Vetplanten zijn waterbesparende wonderen die groeien in woestijnen en droge gebieden (Bron: Ranjit Lal)
Neem een hap uit een dikke pruim of perzik en je weet meteen de betekenis van succulent, want het heerlijke zoete sap spuit overal en druppelt langs je kin. Neem een hap uit een van de vele planten die eigenlijk “vetplanten” worden genoemd en je zult waarschijnlijk ziek worden, diarree krijgen of tijdelijk verlamd raken. Succulenten bestaan uit een breed scala aan planten die gedijen in droge, halfwoestijngebieden en hebben sluwe manieren bedacht om die zeldzaamste goederen in de woestijn – water te behouden. Sommige zijn zo succesvol dat ze voor 95 procent uit water bestaan, waarin ze hun eigen gif mengen, zodat woestijndieren (en wij) het niet allemaal opslokken.
Lees ook |Prickly Heat: Waarom cactussen dat kunnen' het helpt netelig zijn
Hoewel ze gedijen in deze moeilijke, droge omstandigheden, zijn ze niet de ideale plek om het leven te beginnen, omdat zaailingen vaak bedekt zijn met stuifzand en niet kunnen ontkiemen. Australië, bijvoorbeeld, dat voornamelijk uit woestijn bestaat, heeft heel weinig inheemse vetplanten. Ze zijn over de hele wereld te vinden (behalve op Antarctica) en zijn populaire kamerplanten geworden omdat ze weinig TLC nodig hebben om te overleven en binnen kunnen leven met heel weinig water.
Er is het gebruikelijke gekibbel over wat precies vetplanten zijn: hoewel alle cactussen vetplanten zijn, zijn alle vetplanten geen cactussen. Sommige botanici omvatten planten die hun water opslaan in knollen, halmen en wortels, terwijl ze “teruggroeien” in moeilijke tijden, terwijl anderen dat niet doen.
https://images.indianexpress.com/2020/08/1×1. png 
Hoewel alle cactussen vetplanten zijn, zijn alle vetplanten geen cactussen (Bron: Ranjit Lal)
Eerlijk gezegd lijken vetplanten op planten die last hebben van een ernstig geval van oedeem! Dat is precies wat ze doen: water opslaan in hun weefsels – in bladeren, stengels en wortels – waardoor ze er mollig en bolvormig uitzien als een waterballon. Water besparen heeft de hoogste prioriteit voor deze planten en ze hebben sluwe manieren bedacht om dit te doen. Hun bladeren (als ze die hebben) kunnen cilindrisch of zelfs bolvormig zijn. Fotosynthese kan alleen plaatsvinden in de stengels, die zuilvormig zijn en deze samen met de wortels dik en vlezig zijn, volgezogen met opgeslagen water. Hun wortels zijn verspreid in een netwerk net onder het oppervlak van de grond om de eerste regendruppels, zelfs mist en dauw, op te vangen.
Best of Express Premium
Premium
UPSC CSE Key – 19 mei 2022: wat u vandaag moet lezen ‘Meerderheid van de Indiërs heeft niet op BJP gestemd… Voor de eerste ti… Waarom Satyajit Ray nog steeds de redder van de Bengaalse filmindustrie is Over verkrachting binnen het huwelijk ondermijnen regressieve opvattingen de autonomie van vrouwenMore Premium Stories >> Waterverlies door verdamping is een groot probleem voor deze planten: normale planten kunnen meer dan 97 procent van het water verliezen. Hun wortels zuigen zich op via de huidmondjes (mondachtige poriën) in hun bladeren, waardoor hun vitale gasuitwisseling (koolstofdioxide “ingeademd” zuurstof “uitgeademd”) plaatsvindt. (Deze enorme verdamping veroorzaakt elke avond dagelijkse onweersbuien in tropische regenwouden.) De bladeren en stengels van vetplanten hebben dus relatief weinig huidmondjes om waterverlies te minimaliseren. Maar hun meesterzet ligt in wat 'crassulacean-zuurmetabolisme' wordt genoemd, handiger CAM genoemd, dat de planten in verschillende mate kunnen hebben. Kort gezegd: de planten houden overdag hun mond (huidmondjes) dicht, wanneer het waterverlies maximaal is, en gaan pas 's nachts open om de kooldioxide die ze nodig hebben en de zuurstof die ze nodig hebben om uit te ademen in te ademen. Deze kooldioxide wordt omgezet in appelzuur en 's nachts opgeslagen in vacuolen (cellen die helpen de waterbalans te handhaven) en getransporteerd naar de chloroplasten (cellen die daadwerkelijk fotosynthese uitvoeren), waar het opnieuw wordt omgezet in gas zodat het proces van fotosynthese kan plaatsvinden . Pure geniale jugaad met verbijsterende chemie, maar dat is Moeder Natuur voor jou! Met dergelijke trucs in petto kunnen sommige vetplanten tot twee jaar zonder water meegaan. Sommige groeien als epifyten (op andere planten), andere kunnen groeien in droge meerbedden waar minerale afzettingen het voor andere planten onmogelijk maken om te groeien. Een van de moeilijkste van dit perceel zijn waarschijnlijk de cactussen, die inheems zijn in de Nieuwe Wereld (met een paar soorten die elders worden gevonden). De hoogste daarvan zijn de saguaro, die eruitziet als een boom en meer dan 12 meter hoog kan worden in zijn geboorteland Arizona. Lees ook |Wat Moeder Natuur heeft gemist Ondanks hun algemene onsmakelijke aard zijn er veel vetplanten die nuttig voor ons zijn: een van de bekendste is Aloë-vera, dat feitelijk tot drank wordt gemaakt en wordt gebruikt in zalven en lotions voor huidaandoeningen, vooral in tropische landen (er zijn 500 soorten van het geslacht), zelfs als het wordt beweerd dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor de werkzaamheid. Mijn persoonlijke favoriete succulent moet Jalisco zijn, de blauwe Agave van Mexico waaruit zorgvuldig tequila wordt gedistilleerd. Er groeien ook andere agavesoorten in India, die zijn gebruikt voor het maken van sterke drank – we hebben enorme droge gebieden waar deze vetplanten wild groeien. Andere lokale vetplanten die eetbaar zijn, zijn de cactusvijg (een cactus) en postelein. Sommige hebben werkelijk prachtige namen zoals Mother of Thousand/Devil's Backbone, die ik tot mijn vreugde in mijn tuin heb ontdekt! (Ik heb net ook een allegaartje met zaailingen besteld.) Jammer genoeg hebben de meesten van ons tegenwoordig weinig tijd om TLC te besteden aan iets anders dan selfies en sociale media om maar te zwijgen over planten die eruitzien alsof ze diuretica nodig hebben (zelfs als velen opmerkelijk mooi en kleurrijk zijn). Maar de vetplanten houden stand, zoals potplanten, in botanische tuinen, of groeien wild en baldadig in woestenijen en woestijnen, meestal tot de tanden bewapend met stekels en haken en giftige vloeistoffen, daagden alle nieuwkomers uit! Lees ook |Hoe Ik raakte verslaafd aan de natuur In een snel opwarmende wereld vraag ik me soms af of deze taaie dieren de enige botanische overlevenden zullen zijn in de barre omstandigheden die komen gaan? En hun waterbeheer- en conserveringssystemen zouden ons zeker iets moeten geven om over na te denken: ze trokken CAM als een tovenaar die een konijn uit een hoed trekt of een beslag dat een reverse sweep speelt! We kunnen toch zoiets doen om te voorkomen dat onze enige echte planeet verandert in een uitgedroogde inferno?
Premium
Premium
Premium