Wat hebben Jeff Bezos, Alexander de Grote en Heer Voldemort gemeen?
Briljant, maar eng is één antwoord. Razend ambitieus, nog een. Maar wat deze (al dan niet fictieve) mannen ook bindt, is hun gedeelde overtuiging dat de weg naar grootsheid niet beperkt mag worden door sterfelijkheid. Dat men door wetenschap of geloof of magie zijn leven kan verlengen, zijn lichaam kan behouden en de zekerheid van de dood kan trotseren.
Niemand is hierin succesvol gebleken, maar Bryan Johnson, een technologie-CEO in Californië, hoopt daar verandering in te brengen. Johnson wil het verouderingsproces omkeren en is volgens zijn team van artsen biologisch al vijf jaar jonger dan zijn leeftijd. Johnson handhaaft een strikt gezondheidsregime en ligt op schema om dit jaar alleen al $ 2 miljoen uit te geven aan medische tests en procedures in een zoektocht om de biologische leeftijd van 18 jaar te bereiken.
Op een gegeven moment zou men dat hebben gedaan kom de uitdrukking 'jeugd is verspild aan jongeren' tegen. Hoewel velen het misschien zien als een commentaar op de naïviteit van de adolescentie, is het misschien meer reflecterend in plaats van de nostalgie en melancholie die met de jaren gepaard gaan.
Alleen abonneeverhalenAlles bekijken
Delhi Confidential: Zorgen voor UPSC-sleutel – 6 februari 2023: Gegarandeerde pensioenregeling kennen en begrijpen… Volgens een studie van Pfizer uit 2014 zei 87 procent van de Amerikanen dat ze bang waren om oud te worden. Uit een ander onderzoek van Ispos Advisors bleek dat wereldwijd gemiddeld slechts 33 procent van de mensen optimistisch is over ouder worden. Bij de middelbare leeftijd was deze onvrede nog groter. Of het ouder worden nu wel of niet existentiële angst of getemperd optimisme veroorzaakt, over de hele linie verandert het verlangen om er jonger uit te zien en zich jonger te voelen van fascinatie naar obsessie. Volgens het marktonderzoeksbureau Custom Market Insights werd het wereldwijde antiverouderingsmarktaandeel in 2021 geschat op 60 miljard dollar en zal het in 2030 naar verwachting katapulteren tot 120 miljard dollar. botox steeg met 41 procent tussen 2011 en 2017, volgens de American Society for Aesthetic Plastic Surgery. Advertentie Eileen Bradbury, een adviserend psycholoog uit Cheshire, beschreef deze plotselinge toename van cosmetische ingrepen als een verslaving, een “onvermogen om ouder worden onder ogen te zien”, waarbij mensen proberen het verschil te herstellen tussen hoe ze eruit zien en hoe ze voelen. De moderne antiverouderingsindustrie is in het begin van de 20e eeuw begonnen door twee boerenstormende vrouwen: Helena Rubinstein en Elizabeth Arden. Rubeinstein was een onbezonnen Poolse immigrant en Arden een fervent feministe. Hun felle rivaliteit zorgde voor enorm succes voor beiden, en aan het einde gingen ze 18 maanden uit elkaar. In zijn boek uit 2011, Branded Beauty,journalist Mark Tungate schrijft over het cosmetische pioniersduo dat “aan de ene kant miljoenen vrouwen tevreden waren, verwend en, ja, hun producten mooier maakten. Aan de andere kant probeerde hun advertentietekst hun klanten ervan te overtuigen dat ouder worden niet alleen onwenselijk, maar op de een of andere manier ook schandelijk is.” En hoewel cosmetische bedrijven de term 'anti-veroudering' hebben verlaten, hebben de neiging om reclame te maken voor resultaten die verband houden met jongeren. Van het voorkomen van rimpels tot het verminderen van donkere vlekken, de branding brengt een duidelijke boodschap over. Advertentie Zoals Neutrogena controversieel verklaarde in een advertentiecampagne uit 2017 met de 51-jarige Nicole Kidman: “we zijn niet tegen veroudering, we zijn tegen rimpels.” Naast het bericht stond een foto van Kidman samen met Kerry Washington (41) en Jennifer Garner (46). Alle drie de vrouwen worden volgens conventionele normen als oud beschouwd, maar hun gezichten, glad en onberispelijk, vertelden een ander verhaal. Als huidcrèmes, serums en cosmetische procedures niet genoeg waren, heeft Silicon Valley de strijd tegen de tijd naar een geheel nieuw niveau getild. Gesterkt door de vooruitgang in het bewerken van genen, ontwikkelen door durfkapitaal gesteunde laboratoria manieren om cellulaire schade te reguleren door het proces van senescentie. Simpel gezegd, ze bedenken methoden om specifieke genen te identificeren die een rol spelen in het verouderingsproces, en gebruiken vervolgens technologie voor het bewerken van genen om ze te vernietigen. Soortgelijke vormen van genetische manipulatie zijn succesvol geweest bij dieren zoals muizen, maar zijn