Hazaribagh: Ooit de verblijfplaats van tijgers, nu een voorbeeld van het 'empty forest'-syndroom
“Drie mijl van ons winterhuis, en in het hart van het bos, is er een open open plek… Het was op deze open plek, die qua schoonheid zijn gelijke niet kent, dat ik voor het eerst de tijger zag die in de Verenigde Provinciën bekend stond als & #8216;The Bachelor of Powalgarh’, die van 1920 tot 1930 de meest gewilde grote-game-trofee in de provincie was”, schreef Jim Corbett in Man-Eaters of Kumaon (1944). De vrijgezel, door jagers beschreven als “zo groot als een Shetland-pony”, was misschien wel een van de grootste tijgers die ooit heeft geleefd. In tegenstelling tot de meeste andere grote katten die Corbett neerschoot, was The Bachelor echter geen menseneter. In het beste geval vormde hij een bedreiging voor het lokale vee, hoewel dat nauwelijks een troost was voor een van Corbetts buffelherdersvrienden voor wie de vrijgezel 'een shaitan van een tijger was, zo groot als een kameel… groot genoeg om een buffel per dag te eten'. , en ruïneer hem in vijfentwintig dagen”. De vrijgezel kwam in het voorjaar van 1930 aan zijn einde door toedoen van Corbett.
LEES MEER
Hoe onze ouders ons voorbereidden op het leven< /strong>
Verhalen alleen voor abonneesAlles bekijken ExplainSpeaking: How to een Uniebegroting evalueren Mahesh Vyas schrijft: Waarom de het tekort aan banen is echt Mijn moeder zegt altijd dat ouderschap de enige baan is die niet met een taakomschrijving komt. Zij, die eind twintig grijs werd, zegt ook dat ze met trots elk wit haar heeft verdiend terwijl ze elke dag doorleefde met haar drie kinderen. Als oudste was mijn zus Seema de leider van ons trio. Samir, mijn broer, was de krachtpatser met alle bravoure, en ik was de stille, standvastige onruststoker van wie het minst werd verwacht dat hij ook maar iets verkeerds deed. We brachten onze verschillende persoonlijkheden, sterke en zwakke punten samen en werden legendarisch in onze familie- en vriendenkringen vanwege de onvermoeibare energie waarmee we als een tornado neerdaalden op de huizen van dierbaren, alles en iedereen opschudden. Maar mijn ouders beheersten hoe ze onze ondeugendheid konden bevredigen en ons vroeg moe konden maken met blijvende resultaten van stille betrokkenheid die onze gastheren uiteindelijk zouden bekoren. Door eerst ons ergste te laten zien, maakten ze de weg vrij voor de rust die daarna kwam. LEES MEER 'Hoe maak je een still foto spreken?': BV Doshi Architectuur openbaart zich in de relaties die het opbouwt tussen mensen, en voor BV Doshi ging architectuur niet over het ontwerp, maar over het vermogen om er leven doorheen te creëren. Er was iets aan de huizen die hij bouwde dat me keer op keer aantrok, en ik realiseerde me dat het niet alleen de architectuur is, maar ook hoe de ruimtes werden bedacht waar mensen in kunnen leven, van houden en in groeien. sterke band met deze huizen waar relaties worden gekoesterd en licht zijn magie creëert. Er was een warmte die ik voelde op het moment dat ik Kamala House in Ahmedabad in 2018 binnenging voor een portret in opdracht van meneer Doshi. LEES MEER Dierennamen gebruiken om elkaar te beledigen is een stereotype dat we zonder zouden kunnen stellen Ieder van ons heeft zich hieraan op grove wijze schuldig gemaakt, zonder uitzondering. Schrijvers, zoals ikzelf, die beter hadden moeten weten, steeds beter. We beledigen elkaar door elkaar bij de namen van dieren te noemen, die dit zeker niet verdienen. Zelfs de generieke term is voldoende: noem iemand een “dier” en je krijgt je hoofd ingeslagen. En dan zijn er nog een hele reeks soorten waarmee we elkaar beledigen: LEES MEER Advertentie 'Wij zijn de verhalen die we onszelf vertellen': Amerikaans-Canadese schrijfster Ruth Ozeki In de verte loensend, met gulle gebaren, probeert Ruth Ozeki een beeld te schetsen van een eenzame man die heen en weer loopt in een donker en rokerig moeras, terwijl ze in een kleine, lichte kamer van een paviljoen diep in de Clarks Amer-locatie van de Jaipur zit. Literatuurfestival 2023. “Het is een prachtig beeld”, glimlacht ze, na het beschrijven van een scène uit een documentaire die ze aan het begin van haar carrière maakte — voordat ze haar vingers verstijfde tot een rechthoekig kader, de onzichtbare LEES MEER p> Wat Anjolie Ela Menon 'The Husain Horse Syndrome' noemt Kunt u iets vertellen over het drieluik Divine Mothers, dat centraal staat in de tentoonstelling “Nostalgia”, in Vadehra Art Gallery (tot 31 januari) waar u portretteert Parvati, Mariam en Yashoda? Advertentie Ik schilder al jaren het moeder-en-kind thema. Ik werd voor het eerst beïnvloed door vroegchristelijke kunst. Madonna en het Kind is dominant in de Byzantijnse kunst, waar de goddelijke moeder altijd Christus vasthoudt. Ik vertaalde dat naar mijn leven, mijn eigen ervaring van het moederschap, waar de geboorte van een kind als een openbaring voor mij was. Acht jaar geleden begon ik met het schilderen van de goddelijke moeders, want hoewel we goddelijke wezens aanbidden, of het nu Jezus, Ganapati of Krishna is, aanbidden we niet altijd hun moeders. Dit is ook mijn reactie op het feminisme, waar ik shakti of de kracht van vrouwen belangrijk vind. In de hindoeïstische mythologie hebben we zoveel machtige vrouwen – Durga, Kali, Lakshmi. LEES MEER © IE Online Media Services Pvt Ltd
Onze ouders leerden ons een doel in het leven te vinden en dat onze reden te maken om 's ochtends op te staan. (Bron foto: Suvir Saran) 
Wijlen architect BV Doshi met echtgenote Kamala Parikh, uit het boek Portrait of a House, Conversations with BV Doshi. (Foto met dank aan: Dayanita Singh) 
Geen ‘slang in het gras!’ (Fotocredit: Ranjit Lal) 
Ruth Ozeki en Bee Rowlatt (Met dank aan: Jaipur Literature Festival)
camera naar links kantelde en een klik maakte met haar mondhoek.
Kunstenaar Anjolie Ela Menon in Delhi (Express Photo door Gajendra Yadav)