Het nieuwe boek van Seema Chishti, over het interreligieuze huwelijk van haar ouders, is een compendium van aantekeningen uit een ander India

Wat kan een interreligieuze liefdesverhaaluit een India in een andere tijd ons vandaag leren? Dat het genoeg is om verliefd te zijn om te trouwen; dat gezinnen een dergelijke verbintenis niet alleen niet zouden verwerpen, maar verwelkomen; dat de staat verre van een hindernis voor dit soort huwelijken is, maar juist een faciliterende factor kan zijn. Als dit allemaal vanzelfsprekend lijkt, denk dan eens aan de snelheid en frequentie waarmee de term 'liefdesjihad' tegenwoordig wordt gebruikt in de context van interreligieuze romances. Denk ook eens aan de snelheid waarmee staten in het hele land wetten aannemen die – in feite, zo niet in echte woorden – interreligieuze huwelijken onmogelijk maken. En denk dan eens aan het huwelijk dat centraal staat in Seema Chishti's Sumitra and Anees: Tales and Recipes from a Khichdi Family, waar een man en vrouw – ondanks de kloof van religie en cultuur tussen hen – ervoor kozen om de rest van hun leven samen door te brengen.< /p> LEES OOK |Geschreven in de traditie van Kalidasa's Meghaduta, is het nieuwe dichtbundel van dichter-diplomaat Abhay K een ode aan de natuur

Natuurlijk zijn noch het verhaal, noch het India waarin het zich afspeelde zo ongecompliceerd. Toen Sumitra en Anees hun huwelijk vierdentijdens een nikah-ceremonie in Delhi, misschien in een ander deel van India, vond een ander stel – ook van vergelijkbare verschillende achtergronden – het een stuk moeilijker. Misschien konden ze niet eens over hun liefde spreken, uit angst voor de toorn van hun familie of gemeenschap. Maar dat is precies het punt van Sumitra en Anees – dat, ondanks het bestaan ​​van zo'n taboe, het doorbreken ervan een hartverscheurende, adrenaline-pompende mogelijkheid bleef. Vergelijk dit met het huidige India, wanneer deze mogelijkheid op levensondersteuning lijkt te zijn en de prognose er slecht uitziet. In de inleiding beschrijft Chishti haar redenen voor het schrijven van dit boek, waarbij ze details onthult over de relatie van haar ouders die “ze zouden hebben terughoudend om het in het openbaar te delen toen ze nog leefden”: “Alleen omdat het belangrijk is om vandaag over de wereld te spreken die mogelijk was in India, waar het idee van India niet zomaar een 'idee'-idee was, maar een geleefde realiteit. Zelfs als onderdeel van het grotere, soms lelijke en gebroken mozaïek van hoe India leefde, vormen de keuken, het huis, het leven en de idealen van Anees en Sumitra een belangrijk testament.”

‘Sumitra en Anees: verhalen en recepten van een Khichdi-familie’ door Seema Chisti; HarperCollins; 189 pagina's; Rs 399 (Bron: Amazon.in)

De eerste drie delen van het boek laten zien hoe deze geleefde werkelijkheid tot stand is gekomen. Sumitra, geboren in Arsikere (tegenwoordig een deel van het Hassan-district in Karnataka), in 1933, uit een Shaivite-vrouw en een Vaishnavite-echtgenoot – een ongebruikelijke verbintenis in die dagen – droomde van jongs af aan van een opleiding en een carrière. Na de dood van haar ouders werd ze opgevoed door haar ruimhartige en genereuze oudere broer, de filmproducent D Shankar Singh, die een van de baanbrekende figuren was van de Kannada-cinema. Sumitra groeide op met de wereld van glamour, maar haar vastberadenheid om haar ambitie na te jagen leidde haar uiteindelijk naar een baan bij het Indian Institute of Foreign Trade in Delhi, de stad waar ze de man ontmoette met wie ze zou trouwen.

https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1.png Sumitra en Anees Chishti (Credit: Courtesy HarperCollins)

Anees, geboren in 1940 aan een Syed-moslimfamilie in Deoria, Uttar Pradesh, arriveerde in Delhi als statisticus in dienst van het Indian Agricultural Research Institute, Pusa. Van jongs af aan was zijn echte passie journalistiek. Hij had een liefde voor literatuur, poëzie, sport, cultuur en wereldaangelegenheden ontwikkeld als student aan de Aligarh Muslim University, en in Delhi begon hij een plek voor zichzelf te veroveren in de literaire en journalistieke ruimte van de hoofdstad. Hij ontmoette Sumitra op het kantoor van het weekblad Mainstream, waar ze allebei een bijdrage leverden. Hun vriendschap groeide uit tot liefde en uiteindelijk tot een huwelijk. Maar India was al begonnen te veranderen. Chishti schrijft: “Of het nu de noodsituatie was of de trillingen van de sloop van de Babri Masjid die India veranderden, Anees en Sumitra realiseerden zich langzaam dat de hindernissen die ze dachten te hebben ondervonden toen ze samenkwamen, eenvoudig deftige bezwaren waren in vergelijking met wat het land was. nu aan het ervaren.”

Best of Express Premium

PremiumFY22: Terwijl Covid de versoepeling in toom houdt, stijgen de uitgaande overmakingen met 55% tot het hoogste punt ooit

Premium

Een brief van Mathura: ‘Radha ki chunari bhi Salma silti hai'Premium

Een brief uit Varanasi: 'Het is onze waqt… Ayodhya zal gebeuren in Kash…Premium

Tavleen Singh schrijft: Evil under the sunMore Premium Stories >> Sumitra en Anees Chishti (Credit: Courtesy HarperCollins)

De keuken van Sumitra en Anees , waar de culinaire traditiesvan twee families – van verschillende religies en verschillende regio's – werd “de bewaarder van de samengestelde geheimen en essentie van India”. Een receptenboek, met drie soorten rasam ingeklemd tussen een dal-palak en een kadhi, en gefrituurd schaap in Karnataka-stijl, comfortabel genesteld naast shami kabab, vormt het cruciale vierde deel van Sumitra en Anees. Sumitra had drie keer geprobeerd een receptenboek te schrijven – de inspiratie, volgens haar inleiding tot de derde poging (inbegrepen in dit boek), was haar dochter (de auteur) die “niet van koken houdt” en die de recepten kon raadplegen “wanneer ze wil elk specifiek gerecht eten waarvan ze had genoten tijdens het koken van haar moeder”. Chishti's opname hiervan is om een ​​concrete illustratie te geven van het soort samenvloeiing dat ooit werd gevierd.

Seema Chishti, auteur en journalist (Credit: Courtesy HarperCollins)

Een zekere mate van sepia getinte nostalgie is onvermijdelijk. Maar Chishti's inleiding, over de noodzaak om het boek in zijn politiek geladen context te lezen, en Vir Sanghvi's nawoord, waarin hij het essentiële pluralisme van voedsel benadrukt door een hamer te nemen op bepaalde mythen (khichdi is hindoe, biryani sterk> moslim is), duidelijk maken dat dit niet louter een oefening in sentimentaliteit is. Sumitra en Anees is, op zijn eigen vriendelijke manier, een boek dat een sterk pleidooi houdt voor een meer inclusief idee van India dan ons vandaag wordt opgedrongen.