W tym roku o główną nagrodę festiwalu filmowego w cannes walczyli filmy Quentina Tarantino, Jima Jarmuscha, Terrence ‘ a Malicka i Pedro Almodovara. Bez względu na ich imponującą reputację, Złotą palmę, które otrzymał południowokoreański reżyser Pon Chung Ho i jego obraz “Pasożyty”. Jest to dość разножанровая taśma, która mogłaby stać się współczesnej sztuce teatralnej o biednych i bogatych ludziach.

“Pasożyty” / Gisaengchung

Gatunek dramat, komedia, thriller
Reżyser Pon Chung Ho
W rolach Sen Kang Ho (Kim Ki Tack), Sen Kyung Lee (Park Dong I), Cho E John (Pac-Young Ke), U Щик Choi (Ki U), Ze Dam Pak (Ki John), Puck Z Chung (Min Hyuk), itp.
Firmy CJ E&M Film Financing & Investment Entertainment & Comics, CJ Entertainment, TMS Comics
Rok produkcji 2019
Strona na IMDB

Pon Chung Ho w kinie już od około dwudziestu lat. Jego kryminał film “Wspomnienia o zabijaniu” i dramat “Matka” dowiedzą się nawet poza granicami Korei. Dzięki temu materiałowi, który zwracał na siebie uwagę ponure i jednocześnie głębokie historie, reżyserowi w przyszłości udało się przyciągnąć do pracy znanych zachodnich aktorów. Tak, w post-apokaliptycznym thrillerze “Przez śnieg” zagrali Tilda Swinton i Chris Evans. Przez kilka lat Tilda ponownie wyraził pragnienie, aby pracować z Pont Chung Ho – pojawiła się w fantastycznym filmie “Окча”, zwolnienie z pracy, które odbyło się na Netflix. Co ciekawe, Jake Gyllenhaal też chciałem pracować z reżyserem, więc zgodził się nawet na niewielką rolę.

Ale w “Proste.” nie znajdziesz nic, co mogłoby przypominać o “Окча”. Tam nie ma ani jednego hollywoodzkiego aktora, brak wsparcia стримингового serwisu i nie ma grafiki komputerowej. W nowym filmie Pon Chung Ho wrócił do rodziny koreańskich realiów. Niemniej jednak, obraz, zrozumiał i zaakceptował w Cannes. I nie ma w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę to, jak azjatyckie kino pewnie rozprzestrzenia się na całym świecie i znajduje się wielkie przyjęcie (nawiasem mówiąc, zwycięzcą festiwalu filmowego w cannes w zeszłym roku stał się film “Sklepowe złodzieje” od japońskiego reżysera Хирокадзу Корээда).

Z pewnością docenić wszystkie smaczki “Pasożytów” uda się, jeśli ci już znane filmy z Korei Południowej. Jest w koreańskiej kulturze komunikacji to, co brakuje, powiedzmy, w Europie. Jednak zrozumieć istotę obrazy można i bez przygotowania, bo chodzi o ludzkiej istocie, która, jak wiadomo, wszędzie jest taka sama.

Film “Pasożyty” pokazuje rodzinę z czterech osób. To ojciec o imieniu Kim Ki Tack, jego żona i dwoje dorosłych dzieci. Żyją w piwnicznym pomieszczeniu i są w znalezieniu tymczasowego zarobków. Brak perspektyw potwierdzają trudną sytuację gospodarczą w Korei, gdzie w wyniku braku miejsc pracy, poziom bezrobocia pogarsza się z każdym rokiem coraz więcej i więcej. Jednak są i tacy, którzy czują zaufanie w przyszłości – to zabezpieczyć rodzinę pana Paka, posiadająca ogromnym domem. Raz dwa różne świata bogatych i biednych przecinają się, gdy syn Kim Ki Тэка otrzymuje możliwość ubiegania się opiekunem dla córki Paka. On kuźnie dokumentów o wykształceniu i pomyślnie przechodzi rozmowę kwalifikacyjną. Otrzymując dostęp do domu, chłopak szybko dostosowuje się i rozumie, że tam mogli zatrzymać i jego bliscy. Do tego wymyśla scenariusz oszustwa, który powinien wystarczyć na słabości bogaczy.

Przy takiej nieskomplikowanej czysty taśma “Pasożyty” okazuje się filmem, zakończenie, którego przewidzieć po prostu niemożliwe. Jeśli mówimy o gatunku ramach ich, o dziwo, tutaj nie. Pon Chung Ho zdjął społecznej трагикомедию, nastrój której zmienia się wraz z zwrotów akcji. Intryga zatrudnienia rodziny Kim Ki Тэка pokazuje swobodnie z humorem, który tkwi w szczegółowych działaniach bohaterów. Gdy oni, jak im się wydaje, osiągają sukces, atmosfera przybiera kształt thrillera.

Reżyser Pon Chung Ho żongluje zabawą, napięciem i tragedią. To jakby daje czas zdecydować ze swoim stosunkiem do głównych bohaterów, i gdy wszystko staje się dość oczywisty, zmienia zasady gry. Pon Chung Ho w swój wyjątkowy sposób mówi o klasy społecznej nierówności i o psychologii percepcji tych, którzy nie posiadają najbardziej godny pozazdroszczenia ekonomicznym statusem. Udaje mu się ożywić dawno oklepany temat, tak jeszcze i zrobić to tak, że film jest długi czas będzie się kręcić w głowie.

Szczególną uwagę Pon Chung Ho poświęca miejsca, w którym znajdują się jego bohaterowie. Za pomocą operatora Coon Хона (pracował nad filmem “Płonące”) daje możliwość poczuć ciasne piwnicy domu biednej rodziny. A następnie bawić się z kontrastem dużego domu, gdzie operator bierze duże plany, które były po prostu niemożliwe w małym mieszkaniu, znajdującym się pod ziemią.

W pewnym momencie przestronny dom, przypominający dzieło sztuki architektonicznej, zaczyna przypominać scenę teatralną dla dramatycznych działań. Przyczyniają się do tego tereny otwarte i okna w podłodze, które celowo nie ukrywają to, co dzieje się za monumentalnymi murami. I im więcej miejsca dostaje się w polu widzenia, tym, jak się okazuje, mniej o nim wiemy.

Trochę ambiwalentne uczucie od filmu występuje nie tylko z powodu fabuły lub lokalizacji. Jest to również wynik pięknej pracy aktorami (najbardziej znany z artystów Sen Kang Ho – on już nie po raz pierwszy współpracuje z reżyserem Pon Chung Ho). W filmie nie ma ani jednego bohatera, którego rola była nie do końca ujawnione. Każdy z nich ma swój podtekst społeczny, a zwłaszcza do zapamiętania syn Kim Ki Тэка, który kilka razy bezpretensjonalne rzuca zdanie “to metaforyczny”. Wszystko dokładnie tak.

Zobaczyć w kinie zwycięzcy festiwalu filmowego w cannes warto się tym, kto jest otwarty nie tylko do hollywoodzkich filmów. Trzeba wziąć pod uwagę, że “Pasożyty” — to taśma, która spowoduje, że całkowicie różne uczucia u widzów na sali. I to bardzo dobrze. Obraz niestandardowo podnosi problem klasy nierówności i prowadzi do nieoczekiwanego finału, który chce przemyślenia po obejrzeniu.