nog grotendeels niet getest en onbewezen bij mensen. Om de mainstream te bereiken, moeten deze technologieën investeerders ervan overtuigen dat ze in wezen voor God kunnen spelen. Dat roept echter op zijn beurt de vraag op: zouden ze dat ook moeten doen? De Britse miljardair Jim Mellon was het daar niet alleen mee eens, maar zou het project ook een stap verder brengen in het nastreven van onsterfelijkheid. Mellon, die een boek heeft geschreven over een lang leven met de titel Juvenescentie, beweert dat het verlengen van het leven de volgende trede is op de ladder naar onsterfelijkheid. De huidige levensverlengende strategie is gebaseerd op de veronderstelling dat wetenschappers op een bepaald moment in de toekomst de sleutel tot het eeuwige leven zullen ontsluiten. Voeg hier een decennium toe en daar een decennium en uiteindelijk leef je lang genoeg om de dood te trotseren. Hoewel deze technologieën nieuw lijken, zijn ze geworteld in een eeuwenoud verlangen om aan de tand des tijds te ontsnappen. Cleopatra baadde in ezelsmelk. De Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Ponce de Leon zocht de uiteinden van de aarde af naar de fontein van de eeuwige jeugd. De 16e-eeuwse Hongaarse gravin Elizabeth Bathory bedekte zich met het bloed van maagden. Advertentie Terwijl sommigen echter vruchteloos tegen de tijd vochten, zagen anderen leeftijd als een bron van trots en wijsheid. In traditionele samenlevingen werden ouderen vaak gezien als waardevolle hulpbronnen en werden ze geëerd voor hun bijdragen aan de gemeenschap. Ze kregen vaak een gerespecteerde positie in de samenleving en werden geacht hun kennis door te geven aan jongere generaties. In de oude Vedische traditie werden goeroes gezien als katalysatoren voor kennis en het behoud van de hindoeïstische traditie. In het confucianisme is kinderlijke vroomheid, namelijk eerbied en eerbied voor ouderen, een noodzakelijke eigenschap om perfectie te bereiken. Advertentie De oude Griekse filosoof Plato zag ouderdom als een tijd van wijsheid en bezinning, in de overtuiging dat de reis van de ziel door het leven een proces van zuivering en voorbereiding op haar uiteindelijke hereniging met het goddelijke was. De Romeinse staatsman Cicero, die de toen rijpe leeftijd van 63 jaar bereikte, vergeleek ouderdom zelfs met het besturen van een schip. Terwijl de jongen nodig zijn om in masten te klimmen en touwen te trekken, is de ervaring van de kapitein net zo essentieel voor het navigeren door ruw water. Hoewel sommigen (waaronder Plato's beroemdste student, Aristoteles) het niet eens waren met deze opvattingen over ouder worden, werd hoge leeftijd voor het grootste deel aangekondigd als een overwinning op een vroege dood, wat contextueel logisch is gezien het hoge sterftecijfer in die tijd. Leven tot op hoge leeftijd kreeg pas in de 20e eeuw een nieuwe betekenis, wat de komst van de moderne geneeskunde met zich meebracht, en vooral antibiotica. Advertentie Nog in 1900 was de gemiddelde levensverwachting voor Amerikanen 47 jaar. Dat veranderde in 59 in 1930, in 69 in 1960 en in 75 in 1990, en is sindsdien relatief stabiel gebleven. Maar van 1900 tot 1990 steeg de levensverwachting met 25 procent. Toen mensen als William Shakespeare, Lord Tennyson en Geoffrey Chaucer hun liefdesbrieven aan het ouder worden schreven, was niemand ouder dan 50 jaar. Ze wisten niet van de fysieke achteruitgang die leeftijd met zich meebracht. Zoals de Harvard School of Public Health opmerkt in haar beoordeling van de gezonde levensverwachting, terwijl de levensduur is toegenomen, is er een evenredige “toename van het absolute aantal verloren jaren door arbeidsongeschiktheid naarmate de levensverwachting stijgt”. Mensen leven langer, maar hun kwaliteit van leven neemt na een bepaalde leeftijd sterk af. Fysiologische en psychologische effecten van veroudering zijn enigszins goed gedocumenteerd, maar even belangrijk is de culturele impact. De samenleving heeft de neiging om veel waarde te hechten aan jeugd en uiterlijk, waarbij veel mensen geloven dat er jong uitzien een teken is van schoonheid en vitaliteit. Zoals een drietal onderzoekers schrijft in Rethinking Aging, een artikel voor de National Library of Medicine, is hoe we leeftijd waarnemen “cultureel en sociaal, evenzeer als biologisch”. Terwijl schoonheidsidealen in de loop van de tijd diverser worden, is het beeld bijna altijd van iemand die jong is of er jong uitziet, wanneer men aan een model of actrice denkt, vooral als het om vrouwen gaat. In Disney-films zijn de prinses en de heldin bijvoorbeeld altijd