Jak bloger Anatolij Kapustin napisał na Twitterze książkę o mężczyznach XXI wieku

< p> – Łącznie z. Chociaż jest to nie tyle dekonstrukcja, co moje osobiste eksperymenty z formatem i tym, jak inaczej ludzie będą postrzegać blogera, osobę, która napisała książkę, i osobę, która stworzyła podcast. To znaczy, powiedzmy, jest to rodzaj eksperymentów z formatami mediów i rozmieszczeniem mediów.

Istnieją społeczności męskie, które odrzucają feminizm. Wydaje mi się to żałosne i naprawdę nie chcę być w takiej społeczności

– Wątek powstał pod koniec 2019 roku, prawda? Jak to wyglądało?

– Był sylwester i wielu pisało życzenia na przyszłość. Pojawiały się różne myśli: „Chcę znaleźć pracę”, „Chcę tego, chcę tamtego”. W rezultacie zwykle okazuje się, że dla nikogo nic się nie sprawdza.

Wtedy pomyślałem, że fajnie byłoby zrobić z jednej strony parodię czegoś takiego. A z drugiej strony, aby w nowym roku dać komuś szansę po prostu pozostania w tyle. Powiedz: „Tak, dobrze, zostaw się w spokoju. W nowym roku możesz doświadczyć emocji, możesz kochać lub nie kochać – i żyć szczęśliwie.”

– Czy jest coś w The New Męskość, co zostało napisane osobno specjalnie na potrzeby tej książki?

– Tak. Kilka tez jest kilkanaście. Tak jak w wątku na Twitterze: wstęp, zakończenie. Są też rozdziały od moich przyjaciół – to też są mężczyźni, chłopaki. Poprosiłem ich o napisanie wstępów prowadzących do serii tweetów na określony temat.

– Dlaczego ta książka jest Twoim zdaniem ważna?

– Istnieją społeczności męskie, które odrzucają feminizm i społeczność LGBT i mówią: „Jesteśmy przeciw. Och, spójrz, feministka schrzaniła ”. Moim zdaniem wygląda to żałośnie i nie chcę być w takiej męskiej społeczności ani wchodzić z nią w jakikolwiek sposób.

W wojsku nie ma człowieka jako osoby. Jest tam „mięso armatnie”, które musi być posłuszne temu, kto jest wyższy, a upokarzać tego, kto jest niższy

Istnieją społeczności męskie, które zaczynają się od idei „Chłopaki, jesteśmy silni!” To jest na przykład armia. Byłem w wojsku i też nie lubię tej społeczności, bo jest autorytarna. Nie ma człowieka jako osoby. Jest tam „mięso armatnie”, które musi słuchać wyższego i poniżać niższego. A to, czego chcesz jako osoba, nie jest dla nikogo ważne.

Potem pomyślałem, że fajnie byłoby stworzyć platformę – czy to książka, czy wątek na Twitterze – tylko po to, by rzucić kilka myśli do dyskusji na temat tego, jak można inaczej zbudować tożsamość mężczyzny.

– Ty powiedział, że teraz w Rosji nie ma męskiej społeczności, która by ci odpowiadała. Jak widzisz społeczność mężczyzn, do której chciałbyś należeć?

– W całkowicie idealnym, powiedziałbym wręcz nierealnym świecie, nie będzie społeczności „męskich” i „kobiecych”, nie będzie podziału na płeć czy płci. Po prostu ludzie będą robić to, co im się podoba. Oznacza to, że jeśli chcesz być graczem w piłkę wodną, ​​idziesz i grasz w piłkę wodną. I tak we wszystkim – o ile nikomu nie przeszkadzasz, wszystko jest fajne.

Chciałbym, żeby ludzie organizowali społeczności, bo coś kochają , a nie dlatego, że zbiorowo kogoś nienawidzą

W bardziej realnym świecie idealna społeczność nie jest ani toksyczna, ani autorytarna. Są to raczej pewnego rodzaju horyzontalne społeczności, w których ludzie jednoczą się zgodnie ze swoimi interesami. Na przykład istnieje krąg modelarzy samolotów – robią samoloty, latają nimi. Nie ma czegoś takiego, że chodzą deptać łodzie i tych, którzy na nich jeżdżą, bo „łodzie się pieprzą, a modele samolotów są fajne”.

