P Sainath's The Last Heroes — Foot Soldiers of Indian Freedom is een meeslepend verslag van de weinig bekende strijders van de vrijheid

0
60

Er kon geen betere tijd zijn geweest dan het 75e jaar van India's onafhankelijkheid voor P Sainath's boek The Last Heroes — Foot Soldiers of Indian Freedom. Het boek brengt op aangrijpende wijze de bijdrage van gewone mensen aan de vrijheidsstrijd van India naar voren. Vergeet gevierd te worden, velen werden niet eens erkend, maar ze brachten energie en basiskracht in de vrijheidsstrijd. Bijvoorbeeld, het dorp Panimora in het Bargarh-district van Odisha, waar in 1942 32 van zijn mensen in de gevangenis zaten, werd door de Britten bestempeld als Badmash goan of berucht dorp.

Miljoenen gewone mensen uit verschillende sociale spectrums & #8212; Dalits, Adivasis, Hindoes, Moslims, Sikhs, Brahmanen — leidde de vrijheidsstrijd, maar in het boek staan ​​de verhalen van 15, waarvan vijf vrouwen.

De meeste van degenen die hun verhalen hebben verteld, zijn dood en de oudste nog levende waren 92 en 104. Geschiedenisboeken en verhalenboeken vermelden ze niet. Velen komen niet eens voor op de pensioenlijsten van de overheid, maar dat stoorde hen niet. “We hebben gevochten voor vrijheid, niet voor pensioen”, was hun refrein.

Wat het boek bij uitstek leesbaar maakt, is het journalistieke, verhalende formaat. Sainath kijkt naar de politieke dimensies van de strijd en de huidige status van deze voetsoldaten en hun families.

Subscriber Only StoriesAlles bekijken

ExplainSpeaking: de moeren en bouten van een Uniebegroting

Madhav Chavan op Idea Exchange: ' Curriculum wordt steeds moeilijker, omdat…Indian Railways AI-module geeft hoop op kortere wachtlijsten voor tickets

Express Investigation – Deel 1: PM Awaas is voor de armen op het platteland, maar in West Be…Pas nieuwjaarspromotiecode SD25 toe

De bijdrage van Hausabai Patil, van het district Sangli in Maharashtra, is fascinerend. Ze was lid van de Toofan Sena, de gewapende vleugel van de prati sarkar of voorlopige regering van Satara, een samensmelting van 600 dorpen die zich in 1943 onafhankelijkheid verklaarde van de Britse overheersing. Samen met een collega speelde ze een dronken vechtpartij tussen man en vrouw op een politiebureau om dienstdoende politieagenten af ​​te leiden en wapenplunderingen door kameraden te vergemakkelijken. Britse treinen werden aangevallen, wapenkamers geplunderd en dakbungalows in brand gestoken.

Hausabai stak zelfs de door krokodillen geteisterde Mandovi-rivier over, liggend op een grote houten kist die dienst deed als vlot. Vijf andere vrouwen sloten zich aan bij de revolutie. “Er waren veel echte drama's, de risico's reëel – en de resultaten – voortdurende intimidatie door de koloniale raj”, schrijft Sainath. Ze zegt echter bescheiden: “Ik heb wat werk verzet in de vrijheidsstrijd. Ik heb niets geweldigs gedaan”.

Aangezien Hausabai nooit gevangen is gezet, had ze niet het 'bewijs' dat nodig was om erkend te worden als vrijheidsstrijder in 1972, toen velen erkenning kregen op het 25e jaar van India's Onafhankelijkheid. Officiële erkenning kwam er pas in 1992. Ze stierf in 2021 op 95-jarige leeftijd.

Advertentie

In 1930, toen Demati Dei Sabar, 16, uit Saliha, het dorp Purena in het Bargarh-district, Odisha, hoorde dat de Britten huizen in brand staken en haar vader aanvielen, renden zij en 40 andere vrouwen naar huis met lathis en joegen ze de overvallers weg. Een bloedende Kartik Sabar, een belangrijke organisator van de anti-Britse beweging, werd opgepakt en in veiligheid gebracht.

Lees ook |Hope 'Rebels Against the Raj' wordt gelezen door Indiërs van alle politieke overtuigingen: Ramachandra Guha

Demati, bekend als Salihan naar haar geboorteplaats, was bijna 90 toen de auteur haar in 2002 ontmoette. Net als Hausabai was ze bescheiden over haar bijdrage. “Ze hebben onze huizen en onze gewassen verwoest. Ze hebben mijn vader aangevallen. Natuurlijk moest ik ze bevechten, 'zei ze. Ze leefde in armoede, had tot 2002 geen pensioen of staatssteun. Haar kostbaarste bezit was een officieel certificaat van haar heldenmoed. Ook daarin was ze de voetnoot bij de rol van haar vader in de strijd tegen de Britten.

De kinderen en kleinkinderen van Demati Sabar leven nog steeds in bittere armoede. Journalisten hadden haar certificaat van heldenmoed afgenomen en zelfs het monument dat is gebouwd om Saliha's rol in de strijd tegen de Britten te herdenken, draagt ​​haar naam niet. Alleen Sainath's People's Archives of Rural India (PARI) heeft haar rol en die van anderen in de vrijheidsstrijd vereeuwigd.

Advertentie

Gebrek aan erkenning zat ook Laxmi Panda van Odisha dwars, die kookte en deed boodschappen voor het Indiase nationale leger van Netaji, zelfs in Myanmar. Ze vraagt: “Omdat ik niemand heb vermoord, niet naar de gevangenis ben gegaan, een ondergrondse arbeider was in boskampen — ben ik geen vrijheidsstrijder? Leden van de Toofan Sena die vochten voor “Vrijheid en Onafhankelijkheid”, beweren dat “Onafhankelijkheid is bereikt, maar hun dromen voor vrijheid blijven onvervuld.”

Dit boek is een must voor school kinderen die opgroeien zonder de moed en offers voor onze onafhankelijkheid te begrijpen.

Usha Rai is een ervaren journalist

© The Indian Express (P) Ltd