Abhinav Prakash Singh schrijft: Op het spel in Gyanvapi, de hoop op een beschaving

Het eeuwige wachten van Nandi bij Gyanvapi staat symbool voor het verdriet, het doorzettingsvermogen en de hoop van een beschaving. De hoop is niet alleen op het herstel van goden op hun rechtmatige plaatsen en de wedergeboorte van tempels, maar ook op een einde aan de ontkenning en misleiding die het Indiase staatsbestel al te lang teisteren. Kashi is een open en gesloten zaak zoals Mathura en vele andere plaatsen. Er is geen echte controverse over het feit dat deze moskeeën werden gebouwd na de vernietiging van de tempels door middeleeuwse islamitische krijgsheren. De enige “controverse” is de gefabriceerde politieke retoriek, academische verduistering en bedrog, vergezeld van islamistisch religieus suprematie. De claim van islamisten over hindoeïstische sites die met geweld en geweld zijn bezet, is onhoudbaar, onethisch en, net als in het geval van Ayodhya, onwettig.

Maar islamistische suprematie en agressie krijgen intellectuele dekking door de gebruikelijke verdachten van het linkse en liberale spectrum. Dit is een trend sinds de jaren 1920. De zaak Kashi wordt afgeschilderd als een conflict tussen religieus obstructie en moderniteit, en er wordt een beroep gedaan om het verleden te verwerpen om een ​​verlichte seculiere toekomst op te bouwen. Dit argument is zowel conceptueel als theoretisch onjuist. Ten eerste gaat het om waarheid en gerechtigheid en niet om moderniteit of obstructie. Ten tweede gaat het ervan uit dat er een standaardmodel is van moderniteit of universele waarden zoals secularisme, en de enige taak is om ze met kracht op te leggen. Ten derde gaat het ervan uit dat het verleden dood is en dat een afsluitdatum van 15 augustus 1947 kan beslissen tussen oud en nieuw.

Koop nu | Ons beste abonnement heeft nu een speciale prijs

https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1.png

Het is een liberale waanvoorstelling dat verleden, heden en toekomst onsamenhangend zijn. Maar het verleden blijft het heden en de toekomst vormen. En geen samenleving kan worden losgemaakt van haar verleden en unieke traject. Het negeren van de complexe sociale formaties en relaties tussen gemeenschappen die zich in de loop van de eeuwen hebben ontwikkeld, kan alleen maar leiden tot rampen, zoals herhaaldelijk over de hele wereld is aangetoond. En hindoes en moslims delen een tumultueus verleden dat nooit openlijk is erkend. Er is nooit een eerlijke dialoog tussen hindoes en moslims geweest, ondanks dat ze het als politieke gemeenschap niet eens waren over de grote vragen van de dag. Geen enkele hoeveelheid academische goochelarij en interventie kan de realiteit op de grond veranderen.

Best of Express Premium

Premium

Delhi vertrouwelijk: Haryana CM Manohar Lal Khattar en zijn liefde voor Japans

Premium

Nikhat Zareen: 'Mensen vertelden mijn vader dat boksen een mannensportPremium

Hartonium verwijderen uit Golden Temple? Sikh-muziekwetenschappers slaan verschillende…Premium

Vooraanstaand: Sebi zal waarschijnlijk binnenkort strenge maatregelen nemenMeer Premium Stories >> Redactioneel |Elke poging om het karakter van de Gyanvapi-moskee te veranderen, is in strijd met de wet van het land en ondermijnt het sociale, politieke pact van na 1947

De obsessieve oproepen tot het secularisme hebben geen enkele legitimiteit wanneer het altijd wordt ingezet in dienst van de islamitische zaak en nooit wordt gebruikt om de islamistische agenda uit te dagen. Secularisme past ook niet goed buiten West-Europa en Amerika, waar het door unieke ervaringen is ontstaan. Er zijn steeds meer bewijzen van de crisis van het secularisme over de hele wereld. Het is niet de schuld van die samenlevingen of mensen die niet seculier genoeg zijn. Het is te wijten aan onrealistische verwachtingen van samenlevingen waarvan de historische ervaringen, evolutie en intellectuele tradities in strijd zijn met het secularisme. India heeft in geen enkele klassieke taal een woord voor secularisme, omdat het concept of idee nooit heeft bestaan. India beheerde zijn ongeëvenaarde diversiteit en pluralisme met behulp van zijn eigen raamwerk.

Secularisme komt onder grote druk te staan ​​als het gaat om de aanwezigheid van twee Abrahamitische religies in een staatsbestel. En het wordt een voorbode van onenigheid en conflict wanneer andere niet-Abrahamitische religies ook aanwezig zijn, omdat het expansionistische Abrahamitische religies voorrang geeft boven andere. De doctrine van de “basisstructuur” is zelf een schending van de basisstructuur van de grondwet omdat de grondwet een dergelijke willekeurige doctrine niet voorzag of een effectief vetorecht gaf aan een niet-gekozen rechterlijke macht.

Moet lezen |In de Gyanvapi-moskee, een zich ontvouwende illegaliteit

Het beroep op de Wet op de Plaats van Aanbidding (Speciale Bepalingen) van 1991 kan nog steeds enige legitimiteit hebben, zo niet voor de gewelddadige protesten tegen landbouwwetten en openlijke rellen om zich te verzetten tegen de CAA die wordt gesteund door degenen die nu een beroep doen op de heiligheid van de wetgeving die door het parlement is aangenomen. De wet van 1991 is draconisch. Het werd aangenomen zonder enig overleg met of respect voor de getroffen gemeenschappen, verbiedt rechterlijke toetsing, schrijft een willekeurige retrospectieve uiterste datum voor en sluit de constitutionele en juridische weg naar gerechtigheid voor een hele gemeenschap.

Lees ook |On Gyanvapi Moskee, we debatteren over de verkeerde vraag

Dan is er het argument om het sociale en politieke pact van na 1947 met zijn socialistisch-seculiere kern te beschermen. Dergelijke nostalgische argumenten gaan er ten onrechte van uit dat het oude systeem de moeite waard is om te redden, dat het populaire legitimiteit had en dat het te redden is. Het veroorzaakte alleen maar ellende en regelmatige rellen. Het kon geen economische groei, sociale verheffing of culturele verjonging opleveren. Het was altijd een oplegging van bovenaf door een ultra-minderheid van stedelijke elites en stortte in toen de democratische verdieping na de jaren '80 versnelde. Het kan niet worden gered, niet in het minst vanwege de totale incompetentie van zijn kampioenen, die druk bezig zijn met het bespotten van hindoeïstische overtuigingen, het demoniseren van hindoes en het belachelijk maken van hun zorgen en beschavingsaspiraties. Ze proberen Shiva aan te doen wat ze al tientallen jaren met Rama en Ayodhya hebben gedaan. Ze begrijpen duidelijk het Shaivisme of de onderstromen en breuklijnen op het werk niet.

De weg vooruit is om de last van het verleden te accepteren en de hindoeïstische sites te herstellen – het enige ethische wat je kunt doen. Een groots koopje, iets dat in de jaren tachtig in Ayodhya zelf had moeten gebeuren.

(De schrijver is de nationale vice-president, BJYM)