In de jaren 1950, toen ik was twintig en branden van verlangen om journalist te zijn, Bombay had geen college van journalistiek, in tegenstelling tot vandaag. Dus heb ik uren op de USIS Bibliotheek in Churchgate, uitbenen tot op onderwerpen als nieuws schrijven, rapporteren en te bewerken in boeken over journalistiek vond ik op de planken. Waarom wilde ik journalist worden? Want ik zag in deze carrière een kans om te reizen en de wereld te veranderen. Is er een jonge idealist die droomt er niet van?
De reis deel voort uit het lezen van boeken door D. F. Karaka, redacteur van de *Huidige*. In een boek vond ik deze beschrijving van de kwalificaties voor een journalist: iemand die iets weet over alles en alles over iets. Hoe kon ik nou alles weten over iets, vroeg ik mezelf, en iets over alles? No way, dacht ik.
Share Dit Artikel
Gerelateerd Artikel
Bekijk Video: Wat maakt nieuws
In 1959, terwijl nog steeds full-time werken in de Haven van Bombay Vertrouwen, heb ik de hulp ingeroepen van Agnel D’Souza, sportjournalist voor de *Indian Express*, en hij stelde mezelf voor sport-editor C. S. A. Swami op het papier van de kantoren bij Sassoon Dokken in Colaba. Een vriendelijk uitziende en teruggetrokken persoonlijkheid, Swami overeengekomen om me te proberen als freelance verslaggever. Twee andere senior sport-redactie op het bureau, Parthasarathy en Pedro, gedraaid dag-en nachtdiensten.
Ik wist over hockey, voetbal, tafeltennis en atletiek, maar ik had alleen gehoord over tennis. Ik nam een dag vrij van de Haven Vertrouwen en ging naar de universiteit bibliotheek op Rajabai-Toren, waar ik vele uren besteed tijdens mijn studententijd.
Een vrouwelijke bibliothecaris heb ik een boek over tennis; ik heb een goed uur aan het lezen over deze ‘gentlemen’ s sport’ en nam notities. Als het is gebeurd, een groot toernooi was op en de Rod Laver won in straight sets. Mijn 50-woord verslag verscheen in de volgende dag ‘ s papier. De betaling was 12 annas per inch en 12 annas is wat ik kreeg. Echter, sport rapportage kunt krijgen cliché-gereden na een tijdje; ik verlangde om te worden als algemeen verslaggever.
Een middag Agnel en ik afgezet in een bus in het Museum stoppen als Lambert Mascarenhas, redacteur van de *Goan Tribune*, gebeurde de straat oversteken.
Agnel, die bezig was geweest de Tribune sport pagina sinds de tweewekelijkse begon publicatie in 1956, stelde me aan hem voor. Stel je mijn verbazing toen in de herfst van 1960, Lambert schreef met de vraag of ik zou willen over te nemen van de sport pagina. Hoe wist hij mijn adres? Toen besefte ik dat een paar maanden eerder had hij publiceerde een kort stuk door mij: “Vrees God, en Niet de Mens’.
Ik was blij en gingen om hem te zien in zijn Ballard Estate office. Lambert was enthousiast en vertelde me dat hij wilde een algemeen verhaal over Goan sport in Mumbai en een zijvak van een human interest, indien mogelijk. Hij zou mij betalen Rs 30. “Breng mij de kopie op de tweede woensdag van de maand,” zei hij. “Je hoeft niet te komen op andere dagen.”
Mijn consumeren interesse in journalistiek porde me aan om op te hangen rond in zijn kantoor. Na een paar maanden zei hij: “ik wil graag met je praten maar ik ben erg druk.”
“Is er iets wat ik kan doen? Ik heb de tijd,” zei ik.
“Weet je?” Hij keek rond in zijn bureau, vol met persberichten en andere e-mail, en gaf me een bundel papieren. “Kunt u het type, raadpleeg dan? U moet herschrijven, maar houd het kort. Gebruik de typemachine in de buitenste kantoor.”
Met mijn ogen op het worden van een algemeen verslaggever, greep ik deze kans. Sinds ik aangemeld voor de MA-graad, met lezingen gehouden ochtend en middag, ik had overgehaald de Haven Vertrouwen te dragen me naar de haven Afdeling, waar de shift toegestaan voor mij om te werken ‘ s avonds van 5 tot 11:30 uur.
Het zien van mijn passie in de krant te werken, Lambert begon mij te laten dekken openbare vergaderingen over Goa ‘ s de vrijheid problemen, met bekende Goan intellectuelen als Redacteur Frank Moraes, Prof.
Armando Menezes, Prof. Francisco Correia-Afonso en Valeriaan Kardinaal Gracias. Hij mag ook mij om te schrijven profielen van prominente Goans; de meeste van de tijd die hij stelde voor de namen, maar aanvaard mijn suggestie over het doen van een stuk op Prof. dr. Frank D’Souza, die was mijn professor engels aan Siddharth College. Ik schreef een gloeiende profiel van Lambert heel erg leuk vond.
