Het is altijd een beetje vernederend als je de man bij de self-checkout bent wiens het scherm bevriest en begint te knipperen, waardoor de bediende naar je toe komt en je bevrijdt alsof je het kind bent wiens botsauto kapot ging.
“Mag ik alsjeblieft blijven betalen voor mijn boodschappen,” je vraagt in wezen, en de klerk antwoordt “Oké,” zodat u hun werk voor hen kunt blijven doen.
Is dit aan de orde?
We zijn ruim 20 jaar bezig met het grote self-checkout-experiment en de resultaten zijn een beetje gemengd, waarbij klanten een haat-liefdeverhouding ontwikkelen. Winkels hebben dat ook. De afgelopen jaren trokken ketens als Costco en Albertsons hun self-checkouts weg en brachten ze weer terug. Grote Y deed hetzelfde. Het moet allemaal behoorlijk verwarrend zijn voor de robotkassiers.
Iedereen is meer dan bekend met de incidentele hik. Je brengt je boodschappen naar de self-checkout-baan in de veronderstelling dat je snel uitcheckt en kleine praatjes vermijdt, en het tegenovergestelde gebeurt.
De scanner herkent een item niet of hij herkent een item ook veel en scant het zeven keer. Het vertelt je dat je het item in de zak moet stoppen zoals de seriemoordenaar in Silence of the Lambs. Dan staat het erop dat er niet-gekochte items zijn.
“Noem je me een leugenaar?” je wilt reageren.
Op dit punt heeft je self-checkout een zenuwinzinking en begint te knipperen als een gokautomaat, maar je hebt zeker niets gewonnen. Je markeert de badmeester en staat daar hulpeloos terwijl je denkt dat muziek langer speelt dan nodig zou zijn om door de menselijke kassa te gaan.
Omdat andere machines ook storingen hebben. De begeleider kijkt je al snel aan, controleert je koffers zoals luchthavenbeveiliging en laat je vrolijk verder gaan. OK, OK, het is niet zo erg.