jong, terwijl oudere vrouwen meestal slechte stiefmoeders of afschuwelijke heksen zijn. Linda Outcalt, een onderzoeker, trachtte te begrijpen hoe onze perceptie van leeftijd wordt gevormd door populaire cultuur in een verreikend onderzoek uitgevoerd aan de Universiteit van Victoria. Onder verwijzing naar onderzoek dat aantoont dat oudere mensen gestigmatiseerd of ondervertegenwoordigd zijn in de populaire cultuur, betoogt Outcalt dat “gebrek aan representatie oudere mensen naar de achtergrond verschuift, zowel op als buiten het scherm, waar ze in de schaduw glijden en uiteindelijk onzichtbaar worden.” Ze hekelt verder de media voor het in stand houden van een “jeugdcultus” door jonge mensen af te schilderen als objecten van schoonheid terwijl ouderen naar de zijlijn worden verwezen. Maar als schoonheid in de ogen van de toeschouwer zit, waarom is er dan zo'n doordringende correlatie tussen jeugd en een goed uiterlijk? Volgens Mari Tandinac, een psycholoog aan de Universiteit van Zagreb, is het antwoord puur evolutionair. Tandinac betoogt dat “schoonheid geen culturele constructie is en het waarderen van schoonheid niet is aangeleerd, maar eerder een biologische aanpassing, een onderdeel van de universele menselijke natuur: de voorkeuren voor sommige fysieke kenmerken weerspiegelen aanpassingen voor partnerkeuze omdat ze aspecten van partnerkwaliteit signaleren.”< /p> Schoonheid wordt simpelweg geassocieerd met seks en seks met voortplanting. Volgens de theorie van seksuele selectie is de kans groter dat eigenschappen die reproductieve levensvatbaarheid aangeven, waarvan de meeste voornamelijk bij jonge mensen worden gezien, in de loop van de tijd worden aangepast om de overleving van de bloedlijn te verzekeren. Vanuit evolutionair oogpunt geven mannen daarom meer de voorkeur aan jonge vrouwen met hogere reproductieve waarden. Dit heeft op zijn beurt de culturele perceptie aangewakkerd dat schoonheid wordt gelijkgesteld met jeugd. Naast de populaire cultuur die jonge mensen afschildert als aantrekkelijker, wordt de culturele voorkeur voor jongeren ook weerspiegeld op de werkplek. Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics vertoonden mensen in de leeftijdsgroep van 55 tot 64 jaar een arbeidsparticipatie van 64,7 procent, maar dat aantal daalde tot 26,6 procent voor personen van 65 tot 74 jaar. Bovendien daalde dat aantal tot 26,6 procent. worden ouderen vaak gezien als een last voor de samenleving omdat ze niet in staat zijn om te werken en meer medische zorg nodig hebben. Die perceptie wordt soms versterkt door beleidsmakers en instellingen. “Tegenwoordig moet elke 100 Chinezen in de werkende leeftijd 20 gepensioneerden onderhouden”, schreef historica Rana Mitter uit Oxford in De Toeschouwer. “Als de trends zich voortzetten, zullen tegen de eeuwwisseling elke 100 werknemers 120 gepensioneerden moeten onderhouden.” Mitter staat niet alleen in haar zorgen. De VN hebben onlangs verklaard dat de vergrijzende bevolking van China een grote druk op de economie zou leggen, en drong er bij beleidsmakers op aan om hogere vruchtbaarheidscijfers mogelijk te maken. Zoals de Franse existentiële filosoof Simone de Beauvoir opmerkte in haar boek uit 1970, The Coming of Age, “ouderdom is het voorwerp van een beleid geworden.” Op basis van het werk van haar tijdgenoot en partner Jean Paul Sartre, schrijft Beauvoir dat naarmate mensen ouder worden en vervolgens het personeelsbestand verlaten, ze beginnen te denken dat ze “geen enkele plaats meer op aarde hebben”, omdat hun leven zinloos is. Het falen om goed voor ouderen te zorgen, legt volgens haar het 'falen van onze hele beschaving' bloot. Voor Beauvoir en vele anderen voelen ouderen, die niet langer in staat zijn om bij te dragen aan het personeelsbestand, niet alleen een diepgaand verlies van doel, maar worden ze ook mishandeld en onvoldoende verzorgd. Zolang leeftijd een contradictio in terminis is juxtapositie, die zowel een afwijking als een zekerheid vertegenwoordigt, zal de collectieve obsessie met de jeugd waarschijnlijk niet snel verdwijnen. In plaats van culturele stereotypen over schoonheid, levensvatbaarheid en leeftijd te promoten, maar ook de fysiologische realiteit van oud worden te erkennen, is misschien wel de beste manier om zowel jeugd als ouderdom te waarderen, de woorden van de Poolse dichter Stanislaw Lec te raadplegen: “Jeugd is het geschenk van de natuur, maar leeftijd is een kunstwerk.”
De anti -verouderende industrie
Het eeuwenoude verlangen naar jeugd
Indian Express De obsessie met jongeren in de populaire cultuur