Kishan was het reciteren van een gedicht. Radhika en Shalini, zusters, op de fiets naar school. Sunny had zijn oudere zus achter met zijn grootouders, nadat zijn ouders stierven meer dan vier jaar geleden in een verkeersongeval. Binnen enkele seconden was het voorbij, onder een krijsende massa van metaal.
Kishan en Zonnige werden in een overvolle bus van de school op de Etah-Aliganj weg in Uttar Pradesh, Radhika en Shalini waren op weg naar dezelfde school. Rond 8 uur, een vrachtwagen die uit de tegenovergestelde richting gooide het stuur om te voorkomen dat de zusters, maar mislukt, aandrukken en het raken van de bus, het doden van 10 kinderen binnen en de bestuurder — 13 doden.
BEKIJK de VIDEO | meer Dan 20 Schoolkinderen Dood In Bus-Vrachtwagen Botsing In Uttar Pradesh is Etah Wijk
Wat is links op de weg werden stukken van de truck en de bus. En schoenen, ID-kaarten, gescheurde zakken en boeken, caps en bloed doordrenkte flessen water.
“Chalo, chalo, kinare ho jao. Samaan ko haath mat lagana (Gaan verplaatsen naar de kant. Blijf van die dingen),” zei een agent, een waarschuwing voor degenen die hadden zich daar verzameld.
De uiteindelijke twist kwam al snel, wanneer het doordringt dat de kinderen niet op de bus op donderdag. De schoolleiding had genegeerd een districtsbestuur richtlijn aan niet in het bezit klassen van KG naar Klasse 8 als gevolg van de strenge koude golf in de regio. Degenen die stierven in de bus waren tussen de leeftijd van zes tot en met 14, de meeste van hen studeren in KG Klasse 8.
Binnen het uur, Chief Minister Akhilesh Yadav had gevraagd ambtenaren te annuleren, de erkenning verleend aan de Aliganj school, JS Vidya Niketan, en gelastte een onderzoek. En had de politie geregistreerde gevallen tegen de school eigenaren, de broers Sujit Kumar en Ajit Kumar, opdrachtgever Govind Srivastava en de bestuurder van de vrachtwagen, geïdentificeerd als de Yogendra Singh, die is in behandeling bij Saifai Medical College.
Maar voor degenen die achtergelaten worden door Kishan, Radhika, Shalini, Zonnig en de anderen, al was dat van weinig comfort.
In het huis van de zusters in Ramnagar dorp, hun oudere broer Abhishek had moeite te spreken. Zijn moeder had gevraagd hem te begeleiden op zijn zusjes naar school die dag — Shalini (13) was in Klasse 9 en Radhika (15) in de Klas 10. Abhishek had geweigerd.
”De bus-stuurprogramma gebruikt wordt om zeer overhaast. Hij nam mijn zusters,” zei Abhishek.
In Kalia dorp, 16-jaar-oude Shivani heeft niet kunnen opstaan uit bed sinds ze gehoord van Sunny ‘ s dood. “We hadden verzonden Zonnig naar school om zijn leven beter. Die wist alles zou worden vernietigd? Shivani gebruikt om hem te volgen elke keer als hij ging uit van thuis. Ze is een grote verantwoordelijkheid op ons. We krijgen haar trouwen al snel,” zei Pyarelal, haar 89-jarige opa.
”Laat mij ten minste mijn kind boeken,’ zei Ram Siwak van Tikaitpura dorp, vader van vijf-jaar-oude Vikas, die stierf in de bus. “Ik kon niet zien van mijn zoon zijn lichaam, zijn gezicht werd geslagen tussen de stoelen en de wanden van het voertuig… ik wilde niet naar hem toe te sturen naar de school van vandaag, zijn moeder stond erop dat hij ging,” zei hij.
Zelfs degenen die gewond had verhalen te vertellen. Het was 10-jaar-oude Prerna ‘ s verjaardag. Gekleed in een nieuwe, groene salwar pak, ze had gekocht toffees voor haar klasgenoten.
Dan was er acht-jaar-oude Alok, een KG student. “Mijn klasgenoot Kishan was het reciteren van een gedicht voor mij toen het gebeurde,” zei hij.
En wat was dat gedicht?
”Dank u, God, voor de wereld zo lief, dank u, God, voor het voedsel dat we eten; dank u, God, voor de vogels die zingen; ik dank u, God, voor alles.”