Dutch

A New History of India is een tijdige poging die de paradoxen verklaart van onze hedendaagse benadering van de studie van het verleden

Mar 20, 2023

De Franse historicus Emmanuel Le Roy Ladurie zei ooit dat er twee soorten historici zijn: de truffeljagers en parachutisten. De eerste maakt het tot hun roeping om de versleten onderzoeken van gebeurtenissen uit het verleden; de laatstgenoemden proberen patronen of discontinuïteiten in eeuwen te onderscheiden. Maar hoe omschrijf je een werk dat duizenden jaren geschiedenis van het Indiase subcontinent samenvat in iets meer dan 400 pagina's, die allemaal rijk aan details zijn? In A New History of India van Rudrangshu Mukherjee beginnen Shobita Punja en Toby Sinclair hun verslag met de 'Making of the Indian Subcontinent' die miljarden jaren heeft geduurd. Het boek wordt afgesloten met een discussie over de uitdagingen waarmee het land wordt geconfronteerd terwijl het 75 jaar als onafhankelijke natie voltooit.

Dit is een tijdig streven. Onder de verschillende paradoxen van onze tijd is er een die verband houdt met de discipline van de geschiedenis. De geschiedenissectie in boekhandels heeft tegenwoordig verschillende opmerkelijke werken die tegemoet komen aan de niet-gespecialiseerde lezer. Maar tegelijkertijd wordt het verleden steeds meer een bevochten terrein. Zorgwekkend genoeg gaat het hier niet om de reguliere gesprekken en debatten tussen historici, maar om een politiek van “wij” versus “zij” die lijkt te putten uit het verleden met weinig aandacht voor de methoden en protocollen van de specialist – een politiek die geobsedeerd lijkt te zijn met termen als “indringers”, “buitenstaanders” en “buitenlanders”.

Aanbevolen voor jou

Een nieuwe geschiedenis van India door Rudrangshu Mukherjee, Shobita Punja en Toby Sinclair. Aleph Book Company. (Bron: Amazon.com)

In zulke tijden is het bijvoorbeeld heilzaam om te horen over de inspanningen van de jonge geleerde uit de koloniale tijd, James Prinsep, wiens studie van munten en inscripties in de eerste helft van de 19e eeuw hielp een belangrijk hoofdstuk in de Indiase geschiedenis aan het licht te brengen— het Mauryaanse rijk. Prinsep kwam “samen met andere geleerden tot de baanbrekende conclusie dat de titel Devnampiya Piyadasi – Beloved of the Gods – verwijst naar Ashoka”.

A New History of India heeft een foto van mensen die schijnbaar in vakantiestemming zijn in de Prinsep Ghat — een gedenkteken gebouwd in Kolkata voor de indoloog die stierf op jonge leeftijd van 40 — dat herinnert ons eraan dat het verleden heel vaak een dialoog aangaat met het heden. Zoals de auteurs ons eraan herinneren “verschillende symbolen van de heerschappij van Ashokan werden overgenomen in het onafhankelijke India… Het belangrijkste is dat Ashoka's boodschap van vrede, harmonie en afwijkende meningen nog steeds relevant is in het leven van de Indiërs”.

Foto's, kaarten en illustraties maken deel uit van het verhaal. En de onderschriften zijn suggestief. Neem bijvoorbeeld die bij de foto van een gouden munt met een opvallende afbeelding van Kanishka, de Kushana-koning. “Zijn brede schouders zijn gedrapeerd in een stijve, zware jas en mantel, vermoedelijk om de koning te beschermen tegen de bittere kou van de noordelijke bergachtige streken van Pakistan en Afghanistan waarover hij regeerde… Hij draagt een baard en een hoge pet, en zijn laarzen dramatisch naar buiten wijzen, om een beeld van autoriteit, stabiliteit en macht te presenteren,” merkt het onderschrift op, waarbij de lezer kennismaakt met de kleding van de koning, de klimatologische omstandigheden van zijn domein en de manier waarop hij autoriteit overbracht.

< p>A New History of India gaat niet alleen over vorsten en rijken. Het neemt ons mee door periodes van sociale churn, laat ons kennismaken met religieuze veranderingen en economische omwentelingen, zoals hongersnoden, maakt ons vertrouwd met kooplieden en handelaars en spoort ons aan om een diversiteit aan architectuur te waarderen, inclusief minder bekende sites zoals The Dakhil Darwaza en Adina Masjid in West-Bengalen. Een nieuwe geschiedenis van India maakt ons attent op het feit dat architectuur niet alleen ging over keizerlijke ambitie of religieuze vroomheid, maar ook over de vaardigheden van degenen die met baksteen en mortel werkten. “De sultans van Delhi,” bijvoorbeeld, “waren niet vies van het gebruik van lokale ambachtslieden en de beste manifestatie van dit gebruik en aanpassingsvermogen was op het gebied van architectuur”, benadrukt het.

In de afgelopen decennia is de Indiase geschiedschrijving verschoven van zijn overheersende bezorgdheid over grote rijken – de Maurya's, Guptas, Cholas, Mughals– om de stand van zaken in “regionale koninkrijken” weer te geven. The New History of India leeft mee met deze historiografische ontwikkeling. Het wijst erop: “De Deccan had zelfs na zijn opname in het Mogol-rijk een eigen cultureel en economisch leven. Het was het bruggenhoofd naar de Indische Oceaan en vormde een intellectueel landschap waar diverse mensen en uiteenlopende culturen samenkwamen”.

Advertentie Gouden munt met afbeelding van Kanishka (Credit: Aleph Book Company)

Als er één korhoen is van deze recensent, dan is het deze: het boek is nogal mager in zijn verslag van India na de onafhankelijkheid. De lezer krijgt een idee van het Nehruviaanse ethos, en hoewel hun relaas kort is, waarschuwen de auteurs ons ervoor de verwoestingen van The Emergency niet te vergeten. Maar ze lijken baanbrekende ontwikkelingen te hebben verdoezeld, zoals de introductie van het rapport van de Mandal Commission – het vindt alleen een vermelding in de tijdlijn — en de sociale en politieke churn die het veroorzaakte. A New History of India spreekt over de uitdagingen van de industrialisatie, maar de milieukwestie wordt alleen verwezen naar kwesties rond klimaatverandering – de Bhopal Gas-tragedie wordt bijvoorbeeld niet genoemd.