Chciałbym, żeby ludzie zorganizowali takie społeczności i dołączyli do nich, bo oni kochają coś, nie dlatego, że zbiorowo kogoś nienawidzą.

„Jeśli normy są niesprawiedliwe, należy je kwestionować”: czym jest urbanizm płci i dlaczego wszyscy go potrzebują

– Chcesz, żeby w idealnym świecie nie było podziału na płeć, ale twoja książka nosi tytuł Nowa męskość. Zastanówmy się zatem, czym jest stara, a czym nowa męskość?

– Stara męskość dotyczy toksycznych autorytarnych idei, w których mówi się: „Musisz”. Lub odwrotnie: „Nie powinieneś”. Mężczyzna nie powinien płakać. Nie należy farbować włosów i paznokci. Nie powinnam używać makijażu i pielęgnacji, bo robią to tylko geje i generalnie jest to obrzydliwe. Nawiasem mówiąc, fakt, że geje są źli, okropni, koszmarni i niesłuszni – istnieje również w kategoriach starej męskości.

Nowa męskość jest koncepcja, w której Twoje zainteresowania i pragnienia są najważniejsze

A nowa męskość to koncepcja, w której ty – twoje zainteresowania i pragnienia – jesteś na pierwszym miejscu. Nie zawsze można zaakceptować siebie, ale możesz przynajmniej spróbować zadać sobie pytanie, co lubisz. I przestań osądzać siebie i innych. Na przykład w pewnym momencie kwestia odmiennych preferencji muzycznych została zamknięta. Można posłuchać Avril Lavigne, Billie Eilish, The King and the Fool, Meladze i Slipknot. A to nikomu nie rodzi pytań. Chociaż w dzieciństwie raperzy bili rockmanów i vice versa. Przeżyliśmy to i staliśmy się muzycznie tolerancyjni.

Moja wizja nowej męskości jest taka, że ​​musisz słuchać siebie i rozumieć, czego chcesz i jakie są Twoje wartości. A także, jak wygodnie jest Ci żyć w wartościach, które sam sobie definiujesz.

– Powiedziałeś też, że wiele męskich społeczności jest zbudowanych z przeciwieństwa, czyli z niechęć do feminizmu. Co myślisz o tym zjawisku?

– Zdecydowanie nie jestem przeciwna feminizmowi. Jestem przeciwko nierówności płci, dyskryminacji, zakazanym zawodom. Opowiadam się za równymi prawami, ale jest mały problem. Wydaje mi się, że każdy aktywizm ze swej natury jest raczej toksyczny i bojowy. A teraz feminizm to przede wszystkim aktywizm.

Często faceci, którzy wspierają feminizm, mówią: „Jestem pro-feministką i przywiozę patronów. To jest kobieca walka, w ogóle nie jestem tu nikim. Zdaję sobie sprawę, że mam wiele przywilejów, więc po prostu powtórzę kobiece zapasy w sieciach społecznościowych, ponieważ zdałem sobie sprawę, jaka jestem zła.

Teraz feminizm jest czymś zrozumiałym. znany. Niektórzy się z nim zgadzają, inni nie. To wydaje się być droga do równych praw.

Nie jest mi to bliskie, bo mam własne życie i własne zainteresowania. Może zarabiam więcej. Ale nie wierzę, że jestem za to winny. A jednocześnie zdaję sobie sprawę, że ja też jestem ofiarą dyskryminacji. Na przykład nie potrafię wyrażać emocji, być emocjonalnym, mam mniej akceptowalnych społecznie opcji ubioru niż dziewczyny. Uważam, że każdy ma problemy i nie trzeba mówić, że komuś jest łatwiej, komuś trudniej i gorzej. Jeśli czujesz, że masz problemy, musisz albo zaakceptować te problemy, albo walczyć. Ale nie próbuj kogoś nienawidzić i obwiniać za wszystkie kłopoty.

– Czy w tym przypadku jest jakaś potrzeba zorganizowanej walki o równe prawa? A jak to może wyglądać?

– Szczerze mówiąc, nie wiem. Mam ponad roczne doświadczenie w działalności politycznej – współpracowałam z Nawalnym i brałam udział w innych wydarzeniach opozycyjnych. Naprawdę nie rozumiem, jak może wyglądać jakaś skoordynowana walka o równe prawa w Rosji.

