Iedereen ontwijdt het verleden. Iedereen brengt de toekomst in gevaar

Vergeet identiteit. Vergeet grieven, gevoelens, plichten, rechten. Vergeet pijn, en leer dan weer naar pijn te kijken. Het is naakt en het is gemaskerd. Het zit in jou en mij, in woede en angst, in agressie en passiviteit, in waarheid en leugens.

Iedereen ontheiligt het verleden. Iedereen brengt de toekomst in gevaar. Iemand moet veranderen. Maar wie?

Ook in Express Opinion |Wat de tweefrontenoorlog in Oekraïne voor de wereld betekent

Een ander stormfront van beelden nadert via onze telefoons. Ze spuwen minachting en geweld. Tot een dag geleden was het verleden, in elk van onze geesten, vrij van deze angst. Tot een dag geleden bevatte het verleden één begrip, één herinnering, één anker van waarheid. Brahma Murari Surarchita Lingam. Nirmala bhasita sobhita lingam.

https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1.png

Vandaag is dat verleden al voorbij, opgeslokt door memes van waanzin en haat. Vergif regen door pixels. Haatspraak is haat, niet alleen spraak, zeggen ze. Woorden zijn geweld, zeggen ze. Maar het enige dat nodig is, is nog een voorwendsel. Je kunt je goden verbergen waar je wilt, maar we zullen ze krijgen; jij ook. Dat zeiden de grappen over brandkranen eigenlijk.

Best of Express Premium

Premium

'In Mathura, Radha ki chunari bhi Salma silti hai'Premium

Een brief uit Varanasi: 'Het is onze waqt… Ayodhya zal gebeuren in Kash…Premium

Kwaad onder de zon

Premium

Inside Track: geleerd van een meesterMore Premium Stories >>

Een dag daarvoor, nog een storm. Deze keer beelden van een leeggelopen put. We vrezen een herhaling van 1992. Je noemt onze wazoo-fontein je shiva lingam. Je steelt de grond van onder waar we lopen, knielen, wassen en bidden.

Ook dat is een angst voor een verleden dat wordt geschonden.

Historici! Kosmopolieten! Jouw beurt nu. Maar iedereen ontwijdde het verleden. Tienduizend boeddhistische tempels waar hindoes voor moeten betalen. Veertigduizend is overdreven. Er werden meer tempels “beschermd” (zelfs niet “gespaard”) door de tempelbreker dan er door hem werden gebroken. Hij gaf zelfs banen aan je magere voorouders, jullie ondankbare!

Ontkenning. Vervorming. Ook dat is een ontheiliging van het verleden.

Ondertussen is voor sommigen de oplossing: ons verleden ging voor dat van jou. Die stelling is misschien waar. We zien ons heden niet als wat je boek zegt, maar als de liefde en het werk van onze ouderen die eerder kwamen.

De zogenaamde subalterne zingt van zijn voorouders die de sculpturen maakten en de slingers weefden. De zogenaamde savarna zingt van zijn voorouders die om aalmoezen smeekten en leefden van de genade van anderen. En beiden zingen tegenwoordig meer en meer over hoe hun voorouders bij de tempels en de goden stonden toen de brekers uit het verleden kwamen. En hoe de goden verborgen waren achter de muren of onder de grond of in het water van rivieren en meren en bronnen. En hoe degenen die dat niet waren, slechts 'idolen' werden, verpletterd en bezaaid met trappen en paden door beroemde butshikans (afgodenbrekers).

Dat gevoel van het verleden is nu sterk en wordt sterker dan ooit .

Brengt het de toekomst in gevaar? Misschien. Maar moet het? Dat is de vraag.

Verdeelde herinneringen, verdeelde gevoeligheden en verdeelde angsten voor de toekomst. Wij of zij. Is dat echt de enige manier?

Je was zo verdeeld, nooit een natie. We hebben je verenigd. Wet van 1991. Status quo. Als je god op 15 augustus 1947 als oude oorlogsbuit onder het puin lag, dan zal het voor altijd zijn.

Dat is een manier om eenheid te prediken.

Maar we waren altijd één! We vochten niet als hindoes tegen moslims, maar als Indiërs tegen… eh, buitenlanders.

Dat is een andere manier om eenheid te prediken. Sabka saath, sabka vikas!

Zelfs onze pleidooien voor eenheid zijn verdeeld. Dat is de waarheid.

Het verleden is geschonden. Het heden is verdeeld. Maar de toekomst is geen van beide.

Kijk eens hoe verenigd we zijn in waar we deze planeet naartoe brengen. Kijk hoe verenigd we zijn in het denken en gedragen, apocalyptisch, alsof het einde van de wereld niet gebeurde zoals God het had gepland, dus we zullen nu allemaal voor God spelen en het hoe dan ook vernietigen.

We zullen bioterroristische wapens ontketenen in de vorm van bulldozers en vrachtwagens en auto's op de planeet. We zullen zwermen onzichtbare virussen uitzenden om jullie te vernietigen. We zullen alles verslinden wat niet wordt beschermd door mensenrechtenwetten (en sommige daarvan ook). We zullen torens van communicatie-infrastructuur bouwen om je geest en je relaties met je families, vrienden en gemeenschappen te verwoesten, inderdaad, met de realiteit zelf.

We zullen je nog steeds de Oneindige noemen, maar werken alsof eindigheid onze religie en manier van leven.

Vergif en propaganda. Iedereen wordt uiteindelijk bedreigd. We maken alleen ruzie over wie de schuldige is.

Iemand moet veranderen. Maar wie? Hoe?

We zullen de antwoorden niet weten zolang we blijven stilstaan ​​bij onze eigen beperkte, verdeelde, verdeeldheid zaaiende ideeën van verleden en heden. We zullen niet weten of we ons verleden opsluiten in willekeurig relevante en irrelevante zones alsof dat alles sowieso al jahil (onbeschaafd) was en niet meer als een onderdeel van de levende herinneringen van anderen hoeft te worden beschouwd.

We zullen het niet weten zolang we louter lichamen blijven die geprogrammeerd zijn om de planeet te “bezitten” in plaats van er een tijdje op te leven als kinderen tussen moeders.

We zullen niets weten, hoe langer onze scholen en media en politieke systemen doen ons vergeten wat het is om anderen te kennen als ouderlingen en kinderen, als hoeders van taken die alleen in tijd en tijd bestaan. We worden elke dag verkeerd begrepen.

Het verleden wordt geschonden omdat we niet zien dat er overal om ons heen, en zelfs in ons, een biljoen herinneringen zijn. We zien onze ouders, wanneer ze hier zijn, niet als onszelf in de toekomst, totdat het te laat is. We zien onze kinderen als we er nog zijn niet als onze kans om ineens weer van onze voorouders te leren, een tweede kans. We vergeten de tijd en leven alleen in de ruimte, in het heden. We zien hindoes en moslims, indianen en buitenlanders, wij en zij. En we zien niet een van deze dingen met waarheid of liefde, omdat we met beide de weg kwijt zijn, door zelfs mij en jou als ik en jou te zien. Tat pranamami sadashiva lingam.

De schrijver is hoogleraar mediastudies, Universiteit van San Francisco