14 maja Netflix wydał Halston, pięcioczęściową biografię o amerykańskim projektancie, który stał się symbolem lat 70. i epoki disco. Dowiadujemy się, co jest dobre, a co złe, i dlaczego krytycy porównują producenta Ryana Murphy'ego z samym Halstonem. jest najprawdopodobniej nieznany. Po raz pierwszy Roy Halston Frowick (imię nadano mu od urodzenia) zasłynął będąc jeszcze modistą, czyli producentem czapek. To on założył czapkę na Jacqueline Kennedy, uzupełniając w ten sposób jej kostium na inaugurację Johna F. Kennedy'ego. Kapelusz stał się ikoną stylu pierwszej damy i sprawił, że kącik projektanta stał się niezwykle popularny w domu towarowym Bergdorf Goodman.
Pod koniec lat 60. popyt na kapelusze gwałtownie spadł i Halston postanowił „odkryć na nowo” siebie, zaczynając szyć ubrania. Pierwsza kolekcja okazała się porażką, ale później czekał go sukces: eleganckie sukienki kaftanowe w kolorze tie dye i minimalistyczna sukienka koszulowa ze sztucznego zamszu stały się wizytówką projektanta i symbolem lat 70., kiedy kobiety chciały odpocząć od skomplikowanych, kolorowych i bogato zdobione rzeczy z ostatniej dekady. W epoce disco, Halston spopularyzował również sukienki z odkrytymi plecami i dekoltem typu halter.
Halston był znany z szycia sukienek z jednego kawałka materiału i uważał, że „mniej znaczy więcej”. W filmie dokumentalnym Halston (2019) rezydentka projektanta Pata Clevelanda wspominała: „Rzucał kawałek materiału na podłogę, ciął go, potem podnosił, kładł na tobie – i voila, to była sukienka”. Kroił też swoje szaty ukośnie – w ten sposób sukienki opływały jego ciało, naturalnie podkreślając jego krągłości.
Producentem i współautorem serialu był fantasmagorysta Ryan Murphy, twórca kultowych przedstawień Choir, American Horror Story, American Crime Story i Hollywood. Wszystkie pięć odcinków wyreżyserował Daniel Minahan, który stoi za kręceniem gier Game of Thrones i House of Cards. Holston grał Brytyjczyk Ewan McGregor.
Alkoholizm, AIDS, homofobia: jak naprawdę potoczyło się życie bohaterów serialu „Hollywood”
Pierwszy odcinek szybko przechodzi przez główne kamienie milowe pierwszej połowy życia Halstona: oto mały chłopiec w Indianie, który daje swojej mamie domowy kapelusz, tutaj ubiera Jackie Kennedy, więc decyduje się zrobić ubrania. Tu zaczyna się główna historia.
Halston pokazuje główne wydarzenia z życia bohatera, przeskakując między epizodami i po kilku latach w nich (choć nie zawsze jest to oczywiste). Nie ma tu spoilerów, historia bohatera jest znana i typowa dla jego czasów: widz śledzi projektantkę mody od pierwszego sukcesu aż do śmierci – poprzez problemy narkotykowe, zniszczenie imperium mody i konflikty z przyjaciółmi. W pierwszych odcinkach Halston zyskuje sławę, w ostatnim przegrywa.
Na ekranie Halston mówi, że zawsze był outsiderem – ze względu na to, kim był i kogo kochał, a autorzy serii przywiązują dużą wagę do jego próby oderwania się od dawnego siebie. Wydostanie się z niczego to podstawowy motyw dla bohatera, który chciał nazywać się wyłącznie „Halston”. Jego nazwisko miało stać się marką i kojarzyć się z minimalistycznym luksusem. Nawet nieznacznie zmienił wymowę nazwiska i ogólnie swój sposób mówienia – tak, aby wydawał się mniej prowincjonalny. Słowo „Halston” powtarza się wielokrotnie w różnych kontekstach, od nazwy postaci staje się symbolem jakości, ale potem jest replikowane i ostatecznie przerasta swojego nosiciela, przestaje do niego należeć.
Twórcy serii zarysowują inne ważne tematy, ale nie ujawniają w pełni żadnego z nich. Złe decyzje biznesowe, inspiracja, samotność, sprzeczność między chęcią tworzenia a potrzebą zarabiania pieniędzy, epidemia HIV (sam Halston zmarł w 1990 roku na mięsaka Kaposiego, chorobę towarzyszącą często AIDS) – wszystko to zamienia się w odległe tło za piękne zdjęcie, na którym przystojny McGregor-Halston bez końca wącha kokainę. Ten obraz projektanta na ekranie, jego spadkobierczyni i siostrzenicy Leslie Frowick nazwał „przesadnym” i „sensacyjnym”.
Seryjny zabójca kina: Dlaczego Chikatilo jest przerażającym precedensem
Niestety, próbując zidentyfikować jak najwięcej problemów, Halston kończy się powierzchownym i niewyraźnym zestawem scen. Być może Murphy i jego współautorzy zrobili wszystko, co najlepsze ze szkicami relacji Halstona z przyjaciółmi, kolegami i kochankami: od wzruszającej przyjaźni z Lisą Minnelli, którą Halston prowadził przez całe życie, po obelżywe relacje z podwładnymi.
Fakt, że ekranowe życie osobiste bohatera okazało się tak żywe i szczere, jest wielką zasługą obsady. McGregor przekonuje w roli człowieka, który na początku porusza go swoim naiwnym optymizmem, a na koniec uderza narcystycznym majaczeniem, powtarzając: „Wszyscy mi zazdroszczą”. Christa Rodriguez i Rebecca Diane wcielają się w główne kobiety z życia projektantki – Lizy Minnelli oraz modelki i jubilerki Elsy Peretti – i w niczym nie ustępują głównej bohaterce. Uzupełnieniem zespołu jest David Pitt, który gra Joe Yulę, przyjaciela Holstona i regularnego ilustratora.
„Oczywiście nie jestem rasistą, ale”: dlaczego Hollywood potrzebuje przesłuchań w ciemno i dlaczego widzowie są przeciwni „czarnej Hermionie”
Zagraniczna prasa nie doceniła serialu, aby delikatnie mówiąc. Variety nazywa Holstona „płaską, pustą prowokacją” z historią, która prowadzi donikąd. Korespondent Indiewire zauważa, że Halston bardziej koncentruje się na replikowaniu tańców Minnelli niż na naprawdę ważnych rzeczach – uzależnieniu od narkotyków, HIV i ostatecznie tak zwanych holstonetach (zbiór trwałych modeli Holstona, który był różnorodny: Halston był jednym z pierwszych projektanci, w tym modele o różnych kolorach skóry i różnych typach sylwetki).
Wielu krytyków nakreśliło podobieństwa między Halstonem a Ryanem Murphym, zauważając, że po wielomilionowej transakcji z Netflixem jakość jego pracy zaczęła ucierpieć. Murphy wypuszcza w serialu raz w roku (a czasem częściej), a jeśli wcześniej jego imię było oznaką jakości, to teraz traci moc – tak jak Halston stracił swoje imię.