.

Dit ondanks het feit dat zeven vrouwelijke worstelaars, waaronder een minderjarige, hebben geklaagd over seksuele intimidatie door Wrestling Federation van de Indiase president Brij Bhushan Sharan Singh.

Eerlijk gezegd, toen we in januari besloten ons uit te spreken over de seksuele intimidatie van vrouwelijke worstelaars en het wanbeheer in de federatie, dachten we dat onze stem ertoe zou doen. En voor een korte tijd geloofden we van wel. Er werd een Toezichtscommissie opgericht door het Ministerie van Sport om de beschuldigingen te onderzoeken maar we weten nu dat het een oogdouche was.

Toen Bajrang (Punia), Sakshi (Malik) en ik in januari besloten te beginnen met protesteren bij Jantar Mantar, dachten we dat het niet meer dan twee tot drie dagen zou duren om gerechtigheid te krijgen. We hadden nooit gedacht dat we opnieuw zouden moeten protesteren voor de maan en sammaan van vrouwelijke worstelaars die voorbeeldige moed hebben getoond om te spreken over seksuele intimidatie.

Ook in Explained | WFI-zaak over seksuele intimidatie: ontmoet de 'Shaktishali' zesvoudig parlementslid in het midden van de rij

Hoe vaak moeten slachtoffers zich uitspreken voordat ze gerechtigheid krijgen?

Vinesh Phogat is een van de worstelaars in de voorhoede van het aanhoudende protest tegen WFI-chef Brij Bhushan. (Express foto door Amit Mehra/File)

Als ik zeg “spreek”, stel je dit dan eens voor. Ze hebben niet één keer maar vaak over traumatische gebeurtenissen moeten praten — aan het Oversight Committee, aan een Indian Olympic Association Committee, om verklaringen op te nemen voor de politie en vervolgens voor de magistraat.

De Aziatische Spelen staan voor de deur… hoewel we India moeten vertegenwoordigen en medailles moeten winnen, is dit een grotere strijd… Wat is het nut van de medailles om je nek als je niet kunt vechten voor gerechtigheid?

Toch, aangezien van vandaag, een maand nadat we met het protest zijn begonnen, is er geen gerechtigheid in zicht. Voor de klagers was het keer op keer praten over seksuele intimidatie zoiets als marteling.

Advertentie Lees | Vinesh Phogat vraagt waarom topcricketspelers, anderen stil: 'Zijn jullie allemaal zo bang?'

Net als veel andere meisjes heb ik al die jaren in stilte moeten lijden vanwege deze man en ik had geen keus. (Ondanks verschillende pogingen was Singh niet beschikbaar voor commentaar. Hij heeft elk wangedrag ontkend.)

De beste worstelaars van India protesteren sinds zondag bij Jantar Mantar in de hoofdstad, op zoek naar een FIR tegen Brij Bhushan. (Uitdrukkelijke foto door Amit Mehra)

Waarom Brij Bhushan, een parlementslid, wordt beschermd, is een raadsel.

Maar zoals we al zeiden, we zullen Jantar Mantar niet verlaten voordat hij is gearresteerd. De afgelopen maanden waren stressvol en ik heb tranen gelaten. Maar ik weet dat dit een lange en beproevende strijd kan worden om gerechtigheid voor vrouwen te krijgen en ik ben bereid om elk offer te brengen.

Advertentie

De Aziatische Spelen staan voor de deur en de kwalificatiecyclus voor de Olympische Spelen begint en hoewel we India moeten vertegenwoordigen en medailles moeten winnen, is dit op dit moment een grotere strijd. Want als we ons protest beëindigen zonder gerechtigheid te krijgen, zullen vrouwen die te maken krijgen met seksuele intimidatie zwijgen en lijden.

Ik ben altijd uitgesproken geweest en dat vindt niet iedereen leuk. Of het nu mensen zijn van het Ministerie van Sport of de Sportautoriteit van India of de WFI. Nadat ik gouden medailles had gewonnen op de Asian Games en Commonwealth Games, begonnen mensen te zeggen dat ik een ego had ontwikkeld toen ik begon te zeggen wat ik dacht. Is het verkeerd voor een vrouw om haar stem te verheffen als er onrecht wordt aangedaan?

Lees ook | Wat het protest van de worstelaars zegt over macht en politiek in India

Ik huilde na het eerste protest in januari, vooral toen ik me realiseerde dat er pogingen waren om onze eenheid te breken. Maar degenen die wilden dat we faalden, konden onze vastberadenheid niet breken. We zijn sterker teruggekomen.

