“Er zijn drie soorten mensen: zij die leven, zij die dood zijn en zij die op zee zijn” – een oud gezegde.
Ergens in 2015, de in Kerala gevestigde fotograaf K R Sunil begon met het documenteren van de mannen die als bemanningsleden werkten op traditionele zeeschepen genaamd Uru. Een van hen, toen hem werd gevraagd om de zee te beschrijven, zei: “Zee, het is een kookvat (Kadal oru thilakkunna chembanu)”. Het vat dat hij bedoelde was het gebruiksvoorwerp dat over het algemeen wordt gebruikt om voedselproducten zoals biryani te koken.
Kunstenaar Riyas Komu heeft een opmerkelijke tentoonstelling samengesteld, Sea: A cooking vessel, die momenteel te zien is in Hallegua House in Fort Kochi. Sunils fotoserie over Chavittunatakam-kunstenaars maakt deel uit van de tentoonstelling. Chavittunatakam is een kunstvorm die is ontstaan onder de vissers afkomstig uit Kochi en omgeving in de 16-17e eeuw. Het toont Portugese invloed en de uitvoeringen putten hun thema's uit de christelijke mythologie en folklore. De artiesten zijn altijd mannen uit de vissersgemeenschappen geweest.
Alleen verhalen van abonneesBekijk alles
Delhi Vertrouwelijk: Hardeep Singh Puri neemt deel aan nieuwe demonstratie …
Kom naar voren, licht de sluier op, laat geen mannen je vergaderingen bijwonen: Bij V-C's… Verjongde waterlichamen, nieuwe vijvers blazen nieuw leven in dit Bengaalse district India's grote gierstdruk, en waarom het zinvol is om deze granen te hebbenKoop 2-jarig abonnement met SD20-code voor speciale prijs Uitleg | Protesten tegen de haven van Adani in Vizhinjam: alles wat u moet weten De grote rol die de artiesten op het toneel spelen – bijvoorbeeld het leven van de Romeinse keizer Karel de Grote — staan in schril contrast met hun armoedige echte leven. De aangrijpende foto's van Sunil omlijsten deze kunstenaars, meestal visarbeiders, tegen hun kale huizen die voortdurend worden bedreigd door erosie of binnendringen van de zee tijdens de moesson. De onzekerheid van hun leven — zowel professioneel als persoonlijk — is representatief voor een groot aantal mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van de zee. De metafoor van de zee als kokend vat is zwanger van betekenis. Het roept zowel de turbulentie op die zichtbaar is aan de oppervlakte als de turbulentie in het innerlijke leven van zeevarende gemeenschappen. In de afgelopen tijd zijn de mensen die aan de kust wonen en van de zee leven ook aan de kook geweest, gevangen in de werveling van klimaatverandering en de churn in de politieke economie aan de kust. De kust van Kerala wordt tegenwoordig bezocht door stormen en cyclonen, ongebruikelijk voor de regio, en verwoest door erosie. In het zuidelijkste puntje van de staat heeft een havenproject in Adani zijn eigen storm veroorzaakt met de lokale vissersgemeenschap, die de dupe is van een uitputting van de vangst, nu gealarmeerd door bouwactiviteiten die volgens hen het levensonderhoud zouden vernietigen. Ook. Lees |Adani-poort weer op de rails, opnieuw een overwinning voor de 'ontwikkelingsdruk' van de regering van Pinarayi Het heeft de kust tegenover het achterland geplaatst, de kustgemeenschappen tegenover de politieke klasse die in het project lijkt te zijn geïnvesteerd in de hoop dat het de door schulden geteisterde economie van de staat zou kunnen verjongen en het naar een baan van groei zou kunnen lanceren. De kustdorpen is beloofd dat de haveneconomie hun leven ten goede zal veranderen, waar velen zich aanvankelijk in hadden verdiept. Voor mensen die in het achterland wonen, voornamelijk in en rond de hoofdstad van de deelstaat Thiruvananthapuram, wordt de haven gezien als de belofte van “ontwikkeling” die betere grondprijzen en banen zal inluiden. Er zijn echter vragen gesteld of al het verwachte verkeer in schepen en vracht echt is en tegen welke kosten voor het milieu. Het grote verhaal van hoop en ontwikkeling biedt weinig ruimte voor microverhalen van mensen wier bestaan als gemeenschap bedreigd lijkt te zijn. Houd voor perspectief echter dit aantal in gedachten: de visserspopulatie in Kerala is ongeveer 10,5 lakh en er zijn meer dan drie lakh mensen geregistreerd als visarbeiders. Een kerkleider zei dat er meer dan 60.000 vissers zijn in de buurt van Vizhinjam, waar de Adani-groep een haven van Rs 7.700 crore aanlegt op basis van ontwerp, bouw en exploitatie voor de regering van Kerala. Ten noorden van de havenstad heeft de kust te maken gehad met grote erosie, waarbij de zee honderden huizen en stranden heeft opgeslokt. Inmiddels is er zand afgezet op de kust ten zuiden van Vizhinjam. Advertentie Lees ook |Adani-route wist de helft van de groepswaarde sinds het Hindenburg-rapport Vorig jaar lag het werk op de projectlocatie 156 dagen stil toen de lokale bevolking de straat op ging en