Precair aan de top: de Himalaya die opdoemt boven Binsar. (Foto: Getty Images)
Tijdens een trektocht door Uttarakhand mijmert een voormalige diplomaat over de ongekende schaal van ontwikkelingsactiviteiten in de regio
Ik heb de >Uttarakhanden Himachal Himalaya al enkele jaren. Dit zijn unieke en adembenemend mooie landschappen. Het maakt niet uit hoe vaak ik ben teruggekeerd om deze majestueuze sneeuwbergen te verkennen, afgewisseld met rijke groene valleien en schilderachtige dorpjes weggestopt in onmogelijk afgelegen hoekjes en hoeken, elke reis was een onvergetelijke en zeer verheffende ervaring. De zon zien opkomen bij Nanda Devi of de slierten wolken volgen die zich rond de Trishuli-piek verzamelen, laat iemands geest stijgen. En dan een gevoel van nederigheid, onder de indruk van de majesteit van deze torenhoge pieken gehuld in eeuwige sneeuw.
LEES MEER
De pandemie’ ;s ongewone openbaring: het is alleen de dagelijkse drukte die ons laat genieten van onze gebrekkige vakantie
https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1.png
Best of Express Premium
PremiumExplainSpeaking: Fisc in tijden van monetaire verkrapping
PremiumDelhi vertrouwelijk: Haryana CM Manohar Lal Khattar en zijn liefde voor Japans
PremiumNikhat Zareen: 'Mensen vertelden mijn vader dat boksen een mannensport was
PremiumHartonium verwijderen uit Golden Temple? Sikh-muziekwetenschappers staken verschillende…van de geschiedenis van de muziek. 
Hondendagen: een hond zou wel eens een wondermiddel voor het stadsleven kunnen zijn (Bron: Getty Images)
Eind 2020, toen de tragedie van deeerste golf – de nachtelijke afsluiting en kijken naar degenen die onze steden laten rennen, vluchten naar het landelijke India – begon te ebben, werd ik op een welverdiende schuldreis gestuurd. Het plan was om ongeveer drie maanden in het home-away-from-home in Kumaon te blijven. Werk de eerste maand, neem een pauze van twee weken en ga dan terug naar de sleur.
LEES MEER
Cannes 2022: Death is een terugkerend thema in sommige Indiase films op het festival
Een still uit ‘Nauha’
De dood doemde vanaf het begin groot op. De officiële opening van het Filmfestival van Canneswerd vertraagd door de Tweede Wereldoorlog. Toen het zijn gordijn ophief, gaf het Chetan Anand's Neecha Nagar (1946) de Palme d'Or (toen de Grand Prix du Festival International du Film genoemd) voor de beste film, de enige Indiase film met die prestatie tot nu toe. De Zohra Segal en Kamini Kaushal-starrer film stond stil bij dialogen tussen twee India's (rijk/hoog en arm/laag), excessen van macht, ecologische vijandigheid, ziekte en dood. Sommige van deze thema's komen dit jaar aan bod in India's enige officiële selectie (in het niet-competitieve Special Screening-segment) op het festival, Shaunak Sen's 2022 Sundance Grand Jury Prize-winnende documentaireAll That Breathes, waar twee broers alles geven om de “meer dan menselijke” (zwarte vliegers) te redden die dood/gewond uit de giftige lucht van Delhi vallen. En je kunt het niet helpen een terugkerend thema van de dood op te merken in sommige van India's showcases in Cannes.
LEES MEER
Seema Chishti's 8217's nieuwe boek, over haar ouders’ interreligieuze huwelijk, is een compendium van aantekeningen uit een ander India
Anees en Sumitra Chishti (Credit: Courtesy HarperCollins)
Wat kan een interreligieuze liefde verhaaluit een India in een andere tijd ons vandaag leren? Dat het genoeg is om verliefd te zijn om te trouwen; dat gezinnen een dergelijke verbintenis niet alleen niet zouden verwerpen, maar verwelkomen; dat de staat verre van een hindernis voor dit soort huwelijken is, maar juist een faciliterende factor kan zijn. Als dit allemaal vanzelfsprekend lijkt, denk dan eens aan de snelheid en frequentie waarmee de term 'liefdesjihad' tegenwoordig wordt gebruikt in de context van interreligieuze romances. Denk ook eens aan de snelheid waarmee staten in het hele land wetten aannemen die – in feite, zo niet in echte woorden – interreligieuze huwelijken onmogelijk maken. En denk dan eens aan het huwelijk dat centraal staat in Seema Chishti's Sumitra and Anees: Tales and Recipes from a Khichdi Family, waar een man en vrouw – ondanks de kloof van religie en cultuur tussen hen – ervoor kozen om de rest van hun leven samen door te brengen.< /p>
LEES MEER
Het eerste soloboek van fotograaf Prarthna Singh uit Mumbai is een wandeling door de steeg genaamd Shaheen Bagh
Wie is de perfecte demonstrant? We stellen ons geheven vuisten voor, gekwetste gezichten, boze houdingen. We stellen ons voor dat we barricades beklimmen, traangas trotseren. Als we afgaan op dit visuele vocabulaire, verrast Har Shaam Shaheen Bagh (Every Evening Belongs to Shaheen Bagh) ons. Met meer dan 150 portretten van geweldloze demonstranten daagt het fotoboek voorzichtig de beelden van hedendaagse verzetsbewegingen uit.
