Het wachten lijkt nooit te eindigen op Rajawadi kruising. Sommige mensen besteden de tijd aan het praten en lachen, anderen over meerdere kopjes thee, nog anderen het lezen van de krant. Maar Chotkun wil er niet over praten. “Poocho mat. Vraag het maar niet.”
De afgelopen zes dagen, 41 jaar oud Chotkun is komen te Ghatkopar Oosten om 7:30 uur om samen met enkele honderden mannen op zoek naar de dagelijkse arbeid. Maar als het uur voorbij is, werk nooit aankomt en vertrekt hij ontmoedigd, alleen om terug te keren voor de volgende ochtend.
Op zaterdag, Chotkun set up wake in de buurt van een koffie-kraam op de instructies van een arbeids-aannemer. “Ik weet niet wanneer hij zal verschijnen, of als ik moet naar een andere dag doorbrengen zonder werk”, zei hij. Rond hem, als meer mannen kwamen op voet, in bussen en in autorickshaws, elk droeg dezelfde expressie, geïrriteerd en vermoeid, en stierf.
Kijken Wat Anders Is Het Maken Van Nieuws
Meerdere mannen zei dat voorafgaand aan het Centrum demonetisation oefening, Rajawadi Kruising was een levendige ‘kamgar naka’ of op de arbeidsmarkt — een van Mumbai is veel, waar aannemers pick-up mannen voor de bouw banen. Maar als het geld opgedroogd, dus heeft het werk. De chaos rond Rajawadi Kruising tussen 8 uur en 9.30 uur, met werken gegarandeerd voor minimaal 100 van de mannen verzameld, is overleden. De aannemers zijn gestopt met draaien en de paar die hebben niets te bieden. Dus, het wachten op gaat.
Een vader van vier kinderen in Faridabad, Uttar Pradesh, Chotkun was eerder kunnen versturen ergens tussen de Rs. De 2.000 en Rs van 10.000 naar huis na een week werk in Mumbai. Post 8 November, de Rs 500 die hij betaald krijgt voor een dag werken nauwelijks duurt drie dagen. “Als ik het niet vinden van werk de volgende dag, wat zal ik opslaan van mijn loon? Na drie dagen heb ik geen geld voor eten,” zei hij.
Chotkun kwam voor het eerst in Mumbai op zoek naar werk in de leeftijd van 12 jaar. Terwijl zijn familie verbouwt tarwe in hun boerderij, er zijn geen werk vindt hij een geschikt thuis. Hij besloot tegen bij zijn broer cattle dealer, Chotkun had de keuze van op zoek naar werk in Delhi. “Het is dichterbij dan Mumbai, maar het is te koud daar,” zei hij.
Indien de opdrachtnemer niet opdagen, dit zou nog worden alleen de tweede dag dat Chotkun zou hebben gewerkt, sinds 2 januari. Dat nooit naar school Chotkun niet weg, terwijl de tijd de krant te lezen, in tegenstelling tot een groep mannen van Nanded in de buurt staan.
Een deel van de Nanded groep, Sanjay Dhange en Anil Mudiraj het zien van hun vijfde opeenvolgende dag zonder werk. “Er was een tijd,” Dhange zei: “als aannemers zou ons bellen om te werken. Nu is het andersom.”
In hun late jaren dertig, de twee mannen hebben de landbouwgrond en de beveiliging van drie maaltijden op een dag wachten voor ze thuis zijn. In Mumbai, ze hebben alleen werkte 15 dagen in de afgelopen twee maanden. “Dingen goed waren voor notebandi. Nu heb ik geen geld om te kopen van zeep om te wassen van mijn kleren,” zei Mudiraj, gebarend op zijn modderige broek.
Bedrijven rond de kruising weten dat de werkloze mannen wanhopig brak, zei Dhange. “Ze zullen niet eens geven ons een vada pav op krediet,” hij lachte.
Met 11 ben, het duo heeft besloten om terug te keren naar hun gehuurde kamer in Ghatkopar. De gedachte van de uitgaven een andere dag binnen ageert een reeds ongeduldig Chotkun. Maar net als hij begint te wegen of het wel of niet te kopen zijn tweede kopje thee, de aannemer loopt naar hem. Na een kort gesprek, de aannemer loopt weg, zeggende: “Kal aa jaana (komt morgen).” Er is geen boosheid op Chotkun het gezicht van “Als dit zo doorgaat, zal ik om terug te keren.”
Chotkun wachten op gaat.
srinath.rao@expressindia.com