„Proszę nie pisać łobuzów”: czy pieniądze mogą uczynić z ciebie prawdziwego mężczyznę

Moim zdaniem niedługo powinna nastąpić transformacja feminizmu od aktywizmu do życia codziennego. Wcześniej mówili o feminizmie, konwencjonalnie, trzech osobach w Boulevard Ring, potem to zjawisko stało się trochę większe. Feminizm jest teraz czymś zrozumiałym. znany. Wielu potrafi wyjaśnić znaczenie tego zjawiska. Niektórzy się z nim zgadzają, inni nie. Wydaje się, że jest to droga do równych praw. W pewnym momencie osoby, które dorastały w takim środowisku powiedzą: „Od dzieciństwa wiemy, że jest problem, obecny stan rzeczy nam nie odpowiada”. Jeśli otworzysz teraz TikTok, ludzie są tam znacznie bardziej wyzwoleni, trudniej im się zgodzić, że ich opinia jest bezwartościowa lub że nie są dla nikogo ważni, w porównaniu z użytkownikami np. rosyjskojęzycznego Facebooka. Chociaż różnica między nimi wynosi tylko 40 lat.

– Czy państwo może przyspieszyć lub uprościć walkę o równouprawnienie?

– Uważam, że państwo nie ma na to żadnego wpływu. Blogerzy, liderzy opinii, osoby, które nie angażują się w aktywizm, ale zaczynają mówić o tych problemach, mogą zmienić sytuację. Trywialnym przykładem jest Dołgopołow w rozmowie z Dudem, kiedy zaczął mówić o feminizmie. Co mnie zaskakuje, na rosyjskim Twitterze zaczęli szerzyć zgniliznę za to słowami „mężczyzna wpadł w feminizm”. Na przykład „jesteśmy w feminizmie od 150 lat, a on przeczytał coś na szczyt i wspiął się, a Dud oczywiście zaprosił go do walki o prawa”.

W Rosji nie wierzę w interwencję rządu. Wierzę raczej, bez względu na to, jak utopijnie może to zabrzmieć, w instytucję reputacji

I po prostu uważam, że przyszłość polega na tym, aby rozmowy o feminizmie były jak najbardziej zrozumiałe dla wszystkich, więc że ten temat można dyskutować spokojnie, bez wchodzenia w sprawy osobiste. Przyszłość należy do modyfikacji walki. W Rosji nie wierzę w interwencję rządu. Uważam raczej, jakkolwiek utopijnie to może brzmieć, w instytucję reputacji. Bardziej realistycznie wierzę w publiczne dochodzenie.

– A propos, o instytucji reputacji. W książce piszesz, że rozumiesz, iż niektóre z Twoich stwierdzeń mogą być błędne. Ale nie zmieniasz ich, ponieważ Twoim zadaniem jest opublikowanie wątku w jego oryginalnej formie. Nie boisz się, że zostaniesz „odwołany”?

– Takie historie już mi się przytrafiły. Na Twitterze pojawiły się przeciwko mnie różne roszczenia. Nie potrafię nawet uszeregować ich według absurdu. Na przykład: „Wszystko jest bardzo fajne, ale dlaczego ogłosił publikację książki w okresie Pride? Biały heteroseksualny mężczyzna. Musi wspierać walkę, a nie odwracać od niej uwagę.” Lub: „Kim jest w ogóle Anatolij Nogotochki? Dlaczego mówi o nowej męskości? Jak on śmie i kto dał mu prawo? Kto dał mu ustnik?”

Powiedzieli mi też, że moja książka jest jak elementarz. Istnieje teza, że ​​mężczyzna może myć się tyle razy dziennie, ile potrzebuje. Teraz rozumiem, że to dla mnie powszechna prawda. Ale na przykład w moich studenckich latach moja świta miała z tym problemy. Chłopaki powiedzieli: „Cóż, dlaczego mam się myć częściej niż dwa razy w tygodniu? Czy jestem dziewczyną? Dobrze pachnę. ”

Mamy ogromną przepaść między tymi, którzy wiedzą wszystko o inkluzywności, a tymi, którzy z powodu stereotypów boją się często myć.