eiste dat de regering hun zorgen zou wegnemen alvorens verder te gaan met het havenproject. Aangezien de kerk de spil is voor de vissersgemeenschappen, viel de leiding van de agitatie vanzelfsprekend bij de geestelijkheid. Dat bracht een deel van de politieke klasse en de media ertoe om de publieke actie in gemeenschappelijke kleuren te schilderen. De agitatie werd in december afgeblazen nadat de regering had ingestemd met een eis van zeven punten van de demonstranten. Eisen waren onder meer een intensief milieueffectonderzoek en een beter rehabilitatiepakket. Dat 275 gezinnen, van wie de huizen in de zee zijn verdwenen, jarenlang in betonnen huizen blijven zitten, lijkt bij het publiek wantrouwen en scepsis te hebben gewekt in de belofte van de staat dat ontheemde mensen naar behoren zullen worden gerehabiliteerd. Bovendien hadden cycloon Ockhi en Covid het economische weefsel van de regio al verwoest. Gemeenschapsleiders vragen of vissen mogelijk zou zijn als hun kust een druk scheepvaartkanaal wordt. Lees ook |Adani-Hindenburg fallout: wat u vandaag moet weten Dit is een vrees die de vissers in Kudankulam hadden geuit toen ze tien jaar geleden protesteerden tegen de oprichting van een kerncentrale in hun achtertuin. Een voorstel voor een container- en overslaghavenproject in Enayam, nabij Kanyakumari, voorafgaand aan de algemene verkiezingen van 2019, had geleid tot protesten van lokale gemeenschappen. Advertentie In feite heeft de kust van Kerala een geschiedenis van directe actie die teruggaat tot de jaren tachtig, toen pater Thomas Kochery, een priester gevormd door de radicale bevrijdingstheologie, en anderen de Kerala Swatantra Matsya Thozhilali Federation (KSMTF) vormden. Wat begon als kleine sit-ins in 1981, werd een groot protest in 1984 toen zuster Alice in Kozhikode en zuster Philomena Mary in Thiruvananthapuram in hongerstaking gingen en een verbod op trawlers tijdens de moessonmaanden eisten. Het leidde tot de inwerkingtreding van een wet (de Kerala Marine Fishing Regulation Act) tegen de trawlvisserij tijdens de moesson en tegen de visserij door grote vaartuigen in een 22 km lange nabijheid van de kust. Vader Kochery speelde een belangrijke rol bij de vorming van de National Fish Workers’ Forum ook. In 1989 werden twee marsen gehouden – een onder leiding van pater Kochery uit Kolkata en een andere door Mathai Saldana uit Gujarat — aan Kanyakumari met de slogan ‘Protect Waters, Protect Life’. Duizenden kwamen samen op de Kaap op 1 mei 1989, die op het kookpunt stond na het nieuws dat er een kerncentrale zou komen in Kudankulam. De politie schoot op de demonstranten en twee personen stierven. Deze mobilisaties waren de eerste van vakbonden die een ecologische audit van economische activiteiten eisten. Als ze eind jaren zeventig en begin jaren tachtig opkwamen voor ambachtelijke vissers en de rechten van bootarbeiders, leerden de vakbonden vissersgemeenschappen om hun recht op hulpbronnen te doen gelden, in dit geval de kust en het zeewater. De impuls tot mobilisatie was natuurlijk economisch, maar ging niet voorbij aan de noodzaak om milieubewust te zijn. Het idee van duurzame visserij was een integraal onderdeel van vakbondsvorming. Het gevoel van solidariteit dat werd gevoed door de erfenis van collectieve actie speelde ook een belangrijke rol bij de visarbeiders die naar het achterland trokken om reddingswerk te verrichten tijdens de massale overstromingen van 2018. Lees ook |Together, apart: Adani ruzie in huis legt opnieuw bloot Opp tegenstrijdigheden Het idee om de kust te ontwikkelen heeft duidelijk verschillende betekenissen voor verschillende gemeenschappen. En het gaat niet alleen om compensatie en werkgelegenheid. Een groot deel van de jongeren heeft al een opleiding gevolgd en is doorgestroomd naar een witteboordenbaan. Velen hebben zich aangesloten bij zeevarende beroepen, zoals werken op koopvaardijschepen. De angst is voor het einde van een levensstijl, gemeenschap, tradities, cultuur, een wereld die hen zowel autonomie als keuzevrijheid bood, ondanks dat ze aan de ontvangende kant van zeewoede waren. De kust is een wereld op zich, een open gemeenschappelijke ruimte waar geluk en verdriet worden gedeeld; scherts, roddels en muziek uitgewisseld. Het laat je onderdompelen in de menigte en stelt je in staat om eenzaamheid na te streven. Het is deze wereld die wordt bedreigd door “ontwikkeling”. De staat, gedreven door de koude logica van de economie, wil misschien de kust omsluiten en er een interne kolonie van het achterland van maken. Dat zal echter waarschijnlijk op weerstand stuiten. Dergelijke weerstand is absoluut niet anti-nationaal.
Ten noorden van de havenstad is de kust sterk geërodeerd met de zee verslindt honderden huizen en stranden. (Foto: KR Sunil)