Op 30 januari van dit jaar is het 75 jaar geleden dat Mahatma Gandhi door de kogel van een huurmoordenaar viel toen hij op weg was om de dagelijkse gebedsbijeenkomst in Birla House te houden. Het is een aangrijpend contrapunt van de Azadi Ka Amrit Mahotsav-viering ter gelegenheid van de 75e verjaardag van de onafhankelijkheid van India. Gandhi's ambities voor India gingen veel verder dan het bereiken van politieke onafhankelijkheid van de koloniale overheersing. Voor hem zou het volk van India niet echt vrij kunnen zijn zonder sociale emancipatie, economische empowerment en bovenal een gedeeld gevoel van solidariteit en empathie dat meerdere identiteiten van taal, religie en culturele tradities overstijgt. Het is zijn visie die doordringt in de grondwet van India, die het anker blijft van de Indiase democratie.
Door de geschiedenis heen heeft de wereld vele soorten leiders van mannen en vrouwen gezien. Sommigen zijn overwinnaars geweest die hun zwaarden tot macht lieten spreken. Anderen verbonden hun volgelingen met de ontastbare kracht van de geest. Dit waren de grote religieuze en spirituele leiders wier nalatenschap nog steeds de macht heeft om onze wereld zowel te verenigen als te verdelen. Sommigen werden leiders door onze slechtste instincten op te roepen. Anderen leidden massa's door naar buiten te brengen wat het meest nobele en verheffende in onze aard is. De ene soort leidt door haat aan te wakkeren. Een ander door liefde en mededogen te verspreiden. Ten eerste is de dreiging met en het gebruik van geweld onmisbaar voor de uitoefening van macht. Voor de ander is de moed om geweld te weerstaan wat mensen sterker maakt. Het is gemakkelijk te zien wat voor soort leider Gandhi was. Hij gaf de meest nederige en door armoede geteisterde Indiër het gevoel dat hij deel uitmaakte van iets dat groter was dan hijzelf, iets dat hem voor het eerst een gevoel van keuzevrijheid gaf. Dit legde de basis voor het succes van de Indiase democratie, waarbij de meest nederige kiezer de macht had om zijn eigen lot te veranderen door zijn electorale keuze. Er wordt beweerd dat geweld tegen de koloniale heersers ook een rol heeft gespeeld bij het verkrijgen van onafhankelijkheid voor India en dat degenen die gewelddadige slagen tegen hen hebben toegebracht ook moeten worden gevierd en hulde moeten worden gebracht. Dat doet niets af aan het directe verband tussen de democratie in India en de erfenis van geweldloosheid geërfd van Gandhi. Geweldloze politieke en sociale verandering, die zo fundamenteel is voor democratie, is een schenking van Gandhi.
Lees ook |Subhas Chandra Bose geboortedag: Toen Netaji Gandhi de titel 'Vader van de natie' gaf
Bij het eren van revolutionaire leiders die geweld omarmden als een instrument om de koloniale overheersing te verslaan, moet men de beginnende verleiding weerstaan om geweld te verheerlijken als een legitiem instrument om politieke doelen in het algemeen te bereiken. Men kan stellen dat revolutionair geweld tegen de koloniale overheersing legitiem was en erkend moest worden, maar het zou ook expliciet duidelijk moeten worden gemaakt dat er in een onafhankelijke democratische staat geen enkele ruimte is voor enig gebruik van geweld. Gandhi begreep heel goed dat geweld, eenmaal ontketend, zelden selectief blijft, en daarom predikte hij zelfs tegen de koloniale overheersing geweldloos verzet.