Vroeger waren we als pionnen in een politiek spel. Nu nemen we onze eigen beslissingen.

Minister van Sport Anurag Thakur heeft ons niet gerespecteerd. Zijn houding is als: “Ik ben de minister van sport, je moet luisteren naar wat ik zeg.” Toen slachtoffers van seksuele intimidatie hun verhaal aan hem vertelden, keek hij ze in de ogen en vroeg om bewijs. En dat gold ook voor de leden van het Oversight Committee.

Advertentie Olympische Spelen in Rio brons medaillewinnaar Sakshi Malik bij Jantar Mantar.

We beëindigden ons eerste protest na drie dagen in januari na een ontmoeting met de minister van Sport en verzekeringen van ambtenaren van de sportautoriteit van India, maar nu weten we dat het een vergissing was om blind vertrouwen te hebben.

Somvir, mijn man en ik vertelden elkaar dat we de strijd zouden voortzetten, zelfs als anderen om welke reden dan ook afhaken.

Advertentie

In januari wisten we niet hoe het systeem werkt en waren we naïef. We hebben in januari geen FIR ingediend. Waarom? We waren bang voor de politie. Wij komen uit dorpen. Heb je gezien hoe wij daar leven? De politie doet aangifte, de media berichten erover, namen zijn bekend en iedereen valt het slachtoffer aan. FIR is een enorm ding voor mensen in onze dorpen, en dat geldt ook voor seksuele intimidatie. We dachten altijd dat Brij Bhushan ons zou laten vermoorden op het moment dat we een FIR indienden.

Het idee van een sit-in-protest kwam nooit bij me op, hoewel de gedachte om Brij Bhushan's wangedrag aan het licht te brengen, kruiste mijn gedachten vele malen. Ik wilde met de media praten, vooral na de Olympische Spelen in Tokio, maar ik hield mezelf in omdat mensen zouden zeggen dat ze verbitterd is omdat ze geen medaille heeft gewonnen.

Advertentie

In december 2022 zei ik genoeg is genoeg. Ik sprak met mijn man Somvir en daarna met Bajrang. We vonden dat het tijd was om ons uit te spreken. Hoewel er zeven klagers zijn, zijn er veel andere slachtoffers van seksuele intimidatie die nog steeds bang zijn om naar voren te komen.

Nu is er geen angst meer.

Vinesh Phogat en andere worstelaars bij Jantar Mantar.

De enige angst die we hebben is dat we moeten stoppen met worstelen. We denken dat we nog vijf jaar in de sport hebben, maar wie weet wat de toekomst voor ons in petto heeft na deze protesten. We weten ook dat ons leven in gevaar kan zijn, omdat we niet alleen Brij Bhushan hebben aangevallen, maar ook andere machtige krachten, maar ik ben niet bang voor de dood.

Ik wou dat andere actieve sporters zich bij ons hadden aangesloten bij Jantar Mantar, gewoon om solidariteit te tonen. Sommigen van hen hebben een keer getweet en we stellen hun steun zeer op prijs. Maar één keer tweeten is niet genoeg. Ze komen ons niet steunen omdat ze bang zijn voor het systeem. Wat zullen ze verliezen? Ze sluiten een compromis. Negenennegentig procent van de mensen sluit een compromis.

We zouden er de rest van ons leven spijt van hebben gehad als we hadden gezwegen. Wat is het nut van de medailles om je nek als je niet kunt vechten voor gerechtigheid? We vechten tegen het systeem zodat de volgende generatie vrouwen kan worstelen, spelen en strijden in een veilige omgeving.

Sinds we ons tweede protest begonnen op 23 april, moet ik mezelf er soms aan herinneren wie ik ben, omdat alles zo snel gaat en ik in de war ben.

We slapen op het voetpad, trainen dan 's ochtends en ontmoeten honderden mensen die het goed bedoelen en advies en zegeningen geven. We zijn nog nooit in een dergelijke situatie geweest en soms weten we niet wat we nu moeten doen.

Het lijkt alsof de wereld tegen ons is. Maar door Gods genade zijn we er nog steeds en gaan we nergens heen. Er zijn verhulde en openlijke bedreigingen en pogingen geweest om het protest een slechte naam te geven en onze eenheid te verbreken. Maar we strijden door.