Het duurde niet lang bracht ik wat vrije tijd die ik kon bedenken op de *Tribune* kantoren, mijn sport pagina, de profielen, nieuws slips en transcriberen van Lambert ‘ s editorials, die hij schreef in longhand. Af en toe, Lambert zou ook mij uitgenodigd om te zitten over zijn bureau, terwijl hij schreef zijn geliefde kolom, ‘Gedachten, Stemming en Herinneringen’. Ik voelde me bewonderd en mijn werk gewaardeerd wordt.
In deze tijd kreeg ik ook te voldoen aan veel belangrijke mensen in de ‘bevrijdingsbeweging’, met inbegrip van Berta de Menezes Braganza, dochter van de gerenommeerde journalist Luis de Menezes Braganza van Chandor; Prof. Aloysius Soares, voorzitter van de Goa Bevrijding van de Raad en de *Tribune*’s eerste editor; en Irene Heredia, wie schreef de vrouwen van de pagina. Ik had een ontmoeting met Tristão de Bragança Cunha in 1955 en vaak aanwezig bij de openbare vergaderingen die hij gericht op het Kruis Maidan.
In januari 1962, Lambert ging naar nieuw bevrijd Goa voor een bezoek en liet me de leiding van het produceren van twee problemen. Dit wordt mijn moment van glorie, ik was opgetogen onbeschrijfelijk, en nam een maand weg uit de Haven Vertrouwen te besteden mij volledig aan deze uitdaging. Prof. Soares kwam in het kantoor na de eerste uitgave. “Ik vond het probleem dat u gebracht; het is goed,” zei hij, en dat zij mij zijn aantekeningen voor zijn volgende kolom. Het compliment betekende veel voor mij want ik probeerde te imiteren zijn stijl van schrijven, die werd gevormd na *Tijd* magazine.
Zes maanden later, Lambert ging terug naar Goa voor een goede. Maar in oktober 1962 kwam hij naar Mumbai om mij te vragen om mee te gaan naar Goa ‘ s nieuwe dagelijkse krant, *De Navhind Keer*s, waar hij werd aangesteld als joint-editor. Ik voelde me in een binden: ik wilde mijn post-graduate studies, maar was terughoudend te gaan tot een kans voor full-time werk in de journalistiek, een baan die ik had voorbereid voor meer dan vijf jaar.
Ik legde mijn dilemma en zei: “Als het goed is met u, ik zou graag uw papieren is Bombay correspondent totdat ik klaar ben met mijn studie, en dan zal ik beslissen.”
“Fijn,” zei hij.
*De Navhind Keer* begon publicatie in februari 1963. Ik stuurde in de sport verhalen van Bombay, en als een functie van de kunstenaar Francis Newton Souza, die had zijn werk exposeerde op de Taj Gallery. Echter, de jeuk begon te krabben meedogenloos, en dus belde ik het bijltje bij het BPT en samengevoegd *De Navhind Keer* in juni van dat jaar.
Geleidelijk aan drong het tot me door dat de twee eisen voor een journalist of redacteur of verslaggever, zijn onverzadigbare nieuwsgierigheid en honger naar kennis. In andere woorden, een verslaggever heeft iets te weten over een onderwerp en alles over sommige onderwerpen; hij heeft zowel een generalist en een specialist. Als je echt wilt om het te snijden als journalist, je moet bereid zijn om zowel.
In een ander boek kwam ik deze regel: ‘Feiten zijn heilig, commentaar is vrij’. Als ik was al snel te ontdekken, deze waarheid is beladen met ambiguïteit en onzekerheid. Feiten kan lijken om waar te zijn maar kunnen ze ook gemanipuleerd worden. Ik was getuige van deze manipulatie tijdens de eerste algemene verkiezingen in Goa in 1963: als verslaggever kon ik kiezen om de inslag van een verhaal op een bepaalde manier. Bovendien, de ruimte in de krant wordt altijd beperkt, dat mij dwong om te schrijven naar een bepaald woord, rekenen, dwingende mij op te offeren veel feiten en genieten van zelf-censuur.
Ik herinner me de eenzijdige berichtgeving ten gunste van het Congres dat *De Navhind Keer* gedragen tijdens de maand-lange campagne voor de verkiezingen op 9 December van dat jaar. Ik was daar een onderdeel van. Als het is gebeurd, het Congres werd weggevaagd zonder het winnen van één zetel in Goa; de Maharashtrawadi Gomantak Partij won 14 zetels in de Verenigde Goans’ 12, met twee onafhankelijke ook wordt verkozen, en een onafhankelijk winnen in Diu. Het congres won een eenzame plaats in Daman.
Vandaag, natuurlijk, met de wijdverbreide invloed van het Internet, journalisten worden geconfronteerd met een enorme uitdaging om hun feiten op een rij. Er is dus veel advies en desinformatie rond te zweven door middel van e-mails, blogs, en zelf-gegenereerde websites die lezers en kijkers zijn moeilijk om te beslissen wat is waarheid en wat is fictie.
Dus je wilt nog steeds als een journalist? Goed geluk!
Ben Antao was als algemeen verslaggever met De Indian Express, Bombay, in 1965-66, toen hij werd bekroond met een journalistiek fellowship, de World Press Institute gebaseerd op Macalester College, St Paul, MN, USA. Dit is een uittreksel van het boek Van je hoofd naar je Toetsenbord.