Har Shaam Shaheen Bagh is de eerste solo van fotograaf Prarthna Singh uit Mumbai fotoboek (ze werkte eerder samen met de auteurs van Sar: The Essence of Indian Designanno 2016). In december 2019, nadat de politie van Delhi naar verluidt studenten van Jamia Millia Islamia University had aangevallen die de Citizenship Amendment Act (CAA) aanvochten, een sit-in-protest geleid door moslimvrouwen begon in Shaheen Bagh. Onder een tent, met honderden vrouwen en kinderen op een willekeurige dag, duurde het vreedzame protest 100 dagen, totdat de pandemie toesloeg.
LEES MEER
Met grote liefde komt grote verantwoordelijkheid
We moeten anderen niet annuleren, maar onze eigen haat vergeven en annuleren, anders worden we door haat zelf bezeten. (Tegoed: Suvir Saran)
Karun Deep Sagar is mijn aanstaande 22-jarige neefje. Geboren in Dallas, Texas, heeft hij ons gezegend met vreugde, geluk, voogdij, angst, troost, afleiding, liefde en verantwoordelijkheid. Zijn reis, tot dusverre, heeft ons laten zien hoe snel de tijd verstrijkt en ook hoe langzaam en vervelend. Hij is vernoemd naar zijn grootvader van vaderskant, Karuna Sagar, en zijn middelste naam is een knipoog naar zijn groottante Deepa van moederskant en haar jongere broer, Deepak, mijn vader. Met die naam ontving hij zegeningen die hem grootheid schonken en hem tot een fakkel maakten met een diep oceaanachtig reservoir van koel, kalm mededogen dat licht en genezing met hem meebracht, waar hij ook ging.
LEES MEER
Avinab Datta-Arengs debuut Annus Horribilis markeert de komst van een eigenzinnige stem in Indiaas-Engelse poëzie
Het is ook geen verzameling over de pandemie, noch over happy endings of gelukkige gezinnen (Arba Hatashi/Wikimedia Commons)
Om te beginnen moet één ding duidelijk worden: de poëziecollectie van Avinab Datta-Areng, Annus Horribilis, gaat niet over de pandemie, ondanks een titel die erop zou kunnen wijzen. Het is ook geen collectie die gaat over happy endings, of wat dat betreft gelukkige families. Het gaat veeleer om de illusie van het meten van vergankelijke momenten, de ongrijpbaarheid van plaatsen en mensen die zich thuis voelen en soms niet, en de zilvervisachtige pijlen van herinneringen.
LEES MEER< /strong>
Wat maakt ze het sappigst van allemaal
Vetplanten zijn waterbesparende wonderen die groeien in woestijnen en droge gebieden (Bron: Ranjit Lal)
Neem een hap uit een dikke pruim of perzik en je zult ken meteen de betekenis van sappig, want het heerlijke zoete sap spuit overal en druppelt langs je kin. Neem een hap uit een van de vele planten die eigenlijk “vetplanten” worden genoemd en je zult waarschijnlijk ziek worden, diarree krijgen of tijdelijk verlamd raken. Succulenten bestaan uit een breed scala aan planten die gedijen in droge, halfwoestijngebieden en hebben sluwe manieren bedacht om die zeldzaamste goederen in de woestijn – water te behouden. Sommige zijn zo succesvol dat ze voor 95 procent uit water bestaan, waarin ze hun eigen gif mengen, zodat woestijndieren (en wij) het niet allemaal opslokken.
LEES MEER