Must Read Opinions
Klik hier voor meer
Gandhi krijgt de eer voor het transformeren van wat een idee van Indiase onafhankelijkheid was onder een kleine goed opgeleide en Engelssprekende elite in een massale en mensgerichte beweging. Hij gaf de strijd voor vrijheid een lokale dimensie, geworteld in India's eigen beschavingserfgoed. Hij wist uit eigen ervaring hoe gemakkelijk het was om comfortabel in de gelederen van een bevoorrechte elite te glippen en het contact met de massa Indiase mensen te verliezen. Het was deze bezorgdheid die hem ertoe bracht te suggereren dat, nadat India onafhankelijk werd in 1947, het congres zichzelf ontbond als een politieke partij en een massabeweging bleef die zich inzet voor de sociale en economische transformatie van de bevolking van India. Zijn zorgen zijn vooruitziend gebleken toen na de onafhankelijkheid een India met twee sporen ontstond, een land dat zijn Engelstalige onderwijs gebruikte als paspoort voor economische en sociale vooruitgang, terwijl het een beleid voerde dat minimale rechten verleende aan degenen aan de onderkant van de economische en sociale ladder. Het slaagde er niet in hen in staat te stellen de ladder te beklimmen door middel van onderwijs en het verwerven van vaardigheden. In zekere zin zijn we getuige van de opstand van de volkstaal tegen zelfgenoegzame elites en hierop wordt door de meer bedreven politieke formaties geprofiteerd. Maar we zien niet het soort beweging naar empowerment dat Gandhi voor ogen had voor zijn nieuwe India. We zijn terug bij de politiek van rechten met de verdeling van welvaart als goedaardige offers van de staat en zijn leiders. Gandhi's nalatenschap wijst de weg naar een India van mondige burgers en we moeten diep nadenken over hoe en waarom we de weg lijken te zijn kwijtgeraakt.
Subscriber Only StoriesAlles bekijken
UPSC Key- 30 januari 2023: weten over Project 39A, Beating Retreat Cerem… ExplainSpeaking: How to een begroting van de Unie evalueren Mahesh Vyas schrijft: Waarom het tekort aan banen echt isPas nieuwjaarspromotiecode SD25 toe Gandhi had door de lengte en breedte van het onverdeelde India gereisd en was zich bewust van de beschavingsankers die ten grondslag lagen aan zijn uithoudingsvermogen en was in staat deze te gebruiken om een overkoepelende nationale identiteit te smeden. Maar hij was zich er ook van bewust dat er diepgewortelde breuklijnen waren die het nationale project zouden kunnen uitbarsten en overspoelen. Deze breuklijnen kunnen sociaal zijn, zoals het kastensysteem en de gruwelijke praktijk van onaanraakbaarheid. Ze kunnen religieus en gemeenschappelijk zijn, zoals de kloof tussen hindoes en moslims. Gandhi was compromisloos in het veroordelen van onaanraakbaarheid en het afwijzen van onderscheid op basis van kaste, geloofsbelijdenis en religie. Lees ook |Once upon a Budget – en een sessie van 22.00 uur Gandhi was een vrome hindoe en erkende dat Indiërs in het algemeen, of ze nu hindoe of moslim, sikh of christen waren, allemaal vrome aanhangers waren van hun respectieve religies. Voor hem kon India alleen maar een seculier land zijn, waarin alle religies in harmonie en wederzijds respect naast elkaar bestonden. De opdeling van India was een diep kwetsende ervaring voor hem, die hij als een persoonlijke mislukking beschouwde. Het is ironisch dat hij werd vermoord omdat hij ogenschijnlijk toestond dat India verdeeld was op basis van religie, terwijl niets zo verontrustend en tragisch voor hem was. Tot het einde gebruikte hij zijn immense prestige en eerbied onder de massa's om gemeenschappelijke rellen en willekeurige slachtpartijen te stoppen. Het is vandaag zelfs nog belangrijker om na te denken over Gandhi's nalatenschap nu de gemeenschappelijke breuklijn weer aan het opborrelen is. Terwijl we de Azadi Ka Amrit Mahotsav vieren, laten we ons ook herinneren hoe de Gandhiaanse waarden van niet- geweld, inclusiviteit en gemeenschappelijke harmonie hebben India in staat gesteld een unieke democratie tot stand te brengen die een ingrijpende economische en sociale transformatie heeft bereikt via de stembus in plaats van via de loop van het geweer. Advertentie De schrijver is een voormalig minister van Buitenlandse Zaken en een Honorary Senior Fellow CPR
