Kan het nog eenvoudiger?
Nee, niet echt. Het is een hele last. Maar het is ook een geschenk.
Deze uitwisseling, in een nieuwe achtdelige webserie As We See It, is tussen de vader van een jongvolwassene met autisme en een langdurige getuigen van de uitdagingen waar beide voor staan. Twintiger Jack zegt het zoals hij het ziet. Hij heeft geen filters. Hij kent niet echt de subtiliteiten van gedrag, van hoe hij het ene moet zeggen en het andere moet bedoelen.
In een wereld die snel oordeelt en verder gaat, wordt Jack, gespeeld door Rick Glassman, afgedaan als “raar”, zelfs “excentriek”. Maar hij is niet een van die dingen; hij komt er gewoon anders uit, en dat komt door zijn neurologische make-up. Jack woont in Los Angeles, met twee huisgenoten. Net als hij worden ook zij geteisterd door zintuiglijke overbelasting. Harrison (Albert Rutecki) komt het huis niet uit en eet eetbuien om zich een weg te banen uit angst: de wereld is te veel voor hem. En Violet (Sue Ann Pien), die een ijle baan heeft bij een bezorgrestaurant voor fastfood, verlangt naar een 'hete' date, seksueel ontwaken en een 'normaal' leven.
Wat zoals we het zien, gemaakt door tv-veteraan Jason Katims, doet is diep bevrijdend. Het is een coming-of-age-verhaal met een verschil, dat laat zien dat de hoofdpersonages leren hoe ze op zichzelf kunnen leven, met de hulp van Mandy, hun levenscoach (Sosie Bacon). Hoewel dit trio zich aan de bekwame kant van het autistische spectrum bevindt, en hun assistent die zich volledig inzet voor hun doel, voelt te mooi om waar te zijn, alleen al de aanblik van hen die proberen om de curveballs heen die naar hen worden gegooid te omzeilen, is hartverwarmend. En wat de show zo speciaal maakt, is dat de drie acteurs allemaal op het spectrum zitten, geen neurotypische mensen die mensen met speciale behoeften spelen.
OOK IN PREMIUM |Sundance 2022: Grand Jury Prize-winnaar Shaunak Sen's sublieme en urgente documentaire film All That Breathes is een vliegerperspectief van de vervuiling in Delhi
De keuze van de cast maakt dat ik wil juichen. Geestelijke gezondheidsproblemen kunnen zo snel veranderen in 'issues', en 'issue-based' films kunnen zo gemakkelijk belerend worden, dat ze ons kunnen manipuleren om medelijden te hebben met mensen met een neurologische aandoening of een stoornis, of ons een duwtje in de rug kunnen geven. om degenen die voor zulke individuen “zorgen” te bestempelen als nobel en goed. Mensen met geestelijke gezondheidsproblemenzijn ook mensen, met hun interesses, zwakheden, eigenaardigheden, en het wordt tijd dat films of tv-series uit die oude, gemakkelijke valkuil stappen om ze te gebruiken als lamme pinnen om soapseries op te hangen, waar ze kinderlijk en onschuldig zijn, of helemaal voorbij de bleke. Ernstige pogingen om een 'positieve boodschap' over geestelijke gezondheid over te brengen, of een huilbui met zes zakdoeken? Klaar en afgestoft.
Subscriber Only StoriesAlles bekijken
Delhi Confidential: Meet, greet en part in Parliament In Jamtara veranderden oude panchayatgebouwen in bibliotheken en studiekringen… Budget 2023: het juiste belastingregime kiezen Net als andere 'minderheden' is de staat van dienst van de populaire cultuur die zich richt op mensen met speciale behoeften somber. De strijd om vertegenwoordiging is echt. Maar zodra neurodivergente personages in het script worden opgenomen, lopen ze het gevaar een rekwisiet te worden, daar geplaatst zodat neurotypicals een goed gevoel over zichzelf kunnen krijgen, of dat ze beroemde acteurs kunnen leiden om hun karbonades naar prijzen te laten zien. Een 'mooie geest' kan ook een donkere, rommelige plek zijn. Voor filmmakers die geen nuance kennen, kan alleen al de gedachte om een rond persoon af te beelden, met bijvoorbeeld een chronische depressie, een onmogelijkheid zijn. Een geweldige uitzondering is de nieuwste film in het Malayalam, Bhoothakaalam, met Revathy en Shane Nigam in de hoofdrol, waarin regisseur Rahul Sadasivan de aandoening gebruikt als zowel een medelevende laag als een lens, zonder het personage of ons de acteur te infantiliseren. kijkers. OOK IN PREMIUM | Kali in Parijs: toen de kunstwerken van het in Delhi gevestigde kunstenaarspaar Manu en Madhvi Parekh een tweede leven kregen tijdens een haute couture-show in de Franse hoofdstad Hindi cinema's neiging om het afbeelden van mensen met neurologische problemen met harteloze minachting, of hen het mikpunt maken van onaangename grappen, is zo sterk geweest dat zelfs nu, meer echte, nauwkeurige pogingen om dergelijke karakters te creëren zeldzaam zijn geweest. Het is geweldig om een Ahaan te zien, een persoon met het syndroom van Down, gespeeld door een persoon (Abuli Mamaji) met Het syndroom van Down in een gelijknamige film geregisseerd door Nikhil Pherwani, vol vertrouwen de toekomst tegemoet. Ahaan wil een baan, een auto, een gezin, een 'eigen leven'. En dat is mooi. OOK IN PREMIUM |Atrangi Re filmrecensie: Sara Ali Khan-Akshay Kumar's magische mysterietour is een mislukking, maar godzijdank voor Dhanush Maar er zijn ook films waar je van ineenkrimpt. Neem bijvoorbeeld het hoofdpersonage uit Atrangi Re, geregisseerd door Anand L Rai: Rinku, gespeeld door Sara Ali Khan, heeft schizofrenie, en het is ontstellend om te zien hoeveel ondoordachte vrijheden zijn genomen in termen van de beschrijving en “behandeling” van iemand die worstelt met demonen van de geest. Ja, de poging om Rinku weg te halen van het 'bichari/bichara'-syndroom (arm ding) is lovenswaardig. Het is geweldig om haar te zien lachen, dansen, romantiseren, maar hoe stel je een diagnose vast aan een heel levend meisje zonder haar hele wezen op zijn kop te zetten? Dit vereiste een veel gevoeligere, deskundigere afhandeling. Advertentie Sentiment is prima. Sacharine is dat niet. Empathie is geweldig. Smeken om sympathie is dat niet. Het gaat niet meer alleen om representatie. Het gaat ook om authenticiteit. Ups en downs en overal. Last of geschenk? Het jongleren houdt nooit op. En dat is het leven. © The Indian Express (P) Ltd
